Oz ekde sia naskiĝo. Fore en la arbaro neniam okazis io nekutima. Onĉjo Nonĉjo, kiu povus esti Reĝo de la Manĝtuloj, se lia popolo ne unuiĝus kun ĉiuj aliaj landoj de Oz per agnosko ke Ozma estas ilia sola reganto, retiris sin en tiun forgesitan niĉon en la arbaro kun sia beba nevo kaj ili loĝis tute solaj tie. Se nur la neglektita ĝardeno ne malsukcesus kreskigi manĝaĵojn por ili, ili ĉiam loĝus en la soleca Blua Arbaro;sed nun ili komencis miksiĝi kun aliaj homoj, kaj la unua loko al kiu ili venis montriĝis tiom interesa ke Oĵo apenaŭ povis eĉ dormeti dum la tuta nokto.
Margolote estis bonega kuiristo kaj donis al ili tre bonan matenmanĝon. Dum ili ĉiuj okupis sin manĝante la bonulino diris:
“Ĉi tiu estas la lasta manĝo kiun mi devos kuiri dumlonge, ĉar Dr-o Pipt promesis ke tuj post la matenmanĝo li vivigos mian novan servistinon. Mi lasos ŝin lavi la matenmanĝajn telerojn kaj elbrosi kaj senpolvigi la domon.
Kiel senstreĉige estos!”
“Certe ja liberigos vin de multa laboraĉo,”diris la Magiisto. “Flanke, Margolote, mi kredis vidi vin preni iom da cerbaĵo el la ŝranko, dum mi okupis min pri la kaldronoj.
Kiajn kvalitojn vi donis al via nova servistino?”
“Nur kiajn bezonas humila servistino,”ŝi respondis. “Mi ne volas ke ŝi sentu sin inda je pli bona vivstato, kiel la Vitra Kato. Tio malkontentigus kaj malfeliĉigus ŝin, ĉar kompreneble ŝi devos ĉiam esti servistino.”
Oĵo iom maltrankviliĝis aŭskultante tion, kaj la knabo komencis timi ke li misagis kiam li aldonis ĉiujn tiujn diversajn kvalitojn de cerbaĵoj al la amaso kiun preparis Margolote por la servisto. Sed estis nun tro malfrue por bedaŭro, ĉar la cerberaĵo estis jam sekure enkudrita en la kapo de la Miksĉifona Knabino. Li eble konfesus kion li faris kaj tiel ebligus ke Margolote kaj ŝia edzo ŝanĝu la cerbaĵon, sed li timis kolerigi ilin. Li kredis ke Onĉjo vidis lin aldoni al la cerbaĵo, kaj Onĉjo ne diris eĉ unu vorton kontraŭan;sed, tamen, Onĉjo neniam diris vorton krom se estis nepre necese.
Tuj kiam la matenmanĝo finiĝis ili ĉiuj eniris la grandan laborejon de la Magiisto, kie la Vitra Kato kuŝis antaŭ la spegulo kaj la Miksĉifona Knabino kuŝis malrigide kaj senvive sur la benko.
“Nu, do,”diris D-ro Pipt, viglatone, “ni faros unu el la plej grandaj magiaĵoj eblaj por homo, eĉ en ĉi tiu eksterordinara Lando Oz. En neniu alia lando ĝi estus eĉ farebla. Mi opinias ke ni havu iom da muziko dum la Miksĉifona Knabino viviĝos. Estas plaĉe pensi ke la unuaj sonoj aŭdotaj de ŝiaj oraj oreloj estos bongustega muziko.”
Dum li parolis li iris al fonografo, kiu estis fiksita per ŝraŭboj al malgranda tablo, kaj streĉis la risorton de la instrumento kaj ĝustigis la grandan oran kornon.
“La muziko kiun kutime aŭdos mia servistino,”komentis Margolote, “estos miaj ordonoj labori. Sed mi opinias ke ne damaĝos se ŝi aŭskultos tiun nevidatan bandon dum ŝi vekiĝos por unuafoje koni la vivon. Miaj ordonoj superfortos la bandon, poste.”
La fonografo nun ludis vigligan marŝmelodion kaj la Magiisto malŝlosis sian ŝrankon kaj elprenis la oran botelon en kiu estis la Pulvoro de Vivo.
Ili ĉiuj klinis sin super la benko sur kiu ripozis la Miksĉifona Knabino. Onĉjo Nonĉjo kaj Margolote staris malantaŭe, proksime al la fenestroj, Oĵo unu flanke kaj la Magiisto antaŭe, kie li havos liberan spacon por ŝuti la pulvoron. Ankaŭ la Vitra Kato proksimiĝis, volante rigardi la gravan scenon.
“Tute pretaj?”demandis D-ro Pipt.
“Tute pretaj,”respondis lia edzino.
Do la Magiisto klinis sin kaj ŝutis el la botelo kelkajn grajnojn de la mirinda Pulvoro, kaj ili falis rekte sur la kapon kaj brakojn de la Miksĉifona Knabino.
Ĉapitro 5. Terura akcidento
“ĈI tiu pulvoro bezonos kelkajn minutojn por fari sian e fikon,”komentis la Magiisto, ŝutante ĝin sur ĉiun parton de la korpo tre zorge.
Sed subite la Miksĉifona Knabino etendis unu brakon, kiu batis la botelon da pulvoro el la mano de la kurbiĝinto kaj ĵetis ĝin trans la ĉambron. Onĉjo
Nonĉjo kaj Margolote estis tiom alarmitaj ke ili ambaŭ malantaŭen saltis kaj kunfrapiĝis, kaj la kapo de Onĉjo skuis la breton super ili kaj renversis la botelon en kiu estis la Ŝtoniga Likvaĵo.
La Magiisto tiom sovaĝe kriis ke Oĵo forsaltis kaj la Miksĉifona Knabino saltis post li kaj terurite metis ĉirkaŭ lin siajn ŝtofoplenajn brakojn. La Vitra
Kato minace blekis kaj kaŝis sin sub la tablo, kaj tial kiam la potenca Ŝtoniga Likvaĵo elverŝiĝis ĝi falis nur sur la edzinon de la Magiisto kaj la onklon de Oĵo. La sorĉo tuj e fikis je ili. Ili ekstaris senmove kaj rigide kiel marmoraj statuoj, en precize la samaj pozicioj kiel kiam la Likvaĵo tra fis ilin.
Oĵo forpuŝis la Miksĉifonan Knabinon kaj kuris al Onĉjo Nonĉjo, plena de terura timo pri la sola amiko kaj protektanto kiun li konis. Kiam li prenis la manon de Onĉjo ĝi estis frida kaj malmola. Eĉ la longa griza barbo estis solide marmora. La Kurbiĝinta Magiisto ĉirkaŭsaltadis en la ĉambro pro freneza malespero, petegante sian edzinon pardoni lin, paroli al li, reviviĝi!
La Miksĉifona Knabino rapide perdis sian timon, ŝi nun pliproksimiĝis kaj rigardis de unu al la alia de la homoj tre interesate. Poste ŝi rigardis sin kaj ridis. Rimarkinte la spegulon, ŝi ekstaris antaŭ ĝi kaj ekzamenis sian eksterordinaran aspekton miregante —siajn butonokulojn, perlabidajn dentojn kaj elstaran nazon. Poste, parolante al sia re flekto en la spegulo, ŝi ekdiris:
“Ho, jen vere puca dam’!
Hontigus farbojn tia fam’.
Brale-brile, frale-frile!
Saluton vi, Fr-in’Kia-nam?”
Ŝi riverencis, kaj la re flekto riverencis. Poste ŝi denove ridis, longe kaj gaje, kaj la Vitra Kato rampis el sub la tablo kaj diris:
“Ne mirige ke vi ridas pro vi. Vi ja estas aĉaspekta!”
“Aĉaspekta?”ŝi respondis. “Ho, al mi ege plaĉas. Mi estas
Originalo, bonvolu scii, kaj tial nekomparebla. El ĉiuj komikaj, absurdaj, maloftaj, kaj amuzaj uloj en la mondo, mi nepre estas la plej stranga. Kiu alia ol kompatinda
Margolote sukcesus inventi tiel nekredeblan ulon kia mi?Sed mi ĝojas —mi ĝojegas! — ke mi estas precize kio mi estas, kaj nenio alia.”
“Silentu, bonvolu!”kriis la senespera Magiisto;“silentu por ke mi povu pensi!Se mi ne pensos mi freneziĝos.”
“Do pensu,”diris la Miksĉifona Knabino, sidiĝante en seĝo. “Pensu laŭvole, ne ĝenas min.”
“Ve!min tedas ludi tiun melodion,”kriis la fonografo, parolante tra sia korno per latuneca, grateca voĉo. “Se ne ĝenos vin, Pipto, knaĉjo, mi ĉesos ludi kaj ripozos.”
La Magiisto rigardis malgaje la muzikmaŝinon.
“Kia aĉa fortuno!”li ploregis, malfeliĉe. “La Pulvoro de Vivo sendube falis sur la fonografon.”
Li iris al ĝi kaj trovis ke la ora botelo en kiu antaŭe estis la valorega pulvoro estis faligita sur la fonograftablon kaj ŝutis siajn vivigajn grajnojn sur la maŝinon. La fonografo estis vere viva, kaj komencis danci ĵigon per la kruroj de la tablo al kiu ĝi estis ŝraŭbita, kaj tiu danco tiom ĝenis D-ron Pipt ke li piedbatis la aĵon en angulon kaj puŝis benkon kontraŭ ĝin por kvietigi ĝin.