Aldone lia rimarkinda edzineto ĉiam sufiĉe okupiĝis prizorgante sian domon kaj siajn kortobirdojn. Laŭ ŝia saĝa deklaro, anasoj kaj anseroj estas stultaj estaĵoj kiujn oni devas zorge priatenti; knabinoj tamen kapablas sin prizorgi proprapersone. Tial dum la aktiva dommastrino okupiĝis tra la tuta domo, aŭ utiligis la ŝpinradon ĉe unu ekstremaĵo de la verando, la honesta Balto sidis ĉe la kontraŭa ekstremaĵo, fumante sian pipon, spektadante la sukcesojn de la ligna soldato kiu, armite ĉiumane de glavo, batalis kuraĝe la venton sur la bestodoma tegmento. Samtempe, Ikabodo amindumis la filinon apud la rojo sub la granda ulmo, aŭ ĉirkaŭpromenigis ŝin en la krepuska lumo, tiu horo tiel helpa al la elokventeco de amantoj.
Mi ne pretendas scii kiel oni amindumas kaj venkas virinajn korojn. Miaopinie ili estas ekde ĉiam studobjektoj de enigmo kaj admiro. Kelkaj havas ŝajne ununuran atakeblan flankon aŭ atingopordon. Aliaj havas mil alvenvojojn kaj kapteblas en mil malsamaj manieroj. Gajni la unuajn estas granda triumfo de lerteco. Estas ankoraŭ pli granda pruvo de generaleco gajni kaj daŭre reteni la lastajn, ĉar viro devas protekti la fortreson batalkoste ĉe ĉiu pordo kaj ĉiu fenestro. Tiu kiu gajnas mil ordinarajn korojn rajtas tial iom famiĝi. Tiu tamen kiu gajnas kaj ade regas senrivale la koron de koketulino estas aŭtenta heroo. Tia ne estis, certe, la kazo de la imponega Bromo Ostaro kaj ekde tiam kiam Ikabodo Gruo komencis efektivigi iomajn progresojn la avantaĝoj de tiu antaŭa verŝajne malpligrandiĝis. La ĉevalo de Bromo ne plu vidiĝis starante antaŭ la Van-Tasela domo en dimanĉaj vesperoj kaj letala kverelado estiĝis inter li kaj la lernejestro de Dorm-Valeto.
Bromo, kies karaktero ampleksis iomon da kruda kavalireco, bonvolintus solvi la problemon per aperta militado, kontraŭstarante aliajn pretendojn pri la damo laŭ la modo de tiuj ege koncizaj kaj ege simplaj logikistoj de antikvaj epokoj, la vagkavaliroj: per vir-kontraŭ-vira kombato. Sed Ikabodo tro konsciis pri la supera potenco de sia kontraŭstaranto por konsenti eniri la batalarenon kun tiu. Li jam subaŭdis fanfaronadon de Bromo laŭ kiu tiu "refaldos la lernejestron kaj deponos lin sur breton de lia propra lernejo" kaj li estis tro singarda por estigi al tiu la okazon.
Estis en tiu obstine paca sistemo iu ege provoka. Restis al Bromo nenia alternativo krom ekutiligi la provizojn da rustika ŝercado pri kiuj li disponis kaj okazigi krudajn trompludojn kontraŭ sia rivalo. Tial Ikabodo fariĝis viktimo de kaprica persekutadkampanjo entreprenita de Bromo kaj lia aro da krudaj kunrajdantoj. Ili ĉagrenadis lian ĝis nun pacan estrejon.
Ili ŝtopis la fumtubon kaj tiamaniere fumpelis la klientojn de la kantolernejo. Ili enrompiĝis la lernejon dumnokte, malgraŭ ĝiaj imponegaj fiksfermaĵoj (pordo-vimentigoj kaj fenestropalisoj) kaj tohuva-bohuigis ĉion, rezulte de kio la kompatinda lernejestro komencis opinii ke ĉiuj sorĉistinoj de la lando tie kunvenis. Sed eĉ pli ĝenis lin tio ke Bromo elprofitis ĉiun oportunon lin ridindigi antaŭ lia damo.
Ekzemple, tiu havis kanajlan hundon kiun li instruis ploraĉi en la plej absurda maniero kaj prezentis kiel rivalon de Ikabodo pri la arto de psalmokantado.
La afero antaŭenevoluis tiumaniere dum kelke da tempo sen rezultigi materialan efikon en la relativa situacio de la kontraŭstarantaj potenculoj. En bela aŭtuna posttagmezo, Ikabodo, spertante penseman humoron, sidis reĝpoze sur la alta skabelo ekde kiu li kutimis superrigardi ĉiujn eventojn de sia eta literatura imperio. En la mano li balancis punbastoneton, tiun sceptron de despota potenco. Betula vipilo, simbolo de justeco, ripozis sur tri najloj malantaŭ la trono, konstanta teruraĵo por malbonkondutaj lernantoj. Sur la instrutablo antaŭ li vidiĝis diversaj kontrabandaĵoj kaj malpermesataj armiloj malkovritaj sur la personoj de senokupaj buboj: kiaj duonmanĝitaj pomoj, aerpafiloj, giriloj, muŝkaĝoj, kaj kompletaj legioj da etaj paperaj ludkokoj furiozantaj.
Verŝajne tre lastatempe trudiĝis iu terura prijusteca akto ĉar ĉiuj liaj lernantoj okupiĝis atente pri siaj libroj aŭ flustris ruze malantaŭ ili, samtempe kontrolante kaŝrigarde la majstron. Tial speco de zuma silento regis tra la tuta lernĉambro.
Interrompis la silenton la subita apero de Negro surportanta stupotolajn jakon kaj pantalonon kaj rondkronan ĉapelfragmenton similantan la ĉapon de Merkuro. Sidante surdorse de nekombita, sovaĝaspekta, nur duondresita ĉevalido kiun, ne havante kaprimenon, li gvidis pere de ŝnuro, li alvenis klakadante la lernejan pordon kaj transdonis leteron invitantan Ikabodon partopreni en ĝojfesteno aŭ "peplomdistraĵo" okazontan tiun vesperon ĉe S-ro Van-Taselo. Liverinte sian mesaĝon kun mieno de graveco kaj vortelekto de altkvalito kiujn Negroj emas elmontri okaze de tiaj etaj misioj, li transiris haste la rivereton kaj forkuretis laŭvale, sin admirante pro la rango kaj la urĝo de sia tasko.
Nun ĉio estis hastado kaj bruado en la ĵus antaŭe trankvila lernĉambro. La lernantojn la instruisto rapidigis tra la lecionoj sen paŭzi por pritrakti sengravaĵojn. La lertaj preteratentis senpune duonon el siaj taskoj. La mallertaj ricevis de tempo al tempo fortan surpostaĵan instigaĵon devigantan ilin plirapidiĝi aŭ kuraĝigantan ilin ekkompreni malfacilan vorton. Libroj ĵetiĝis surplanken sen surbreta remetiĝo. Inkujoj renversiĝis, benkoj flankenŝoviĝis kaj la tuta lernantaro liberiĝis unu horon frue, hastante eksplode eksteren kiel legio da junaj diabletoj, kriegante kaj bruegante sur la gazono, gajigite pro sia antaŭhora forsendiĝo.
La galanta Ikabodo pasigis almenaŭ suplementan duonhoron pri sia tualeto, brosante kaj renovigante sian plej bonan kaj verfakte ununuran kompleton de rustonigra koloro kaj aranĝante sian aspekton helpe de peco de rompita spegulo pendanta surmure en la lernĉambro. Por ekaperi ĉe sia damo laŭ aŭtenta kavalira stilo li prunteprenis ĉevalon de la kultivisto tiam lin gastiganta, kolerema maljuna Nederlandano nomiĝanta Johano Van-Ripero kaj, tiel galante surseliĝinte, survojiĝis kvazaŭ vagkavaliro serĉanta aventurojn.
Sed decas, laŭ la aŭtenta spirito de romantika rakontado, ke mi transdonu priskribon pri la aspekto kaj la ekipaĵo de mia heroo kaj lia ĉevalo.
La besto kiun li surrajdis estis disfalinta plugĉevalo pretervivinta preskaŭ ĉion krom sia malicemo. Ĝi estis marasma kaj dikvilega kun ŝafinkolo kaj martelkapo. Ĝiaj rostaj kolhararo kaj vosto estis implikitaj kaj noditaj je lapoj. Unu okulo perdis sian pupilon kaj havis koleran, fantoman rigardmanieron. La alia tamen elmontris la briladon de vera diablo. Tiomalgraŭe ĝi estis sendube fajra kaj spirita en sia bona epoko se ni juĝu laŭ ĝia nomo: Pafilpulvo. Efektive ĝi estis antaŭe ŝatata rajdĉevalo de sia mastro, la kolerema Van-Ripero, kiu estis agresema rajdanto kaj impregnumis la beston, povas esti, je iom de sia propra spirito, ĉar, kvankam ĝi havis maljunan paneintan aspekton, kaŝiĝis en ĝi pli da diableco ol en iu ajn juna ĉevalo.
Ikabodo estis taŭga figuro por tia besto. Li rajdis kun mallongaj piedingoj kiuj levis liajn genuojn preskaŭ al la nivelo de la selpomelo. Liaj kubutoj elŝoviĝis kiel akridkruroj. Li portis sian vipon perpendikulare en la mano kiel sceptron. Dum lia ĉevalo antaŭentrotis, lia brakmovaro multe pensigis pri la batado de flugiloj. Malgranda lanĉapelo sidis sursupraĵe de lia nazo ĉar tiel oni rajtus nomi lian mallarĝan, striaspektan frunton. La basko de lia nigra jako preskaŭ atingis flirtante la voston de la ĉevalo. Tiel aspektis Ikabodo kaj lia rajdbesto kiam ili eliris trenmarŝante la barilpordon de Johano Van-Ripero: aperaĵo nepre malkutime renkontata dum plena taglumo.
Estis bela aŭtuna tago, kiel mi jam diris. La ĉielo estis klara kaj trankvila kaj la naturo surportis tiun riĉan oran livreon kiun ni kunligas ĉiam al la koncepto de abundo. La arbaroj vestiĝis en sobraj brunoj kaj flavoj dum kelkajn pli malfortajn arbojn la frostoj jam vundetis, ilin farbinte per brilegaj oranĝaj, purpuraj kaj skarlataj koloroj. Glisantaj vicoj da sovaĝaj anasoj komencis aperi altnivele en la ĉielo. La bojo de la sciuro aŭdiĝis elirante la fag- kaj hikoriboskojn kaj de tempo al tempo la pensema fajfo de la koturno sonis en la najbara stoplejo.
La birdoj ĝuis siajn adiaŭbankedojn. En la abundo de sia festado ili flugetis, pepante kaj kapriolante, interarbuste, interarbe, kapricaj pro la kvanto kaj la diverseco ilin ĉirkaŭantaj. Vidiĝis la honesta virturdo, la plej ŝatata predaĵo de komencantaj ĉasistoj, kun sia laŭta, plendema noto; kaj la kvivitantaj merloj, flugante en zibelkoloraj nubaĵoj; kaj la orflugilspego, kun siaj karmezina hupo, plenforma nigra gorĝo kaj belega plumaro; kaj la cedrobirdo kun siaj ruĝpintaj flugiloj kaj flavpinta vosteto kaj sia Hispanaspekta hupĉapo; kaj la blua garolo, tiu brua dando vestita en palblua jako kaj blankaj subvestaĵoj, kriĉante kaj babilante, kapjesante kaj saltante kaj riverencante, ŝajnigante disponi bonajn rilatojn kun ĉiu boskokantanto.
Dum Ikabodo trotetis malhaste laŭvoje, lia rigardo, ĉiam serĉante ĉiun simptomon pri gastronomia abundo, kontrolis kun plezuro la trezorojn de la bela aŭtuno. Ĉiuflanke li rimarkis vastajn provizojn da pomoj: iuj pendantaj kun prema riĉeco surarbe; aliaj kunigitaj en korboj kaj bareloj por la merkato; ceteraj amasigitaj konusforme por la cidropremilo.
Pli fore li ekvidis grandajn kampojn da Indianmaizo, kun ĝiaj orkoloraj spikoj gvatantaj eksteren el siaj foliaraj kovriloj kaj promesantaj aliiĝi en kuketojn kaj rapidpudingojn. Aldone vidiĝis, kuŝante submaize, flavaj kukurboj, suprenturnante siajn belajn rondajn ventrojn sunodirekten kaj antaŭanoncante siajn kvalitojn kiel luksegaj tortoj. Kaj baldaŭ poste li preterpasis la bonodorajn fagopirkampojn elŝvebigantajn abelujan aromon kaj dum li rigardis tiujn, kaptis lian menson dolĉaj antaŭbildoj pri delikataj patkukoj, bone buteritaj, garnitaj de mielo aŭ melaso far la rafinita kavethava maneto de Katrino Van-Taselo.