E lu pluse dicis:
— Ne valoras la peno!
La puteo quan ni trovis ne similesis a la putei di Sahara. La putei di Sahara esas
simpla trui en la sablo, ma ta similesis a puteo di vilajo. Ma ibe esis nula vilajo, do
me pensis ke me sonjis.
— Esas stranja! — me dicis a
la princeto —. Omno esas pronta: la
pulio, la sitelo e la kordo..
Lu ridis, prenis la kordo e
movigeskis la pulio, olqua jemis
kom anciena ventoflecho kande la
vento longatempe dormis.
— Ka ton vu audas? — dicis la
princeto —. Ni jus vekigas ta puteo,
ed olu vekas kantante...
Me volis ke la princeto nule
esforcis, do me dicis a lu:
— Permisez a me ektirar la
aquo, nam la plena sitelo esas tro
pezoza.
Lente me elevis la sitelo til
la rebordo di la puteo ed ibe me
depozis olu. En mea oreli ankore
duris la sono de la pulio, e sur la movanta aquo en la puteo me vidis tremanta suno.
— Me durstas ta aquo — dicis la princeto — , permisez a me drinkar...
Lore me komprenis to quon lu serchabis.
Me levis la sitelo til lua labii e lu drinkis aquo. Lua okuli esis klozita. Ta spektajo esis tam bela kam festodio. Ta aquo esis plu multe kam simpla nutrivajo. Olu naskis de la marchado sub la steli, de la kanto de la pulio, de la esforci de mea brakii. Ta aquo esis por la kordio tam bona kom donaco.
Kande me esis puero, la lumo de la Kristonaskala arboro, la muziko di la meznokta meso e la dolceso di la rideti briligis mea donacajo Kristonaskala.
— La personi di vua planeto — dicis la princeto — kultivas kinamil rozi en la sama gardeno...
Tamen li ne trovas to quon li serchas.
— Certe, ton li ne trovas — me respondis.
— Tamen to quon li serchas li trovus en sola rozo od en kelka aquo...
— Certe — me respondis.
E la princeto dicis:
— Ma la okuli esas blinda, onu devas serchar per la kordio.
Pos drinkar aquo me bonstandis. Dum la jornesko la koloro di la sablo esis miela, e ta koloro tre multe felicigis me. Pro quo me devus esar trista?
45
— Vu devas satisfacar vua promiso — dicis dolce la princeto, qua itere sidesis apud me.
— Qua promiso?
— Vu ja savas... muzeloligilo por mea mutonyuno... me responsas pri mea floro!
Me ektiris de mea posho mea skisuri, e pos regardar oli la ridanta princeto dicis a me:
— Vua baobabi similesas a kauli...
— Ho! E me esis tante fiera pri mea desegnita baobabi!
— La oreli di vua foxo similesas a korni, oli esas tro longa.
Ed itere lu ridis.
— Vu esas neyusta, vireto, me nur savis desegnar apertita e klozita boai.
— Bone, ne importas — dicis la princeto —, la pueri komprenas omno...
Lore me desegnis muzeloligilo, e kande me donis olu a lu, me sentis mea kordio tote opresita.
— Vu havas projeti olquin me ne konocas... — me dicis.
Ma la princeto respondis nulo a me.
— Morge esos la aniversario de mea arivo sur Tero.
Pos mikra pauzo lu dicis:
— Me falis sur loko ne for de hike...
E lua vizajo redeskis. Ed itere, sen savar la kauzo, me sentis enorma tristeso. Malgre la chagreno me questionis a lu:
— Lore ka ne hazarde me vun trovis erste ok dii ante nun kande vu promenis sola mil milii
distanta de la maxim proxima habitata loko? Ka vu retroiris a la loko ube vu falis sur Tero?
La vizajo di la princeto itere redeskis. Me hezite questionis a lu:
— Ka forsan pro la aniversario?
Itere lua vizajo redeskis. Lu nulatempe respondis la questioni, ma kande onu redeskas lore onu volas dicar “yes”, ka no?
— Ha! — me dicis a lu — Me timas...
Ma lu respondis a me:
— Nur vu devas laborar, do irez apud vua mashino. Me vartos vu hike. Retrovenez adhike
morge vespere.
Ma me ne esis tranquila. Me memoris la foxo. Kande onu permisas esar domestikigita lore onu
riskas kelke plorar.
46
Chapitro XXVI
Apud la puteo esis ruinoza ed anciena petra muro. Kande la sequanta dio vespere me retrovenis de mea laboro, de fora disto me vidis la princeto sidanta sur la muro kun la gambi pendanta. Lu parolis, e dicis:
— Ka vu memoras to? To ne esis exakte hike!
Ed altra voco respondis a lu, sendubite, pro ke lu respondis:
— Yes! Yes! Ja esas la dio, ma ta ne esas la loko...
Me duris marchar a la muro. Me vidis ed askoltis nulu. Tamen la princeto itere respondis:
— ...Yes, certe. Vu vidos ube komencas mea traci sur la sablo. Vu nur devas vartar me ibe. Me arivos tanokte.
Me esis distanta de la muro per duadek metri, e me ankore vidis nulo.
La princeto, pos silenco, dicis:
— Ka vu havas bona veneno? Ka vu esas certa ke vu ne sufrigos a me multatempe?
Me haltis, me sentis mea kordio opresita, ma me duris sen komprenar ulo.
— Nun forirez! — dicis la princeto —. Me volas decensar de la muro.
Lore me regardis la infrajo di la muro e me vidis ulo. Instinte me saltis. Ibe esas, erektita a la princeto, flava serpento qua povas mortigar ulu en triadek sekundi. Me kureskis ad olu e me rapide serchis la revolvero en mea posho, ma pro ke olu askoltis la bruiso da me olu glitis lente adinfre sur la sablo quale mortonta aquo—sprico, e tale, lente, lu shovis su inter la stoni kun metala susuro.
Me arivis an la muro ye la instanto konvenanta por recevar en mea brakii mea princeto, qua
esis tam blanka kam nivo.
— Ma quon me jus askoltis? Ka nun vu anke parolas a la serpenti?
47
Me destensis lua permananta orokolora kravatego, me humidigis lua tempori e me ofris aquo a
lu. Me ne audacis pluse questionar ulo a lu. Lu regardis me grave e lu embracis mea kolo. Me sentis lua kordio qua pulsis same kam ta di uceleto vundita da mortiganta kuglo. E lu dicis a me:
— Me esas felica pro ke vu trovis to quo mankis a vua mashino. Nun vu povos retroirar adheme...
— Quale vu ton savas?
Certe me venis por dicar a lu ke me sucesis pri la motororeparo, malgre ke ton me ne esperis.
Lu ne respondis mea questiono, ma lu dicis:
— Me anke retrovenas hodie a mea planeto...
Pose lu dicis kun melankolioza voco:
— Olu esas plu multe fore... to esas plu desfacila...
Me sentis ke ulo extraordinara eventis. Me forte embracis lu same kam me embracus infanteto
e semblis a me ke lu glitis adinfre, ad abismo, sen povar retenar lu.
Lua regardo serioza perdesis a granda disto.
— Me posedas mutonyuno, olua buxo, ed anke la muzeloligilo...
E lu ridetis melankolioze.
Me vartis longatempe, e kande me sentis ke la varmeso itere eniris lu, me dicis:
— Vireto, vu pavoris...
Sendubite lu pavoris, ma lu ridis dolce.
— Tanokte me pavoros pluse...
Itere me frostigeskis pro konciar to quo esas nekompensebla. Lore me komprenis ke me ne
povus suportar ne plus audar lua rido. Por me lua rido esis quale fonteno en dezerto.
— Vireto, me itere volus audar vua rido...
Ma lu dicis a me:
— Tanokte, un yaro pasesis. Mea stelo esos exakte super la loko ube me falis erste un yaro ante nun. — Vireto, ta afero pri la serpento, pri la rendevuo e pri la stelo, ka to ne esas simple deliro?
Lu respondis nulo a me, ma lu dicis:
— Nulatempe onu vidas to quo esas maxim importanta.
— Certe...
— Same pri mea floro. Kande onu amas floro ed olu esas en stelo, lore esas tre agreabla kontemplar la cielo dum la nokto. Omna steli florifis.
— Certe.
— Forsan omno esas same kam la aquo quan vu donis a me, olqua esis muziko, forsan pro la
pulio e la kordo. Ka vu memoras lo? To esis tre dolca.
— Certe.
— Vu observos dum la nokto la steli, ma me ne povas montrar a vu ube esas mea stelo nam olu