— Kiel?
— Vi devus kiel verkisto, ke damoj kiom sindetenemaj estas.
Kompreneble mi bone sciis tion kiel verkisto…
— Ĉu vi imagas tion, ke ŝi tuj konfesas sian amon kaj ĵetas sin al via kolo? Sciu, ke hodiaŭ posttagmeze ŝi arde riproĉis min, ĉar mi elbabilis ŝian kaŝitan sekreton.
— Ĉu vere?
— Jes! Ne estas bela afero de vi, ke tiun ŝian konfeson vi demandadis tiel maldiskrete.
Mi hontis, ke mi devis aŭdi ĉion ĉi de Alfonso la Neniulo. Ankaŭ mi mem povintus diveni tion. Verkisto devus sciis tiaĵon.
— Ĉu vi pensas, ke ŝi flirtadas kun mi?
— Tion ne. Sed ŝi ŝatus funde ekkoni vin, antaŭ ol ŝi akceptus vin en sian koron.
— Sed ŝajnas, ke ŝi estas tiel afabla kun vi…
— Kia verkisto vi estas, kiu neniam aŭdis, ke virino volas fari ĵaluza iun, kiun ŝi amas? Se ŝi amus min, tiam ŝi estus afabla rilate vin.
Tio vere estas evidenta.
— Nun jam ni surventriĝu — proponis Alfonso la Neniulo. — Ni estas tre proksime.
Nur abomeninda ŝrikado de ŝakaloj, ŝtelumantaj ĉirkaŭ la oazo rompis la noktan silenton de la dezerto, kiel tiuj aperi tie kaj ĉi tie du- aŭ triope galopantaj. Ŝajnis, ke ĉio estas silenta en Azumbar. Muezino kriadas la noktomezan suraon ie. Ni atingas grimpante la unuan argilkabanaĉon. Ni iras plu singardeme, senpere apud la muro. Arabo sidas antaŭ la najbara kabano kaj murmuretas ion. Li konstante murmuretas monotone kaj kelkfoje li ĵetas sin vizaĝaltere.
— Vi… — flustras la hispano. — Mortinto estas ĉi tie en la domo.
— Nu, kaj?
— Tiam ni povus fari ion… Sed ni devas scii certan.
— Ni kaŝrigardis tra la flank-fenestro. Meĉo pendis de sur la trabo, kiu subtenis la domtegmenton, kaj ĉerko kuŝis sur la tablo…
— Atendu… — li diris nur tion kaj tuj ekagis laŭ lia kutimo. Li engrimpis tra la fenestro. Alpremiĝinte al la muro, mi atentis la pordon, tranĉitan en la alian muron de la kabano. La arabo sidis antaŭ la pordo kaj preĝis. Se li turniĝos por iri en la domon, mi tuj batfaligos lin. Sed li estis maljunulo, kaj Alfonso la Neniulo faras malpli laŭtan bruon, ol ŝtelumanta kato. Post kelkaj minutoj iu ektuŝis mian ŝultron. Burnusa homo staris malantaŭ mi! Mi jam estis ekbatonta lin, kiam mi rekonis Alfonson la Neniulon en la pala lumo de la nokto.
— Kio ĝi estas?
— La burnuso de la mortinto — li diras.
Post la rakontitaj aferoj vi ne povas kredi, ke mi uzis multe da nervomildigajn medikamentojn en mia vivo, sed nun mi frostotremis.
— Mi esperas — flustras Alfonso la Neniulo, — ke oni ne plu malfermos la ĉerkon, kaj mi esperas ankaŭ tion, ke la mortinto ne havis epidemian malsanon. Sed se li estintus infektita je pesto, nek tiam mi havis alian eblon.
— Kion vi esperas de tio?
— Ĉu vi vidas tiun malgrandan flagon tie? Ĝi estas la ĝendarmejo. Ni akiros ĉion de tie, kion ni bezonas. Surventriĝu kaj atendu!
Li lasis min tie. Kion alian mi povintus fari? Mi kuŝiĝis sur la teron. La hispano frapetis sur la fenestro de la kabano kun flago. Ĝendarmo aperis post nelonge.
— Sinjoro! — lamentis Neniulo en ia stranga, araba dielekto. — Mi kuris ses mejlojn ĝis ĉi tie… Oni masakris la tutan karavanon… Mi opinias, ke neniu transvivis tion krom mi… Mi ŝajnigis, ke mi estas mortita, kaj mi kuŝis tie, ĝis la rabistoj malaperis en la malproksimo.
— Hej, Baldur! Razim! — kriis la araba ĝendarmo malantaŭen, poste li turnis sin al Neniulo: — Kiuj estis la rabistoj?
— Beduenoj… Mi estas miksdevena, sed la aliaj ĉiuj estis araboj, kiuj oni masakris…
Dume elvenis la du aliaj ĝendarmoj dormeme.
— Atako okazis en la dezerto… Baldur, vi venos kun mi… Kie estas tiu loko?
— Ses mejlojn de tie ĉi oriente… ĉe Wadi…
— Mi jam scias.
La du arabaj ĝendarmoj provizis sin per manĝaĵo kaj akvo. Ili surkameliĝis kaj forgalopis orienten, al Wadi, kiun Alfonso la Neniulo vidis sur la mapo, por rigardi, ĉu iu vivas el la masakritaj karavananoj. Oni ne devis timi la rabistojn, ĉar ili neniam revenas al la okzejo de la atako, kie ŝvebas la spirito de la mortintoj.
— De kie vi venis? — demandis la restinta ĝendarmo.
— El Timbuktu — respondas Neniulo. — Ho, sinjoro, donu al mi glason da akvo, kaj lasu min ekripozi.
— Envenu. Vi povas ricevi interne akvon kaj ankaŭ plejdon.
Ili eniris la domon.
Mi rapide postiris ilin. Kiam mi enpaŝis, Alfonso la Neniulo jam ŝnurligis la svenintan goumier-on.
— Ni rapidu — li diris.
— Kial? La du ĝendarmoj rajdos ĝis aŭroro tien, kaj estos posttagmezo, kiam ili revenos.
— Sed ĝis tiam mi jam volas esti malproksime. Kolektu ĉiun manĝaĵon, kiun vi trovas, kaj plenigu du felsakojn per akvo!
— Jen rigardu!
Mi montris sur flavan ĵurnalon surprizite. La unua paĝo temis pri ni. Mia nomo estis skribita per grandegaj literoj. Sed oni menciis min ne kiel verkiston.
Proksimume dek linioj estis super la artikolo, skribita majuskle:
„TRI HOMOJ KONTRAŬ LA KOLONIA ARMEO!”
ONI NE SUKCESIS KAPTI LA AŬDACAJN ATAKANTOJN
DE LA RADIOTEKNIKISTA TAĈMENTO!”
FARINTE SENEKZEMPLAN RUZECON ILI EKIPIS SIN
ĈE NEMAS-RUMBA!”
DEPUTITO HABOURN
PETIS INTERPELACION!”
DUDEK MIL FRANKOJ PREMIO
POR LA KAPTANTO!”
ĈU ONI ARESTIS ILIN?”…
Mi komenci legi ĝin timeme. Sankta Dio! Ĉu oni ne arestis nin? Sed ne… Mi trankviliĝinte sciigis, ke tio ankoraŭ ne okazis. Sed la ĵurnalo skribis tiel ironie pri la kolonia armeo, kiu estas preskaŭ senpova kontraŭ tri aventuristoj, ke ĝi povis tre malesperigi la kompetentulojn de la milico en Saharo.
La afero kaŭzis tiel grandan sensacion. Eĉ la ministro pri koloniaj aferoj deklarciis. Ke li ne povas deklaracii, dum li atendas la dokumentojn de la esploro.
— Io krakas…
— Kion vi faras? — mi demandas.
— Mi disrompas la radioaparaton. Ili havas radioelsendilon. Ĝi jam estas pli bone ekipita oazo ol tiu en Nemas-Rumba.
— Mi konsentas — mi diras. — La ĝendarmoj trinkas ankaŭ rumon ĉi tie.
Kaj mi formetis la botelon.
Alfonso la Neniulo envolvis en tukon vestaĵojn, armilojn kaj ĉiuspecajn objektojn.
— Venu! Iru antaŭen! Mi ankoraŭ ĉirkaŭrigardas — diras Neniu — sed mi ne volas, ke la knabino kaj Hopkins maltrankvilu, krome la dikulo eble estas soifa.
Malantaŭ la domo mi kompletigis la ekipaĵon kun du felsakoj da akvo, metinte ĉion sur la kamelon, mi kondukis ilin al la densejo el la oazo. Post nelonge mi estis ce la bivakejo. Ankoraŭ de sur la kamelo mi etendis la rumon al Ŝtipulo. Li tuj eltrinkis ties duonon el la botelo.
— Ĝi iomete trankviligas min — li diris kontente.
Yvonne spasme kaptis mian brakon.
Ŝi tamen amas min!
— Kie estas via amiko? — ŝi demandis ekscitite.
Ŝi ŝajnigas, kvazuŭ Alfonso la Neniulo interesus ŝin.
— Okazis nenia problemo, li tuj estos ĉi tie!
— Kie vi akiris la kamelon? — demandis Hopkins.
— Ni tambure sciigis nokte, kiu havas vendotan kamelon, tiu anoncigu, ĉar alvenis dizetintaj legianoj.
— Idioto!
Ni eksilentis. El la direkto de la oazo proksimiĝis homo sur kamelo, kaj kelkaj kamaloj sekvis lin. Certe li estas tiu… Sed ne! Butono ekbrilas en la mallumo!
Goumier proksimiĝis!
Hopkins kaj mi samtempe elprenis nian revolveron.
— Surventriĝu! — krias la dikulo al Yvonne.
Sed la knabino ekŝrikas:
— Li estas tiu… Formetu la pistolojn! Li estas tiu… Jes… Li…