“Vi estis su fiĉe ĝena antaŭe,”diris la Magiisto, riproĉe; “sed vivanta fonografo su fiĉas por frenezigi ĉiun mense sanan personon en la Lando Oz.”
“Ne insultu, mi petas,”respondis la fonografo per kolerema tono. “Vi kaŭzis, knaĉjo;ne kulpigu min.”
“Vi fuŝis ĉion, D-ro Pipt,”aldonis la Vitra Kato, malestime.
“Sed ne min,”diris la Miksĉifona Knabino, eksaltante por turnadi sin gaje ĉirkaŭ la ĉambro.
“Mi kredas,”diris Oĵo, preskaŭ preta plori pro malĝojo pri la malfeliĉa sorto de Onĉjo Nonĉjo, “ke devas esti mia kulpo, iel. Oni nomas min Oĵo la Misfortuna, sciu.”
“Absurde, infanĉjo,”respondis la Miksĉifona Knabino gaje.
“Neniu povas esti misfortuna kiu havas intelekton por direkti siajn proprajn agojn. La misfortunuloj estas tiuj kiuj petegas oportunon pensi, kiel kompatinda D-ro Pipt ĉi tie. Pro kio la ekscitiĝo, s-ro Magifaristo?”
“La Ŝtoniga Likvaĵo akcidente falis sur mian karan edzinon kaj Onĉjon Nonĉjon kaj marmorigis ilin,”li malfeliĉe respondis.
“Nu, kial ne ŝuti iom de tiu pulvoro sur ilin kaj revivigi ilin?”demandis la Miksĉifona Knabino.
La Magiisto eksaltis.
“Nu, min ne tra fis tiu ideo!”li ĝoje kriis, kaj li prenis la oran botelon, kun kiu li kuris al Margolote.
Diris la Miksĉifona Knabino:
“Sultas, multas, pultas — Magiuloj vere stultas!
En lia kapo dika
Pensado sene fika
Konsilon mian kultas.”
Starante sur la benko, ĉar li estis tiom kurbiĝinta ke li ne povis alimaniere atingi la supron de la kapo de sia edzino, D-ro Pipt komencis skui la botelon. Sed eĉ ne grajno da pulvoro eliris. Li detiris la kovrilon, enrigardis, kaj poste forĵetis la botelon kun krio de senespero.
“El, el!Ĝi estas tute elĉerpita,”li kriis. “Malŝparita sur tiu mizera fonografo estas la pulvoro kiu povus savi mian karan edzinon!”
Post tio la Magiisto klinis sian kapon sur siaj kurbiĝintaj brakoj kaj komencis plori.
Oĵo simpatiis lin. Li iris al la malfeliĉulo kaj diris milde:
“Vi povas fari pli da Pulvoro de Vivo, D-ro Pipt.”
“Jes;sed mi bezonos ses jarojn —ses longajn, lacigajn jaroj da kirlado de kvar kaldronoj per ambaŭ piedoj kaj ambaŭ manoj,”estis la doloroplena respondo. “Ses jaroj!dum kompatinda Margolote staros rigardante min kiel marmora statuo.”
“Ĉu nenio alia estas farebla?”demandis la Miksĉifona Knabino.
La Magiisto kapneis. Poste li ŝajne ekmemoris ion, kaj li malklinis sian kapon.
“Unu alia miksaĵo povus nuligi la magian sorĉon de la Ŝtoniga Likvaĵo kaj revivigi mian edzinon kaj Onĉjon Nonĉjon,”diris li. “Eble estos malfacile trovi la aĵojn kiujn mi bezonas por fari tiun magian miksaĵon, sed se eblos trovi ilin mi povos fari dum momento tion kio alie necesigus ses longajn, lacigajn jarojn da kirlado de kaldronoj per ambaŭ manoj kaj ambaŭ piedoj.”
“Bone;do ni trovu la aĵojn,”proponis la Miksĉifona Knabino. “Tio ŝajnas multe pli sencoplena ol tiom da kirlado de la kaldronoj.”
“Bona propono, Ĉifoneroj,”diris la Vitra Kato aprobe.
“Ĝojigas min la trovo ke vi havas bonan cerbon. Mia estas eksterordinare bona. Oni povas vidi ĝin funkcii;ĝi estas palruĝa.”
“Ĉifoneroj?”ripetis la knabino. “Ĉu vi nomis min ‘Ĉifoneroj’?Ĉu jen mia nomo?”
“Mi —mi kredas ke mia kompatinda edzino intencis nomi vin ‘Anĝeline, ’”diris la Magiisto.
“Sed al mi plej plaĉas ‘Ĉifoneroj, ’”ŝi respondis ridante.
“Ĝi pli taŭgas al mi, ĉar mi konsistas el nur ĉifoneroj kaj nenio alia. Dankon pro mia nomo, F-ino Kato. Ĉu vi mem havas nomon?”
“Mi havas stultan nomon kiun iam donis al mi Margolote, sed ĝi estas tute maldigna por gravulo kia mi,” respondis la kato. “Ŝi nomis min ‘Fuŝulo. ’”
“Jes,”ĝemis la Magiisto;“vi ja estis fuŝaĵo, ververe. Mi fuŝfaris vin, ĉar pli senutila, aroganta, kaj rompiĝema besto neniam ekzistis.”
“Mi ne estas tiom rompiĝema,”kolere respondis la kato.
“Mi jam vivis multajn jarojn, ĉar D-ro Pipt eksperimentis pri mi per la unua magia Pulvoro de Vivo kiun li faris, kaj ĝis nun mi neniam rompis nek fendis nek splitis parton de mi.”
“Ŝajnas al mi ke vi konstante de-fendas vin,”ridis la Miksĉifona Knabino, kaj la kato iris al la spegulo por rigardi.
“Diru al mi,”petegis Oĵo, parolante al la Kurbiĝinta Magiisto, “kion ni devos trovi por la miksaĵo kiu savos Onĉjon Nonĉjon?”
“Unue,”estis la respondo, “mi devas havi sesfolion. Tio estas trovebla nur en la verda lando ĉirkaŭ la Smeralda Urbo, kaj sesfolioj estas tre maloftaj, eĉ tie.”
“Mi trovos ĝin por vi,”promesis Oĵo.
“Post tio,”daŭrigis la Magiisto, “la maldekstran flugilon de flava papilio. Tiu koloro troveblas nur en la flava lando de la Palpbrumoj, Okcidente de la Smeralda Urbo.”
“Mi trovos ĝin,”deklaris Oĵo. “Ĉu jen ĉio?”
“Ho, ne;mi alportos mian Libron de Receptoj kaj vidos kio sekvos.”
Dirinte tion, la Magiisto malŝlosis tirkeston de sia ŝranko kaj eltiris libreton kovritan per blua ledo. Trarigardante la paĝojn li trovis la deziratan recepton kaj diris:“Mi devos havi 142 mililitrojn da akvo el obskura puto.”
“Kia puto estas tio, sinjoro?”demandis la knabo.
“Puto kien la lumo neniam penetras. La akvo estos alportenda en ora botelo kaj portita al mi sen la ebleco ke lumo atingos ĝin.”
“Mi akiros la akvon el la obskura puto,”diris Oĵo.
“Nu, mi ankaŭ devos havi tri harojn el la pinto de vosto de Vuzo, kaj guton da oleo el la korpo de vivanta homo.”
Oĵo aspektis perpleksa pri tio.
“Bonvolu diri, kio estas Vuzo?”li demandis.
“Ia besto. Mi neniam vidis ĝin, do mi ne povas diri detalojn,”respondis la Magiisto.
“Se mi povos trovi Vuzon, mi akiros la harojn el ĝia vosto,” diris Oĵo. “Sed ĉu efektive estas oleo en la korpo de homo?”
La Magiisto regardis la libron, por certiĝi.
“Tion postulas la recepto,”li respondis, “kaj kompreneble ni devos akiri ĉion postulatan, ĉar nur tiel la sorĉo sukcesos.
La libro ne diras ‘sango’;ĝi diras ‘oleo, ’kaj devas esti oleo ie en la korpo de vivanta homo, alie la libro ne postulus ĝin.”
“Bone,”respondis Oĵo, klopodante ne senti senesperon; “mi penos trovi ĝin.”
La Magiisto rigardis la malgrandan Manĝtulan knabon iom dubeme kaj diris:
“Ĉio ĉi signifos longan veturon por vi, eble plurajn longajn veturojn;ĉar vi devos traserĉi plurajn el la diversaj landoj de Oz por akiri la bezonaĵojn.”
“Mi scias tion, sinjoro;sed mi devos fari mian plejeblon por savi Onĉjon Nonĉjon.”
“Kaj ankaŭ mian kompatindan edzinon Margolote.
Savante unu vi savos la alian, ĉar ambaŭ kune staras kaj la sama miksaĵo revivigos ambaŭ. Faru vian plejeblon, Oĵo, kaj dum via foresto mi komencos la sesjaran laboron prepari novan amason de la Pulvoro de Vivo. Tiel, se vi misfortune malsukcesos akiri iun el la bezonaĵoj, neniom da tempo estos perdita. Sed se vi sukcesos vi devos reveni ĉi tien laŭeble plej rapide, kaj tiel mi ne devos plu lacige kirladi kvar kaldronojn per ambaŭ piedoj kaj ambaŭ manoj.”