Duroc paceme ridetis, plu silente irante, apud li paŝis mi. Subite alia knabego, kun stultuma, aroganta vizaĝo, rapidege ekkuris al ni, sed, ne ĝiskurinte ĉirkaŭ kvin paŝojn, rigidiĝis kiel fosto, malvarmsange kraĉis kaj eksaltis reen sur unu piedo, tenante la alian je la kalkano. Tiam ni haltis. Duroc turnis sin al la grupo de ĉifonuloj kaj, ŝovinte la manojn en la poŝojn, komencis silente rigardi. Ŝajnis, lia vizaĝo dispelis la bandon. Rideginte iom inter si, tiuj homoj revenis al siaj retoj kaj boatoj, ŝajnigante, ke ne plu nin rimarkas. Ni leviĝis kaj eniris en malplenan mallarĝan straton. Ĝi tiriĝis inter ĝardenoj kaj unuetaĝaj domoj el flavaj kaj blankaj ŝtonoj, varmigitaj de la suno. Vagadis virkokoj, kokinoj el la kortoj, el trans malaltaj sabloŝtonaj bariloj aŭdiĝadis voĉoj — rido, insultado, teda, longa voko. Bojadis hundoj, virkokoj kantadis. Finfine komencis renkontiĝi preterpasantoj: hoka maljunulino, adoleskuloj, ebriulo kun mallevita kapo, virinoj kun korboj, viroj sur ĉaroj. La renkontatoj ekrigardadis al ni per iomete larĝigitaj okuloj, pasante pretere, kiel ĉiuj aliaj preterpasantoj, sed, pasinte ioman distancon, haltadis; retroturniĝinte, mi vidis iliajn senmovajn figurojn, rigardantajn post nin koncentrite kaj malafable. Turninte nin en kelkajn interstratetojn, kie ni fojfoje transiradis laŭ pontetoj super ravinoj, ni haltis apud peza pordeto. La domo estis interne de la korto; kaj antaŭe, sur la ŝtona barilo, super kiu mi povis rigardi internen, pendis ĉifonoj kaj matoj, sekiĝantaj sub la suno.
— Jen, ĉi tie, — diris Duroc, rigardante al la tegola tegmento, — tio estas tiu domo. Mi rekonis ĝin laŭ granda arbo en la korto, kiel oni al mi rakontis.
— Tre bone, — diris mi, ne vidante kaŭzon diri ion alian.
— Nu, ni iru, — diris Duroc, kaj mi paŝis post li en la korton.
En rolo de militistaro mi tenis min en ioma distanco disde Duroc, kaj li pasis al la mezo de la korto kaj haltis, ĉirkaŭrigardante. Sur ŝtono ĉe unu sojlo sidis viro, riparante bareleton; virino estis pendiganta tolaĵojn. Ĉe ruba kavo grakĝemante fekpenis knabo, aĝa ĉirkaŭ ses jarojn, — ekvidinte nin, li ekstaris kaj morne levis la pantalonon.
Sed tuj kiam ni aperis, scivolemo momente montriĝis. En fenestroj aperis amuzaj kapoj; virinoj, malferminte la buŝojn, eliris sur la sojlon kaj komencis rigardi tiel insiste, kiel oni rigardas al poŝtisto.
Duroc, ĉirkaŭrigardinte, direktis sin al unuetaĝa alo en profundo de la korto. Ni eniris sub ombron de markezo, al tri fenestroj kun blankaj kurtenoj. Grandega mano levis kurtenon, kaj mi ekvidis dikan, kvazaŭ virbovan, okulon, disŝovintan siajn dormemajn palpebrojn ĉe vido de du fremduloj.
— Kien, kompano? — diris la okulo. — Ĉu ne al mi?
— Ĉu vi estas Warren[13]? — demandis Duroc.
— Mi estas Warren; kion vi deziras?
— Nenion specialan, — diris Duroc per plej trankvila voĉo. — Se ĉi tie loĝas fraŭlino, kies nomo estas Molly[14] Warren, kaj se ŝi estas hejme, mi deziras ŝin vidi.
Ĝuste! Mi ĝuste sciis, ke la afero temas pri virino, — eĉ se ŝi estas fraŭlino, tutegale! Nu, diru, pro kio do mi havis tute neŝanceleblan antaŭsenton, ke tuj, kiam ni forveturos, aperos virino? Ne vane la vortoj de Estamp «obstina raŭpino» suspektigis min pri io tiaspeca. Nur nun mi komprenis, ke mi divenis tion, kion mi atendis.
La okulo brileris, miregis kaj ŝoviĝis por doni lokon al la dua okulo, ambaŭ okuloj ne promesis, laŭ ilia esprimo, ĝojan akcepton. La mano lasis la kurtenon, voke fleksinte la fingron.
— Eniru por momento, — diris tiu homo per premita malnatura voĉo, des pli malagrabla, ke ĝi estis infere trankvila. — Eniru, kompano!
Ni trairis en negrandan koridoron kaj frapis al pordo, kondukanta maldekstren.
— Eniru, — ripetis karese la sama trankvila voĉo, kaj ni trafis en la ĉambron. Inter la fenestro kaj la tablo staris homo en subĉemizo kaj striita pantalono, — la homo ne tre bela, mezalta, ne malforta, evidente, kun malhelaj glataj haroj, dika kolo kaj rompita nazo, kies pinto elstaris, kiel branĉero. Li aĝis ĉirkaŭ tridek. Li estis streĉanta poŝhorloĝon, kaj nun almetis ĝin al la orelo.
— Ĉu Molly? — diris li. Duroc ripetis, ke li deziras vidi Molly-n. Warren eliris el trans la tablo kaj ekrigardis rekte al Duroc.
— Lasu vian penson, — diris li. — Forgesu vian ideon. Ĝi ne estos por vi senpuna.
— Mi havas nenian ideon, sed nur komision por via fratino.
Duroc parolis tre ĝentile kaj estis absolute trankvila. Mi estis pririgardanta Warren-on. Lia fratino imagiĝis al mi simila al li, kaj mi malsereniĝis.
— Kian komision? — diris Warren, ree prenante la horloĝon kaj sencele almetante ĝin al la orelo. — Mi devas scii, en kio estas la afero.
— Ĉu ne estas pli facile, — kontraŭdiris Duroc, — inviti la junulinon?
— Kaj tiuokaze ĉu ne estas pli facile por vi eliri for kaj fermi la pordon post vi! — eldiris Warren, komencante peze spiri. Samtempe li alpaŝis pli proksime al Duroc, mezurante per rigardo lian figuron. — Kial tiu maskerado? Ĉu vi pensas, mi ne distingos hejtiston aŭ matroson disde orgojla idioto, kiel vi? Por kio vi venis? Kion vi bezonas de Molly?
Vidante, kiel terure paliĝis Duroc, mi pensis, ke jen la fino de la tuta historio kaj venas la tempo pafi per la revolvero, kaj tial preparis min. Sed Duroc nur suspiris. Por unu momento lia vizaĝo mallarĝiĝis pro streĉo, kiun li faris super si, kaj mi ekaŭdis la saman glatan, profundan voĉon:
— Mi povus respondi al vi ĉiujn aŭ preskaŭ ĉiujn viajn demandojn, sed nun mi diros nenion. Mi demandas nur: ĉu estas hejme Molly Warren?
Li diris la lastajn vortojn tiel laŭte, ke ili estus aŭdeblaj trans la pordo, duonmalfermita en la sekvan ĉambron, — se tie estus iu. Sur la frunto de Warren aperis desegnaĵo de vejnoj.
— Vi povas ne diri! — ekkriis li. — Vi estas senditaj, kaj mi scias, de kiu — de tiu elsaltulo, milionulo el kavo! Tamen foriraĉu! Molly malestas. Ŝi forveturis. Nur provu serĉi ŝin, kaj, mi ĵuras per diabla kranio, ni rompos al vi ĉiujn ostojn.
Skuante la manon, li etendis ĝin per feroca movo. Duroc rapide prenis la brakon de Warren super la manradiko, klinis malsupren, kaj… kaj mi neatendite ekvidis, ke la mastro de la loĝejo kun furiozo kaj turmento en la vizaĝo falaĉis sur unu genuon, kaptante per la alia mano la manon de Duroc. Duroc prenis tiun alian manon de Warren kaj skuis lin — malsupren, kaj poste — malantaŭen. Warren falis sur la kubuton, sulkiĝinte, ferminte la okulojn kaj ŝirmante la vizaĝon.
Duroc frotis la polmon je la polmo, poste ĵetis rigardon al plu kuŝanta Warren.
— Tio estis necesa, — diris li, — sekvafoje vi estos pli singardema. Sandy, ni iru!
Mi elkuris post lin kun adoro, kun admiro de spektanto, ricevinta altan ĝuon. Multe mi aŭdis pri fortuloj, sed unuafoje mi vidis fortan homon, ŝajnantan ne forta, — ne tiom forta. Mi tuta brulis, jubilis, ne sentis miajn piedojn pro ekscitiĝo. Se tia estas la komenco de nia ekspedicio, do kio atendas nin poste?
— Mi timas, ĉu mi rompis lian brakon, — diris Duroc, kiam ni eliris sur la straton.
— Ĝi saniĝos! — ekkriis mi, ne dezirante malbonigi la impreson per ajnaj konsideroj. — Ĉu ni serĉas Molly-n?
La momento estis tia, ke ĝi proksimigis nin per komuna ekscitiĝo, kaj mi sentis, ke mi nun havas rajton ion scii. La samon, verŝajne, agnoskis ankaŭ Duroc, ĉar li simple diris al mi kiel al egalulo:
— Okazas implikita afero: Molly kaj Hanuver delonge konas unu la alian, li ŝin tre amas, sed al ŝi io okazis. Almenaŭ en la morgaŭa festo ŝi devis ĉeesti, sed de ŝi estas neniaj sciigoj jam dum du monatoj, kaj antaŭ tio ŝi skribis, ke ŝi rifuzas iĝi edzino de Hanuver kaj forveturas. Ŝi nenion klarigis ĉe tio.
Li tiel komplete esprimis tion, ke mi komprenis lian nedeziron rakonti detalojn. Sed liaj vortoj subite varmigis min interne kaj superplenigis per dankemo.