Thorze!
La okuloj de Hopkins la Ŝtipulo elstariĝis. Li estas la legiano n-ro 71! Anstataŭ kiu li soldatservas!
Alfonso la Neniulo kaptis lin je la brako, ĉar la dikulo ekstaris.
— Psit! Restus sidanta! Frenezulo! Nun temas pri multe pli grava afero.
La soldatoj paroladis plu. La homo kun anglaj lipharoj, ŝajnas, ke li estis Thorze, kontraŭdiris.
— Vi ne paravas! Ankaŭ mi estis dizertinto iam, tamen mi estas bona soldato! Oni distingis min en Sudano. Lastfoje, kiam mi ankoraŭ soldatservis ĉe la kompanio la unua, oni distingis min en Padomir. Kiu estas bona soldasto, se ne mi?
— Kial oni postenigis vin al la kompanio la dua en Meknes?
— Kiam ni marŝis al Senegalio, mia kruro vundiĝis en Dakar, kaj mi devis enhospitaliĝi. Post mia resaniĝo oni postenigis min kun malkompleta taĉmento al la tankistoj, kaj de tie mi estis sendita al la kompanio de Meknes…
Hopkins la Ŝtipulo bezonis la plej grandan sinregon. Fine! Jen estas la vera Thorze, anstataŭ kiu li soldatservas, kaj nun li devas silenti.
Momenton!
— Knaboj! Mi havas planon! — diras Ŝtipulo.
— Nu?
— Tiu aŭto estas bone konata, kaj oni baldaŭ estos sur nia spuro.
— Nu?
— Se iu el ni oferus sin, tiam oni perdus la spuron de la aliaj. Mi ekveturos per la aŭto, kaj vi iros plu. Ĝis kiam oni kaptos mi, tio bezonas minimume duon tagon.
Ni rigardis sur lin kortuŝite.
— Hopkins! — diris Alfonso la Neniulo. — Mi nun ekkonis vin vere. Vi havas noblan, heroan karakteron!
– Ĝi certas. Kome nenia malbono povas trafi min — li respondas.
— Kial?
— Jen estas Thorze, kiu estis la soldato n-ro 71 ĉe la bataliono de Oran, mi do ne povas esti Thorze, la soldato n-ro 71 el la bataliono de Oran. Sed neniu rajtas prirespondigi min, kiel civilulon, ĉar mi klopodis veni en la pitoreskan Oran-on el la malbelega regiono de Kongo. Ĉu mi ŝtelis? Ĉu mi trompis? Ĉu mi rabis?
— Jes! — ni respondis samtempe.
— Nu bone… Sed oni ne scias tion, ĝi ja okazis ne ĉe Kongo, sed kiam mi agadis ankoraŭ kiel partikularisto.
Ni vekis Yvonne-on, kaj post kvi minutoj la aŭto rapidegis.
D E K D U A Ĉ A P I T R O
Alarmo!
Ni ankoraŭ ne estis ekster la urbo. Aŭ la lordo alvenis en Colomb-bechar, aŭ la kaptitaj ĝendarmoj sobriĝis, kaj oni jam sendis radioinformojn.
Hopkins sidis ĉe la direktilrado. Li kliniĝis antaŭen, la benzino bruante funkciigis la motoron, kaj ni furioza veturegis en la nokto… Ni ĵus forlasis la urbon.
Ĉe iu turniĝejo la bremso grincis, kaj ni haltis.
— Elaŭtiĝu! — diris Ŝtipulo.
Rapida manpremo… Elsaltinte el la aŭto, ni kuris al la apudŝosea fosaĵo… La aŭto brue forveturegis kun Hopkins en la nokton.
Ni rapidis tra senvojaj vojoj kaj kampoj. Post dek minutoj ni vidis, ke militistaj aŭtoj kuregas sur la malproksima ŝoseo, klakas hufoj de ĉevaloj… Tio estas la demando, kiam eltenos Hopkins.
Nun aŭdiĝas fajfo de trajno el la direkto de la urbo. Ĝia reflektoro lumas malproksimen en la nokton…
— La trajno… — diras Neniulo. — Ĝi traveturos Atlason… En Marokon…
— Nu kaj?
— Ni iru…
Sed li kuris ne al la urbo, sed al la ŝtonminejo de Colomb-Becha, kie nun ĉio estas silenta. La malliberuloj laboras nur tage en la terura varmego. Kelkfoje vartrajno haltas ĉi tie, kiun oni kargas.
La semaforo kaj la relkomutilon oni funkciigas el bariergardista dometo.
— Atendu — diris Alfonso la Neniulo al Yvonne. — Vi, venu kun mi.
Ni frapetis sur la pordo de la bariergardisto, poste ni metis lin ŝnurligitan en iun angulon.
Ni funkciigis la semaforon, ke ĝi indiku halton, kaj ni elrapidis. Alfonso la Neniulo trankviligis la nervozan, lacan knabinon per kelkaj vortoj.
Sed tio estintus mia tasko, sed nun mi ne volis diskuti. Ni atendis pli ol duonhoron. Nek la spuron de la persekutantoj ni vidis sur la malproksima taluso. Hopkins havas avantaĝon, kaj la kvin litra aŭto estis en bonega stato, kiam ni transprenis ĝin.
Venas la trajno. Ĝi malakcelas… poste haltas, kaj eligante fumnubojn ĝi staradas.
La maŝinisto kaj la hejtisto elkliniĝas, sed saltinte sur la lokomotivon, ni direktas revolveron al ili.
— Ek! Antaŭen!
La atakantoj ne ŝercas en Saharo, tion bone scias la hejtisto kaj la maŝinisto. Ni helpas Yvonne-on grimpi sur la ŝtupetaro… La masinisto manipulas la prenilojn.
— Kion vi volas? — demandas la hejtisto.
— Transveturi Atlason. Ni foĝas de Kongo! Kiom da stacio estas ĝis tie?
La maŝinisto ekkriis:
— Ĉu vi estas tiuj?! Hej, knabo! Hejtu la lokomotivon tiel, kvazaŭ ni estus en la infero!.. Ĉu vi estas tiuj?…
— Li ĝoje okulmezuris nin, dume li rapide manipulis la prenilojn, kaj post nelonge la trajno kuregis tiel, ke ĝi preskaŭ desaltis de sur la reloj.
La hejtisto premadis niajn manojn.
— Knaboj — li diris, — ĉiu vera franco zelotas por vi! Kiel frenezaj homoj vi estas!
— Kaj nun ili okupis eĉ la trajnon.
La populareco estas grandega alianculo! Nun jam ĉiu simpla homo protektas nin, ili ĝojas, ke ili povas helpi nin kaj dividi la popularecon kun ni.
Yvonne unue eksidis, poste li sterniĝis sur la karboamaso kaj ekdormis.
La hejtisto kaj la lokomotivestro laboras tiel, ke se la afrika trajno povus gajni la premion pri rapideco, tiam la blua rubando de la marŝipoj ornamus la kamentubon de la lokomotivo. Ili proponas al ni trinki vinon kaj elprenas la manĝajon, kiun ili portis dehejme. Famaj rabistoj povis ĝui tiaĵon, kiujn la popolo akceptis en sian koron pro io. Robin Hood povis travivi la saman aferon, inter la lokomotivestroj de sia epoko.
Aŭrore la trajno jam ascendis sur la rokoj de Atlaso, kaj antaŭtagmeze ni estis sur la supro de la montaro.
Ni dormis alterne, ĉar malgraŭ nia populareco ni estis singardemaj…
Posttagmeze ni jam malsuprenveturis sur la orienta deklivo de Atlaso! Se ni alvenos en Marokon, al markizo de Surenne, tiam ni gajnos la aferon!
— Haltu! — diris Alfonso la Neniulo. — Nur tiom longe, ke ni povu desalti!
La maŝinisto malalkcelis, kaj ni desaltis. Alfonso la Neniulo tenis Yvonne-on inter siaj brakoj.
La knabino dormis ankaŭ dum dormo.
La trajno tuj veturegis plu. Malgrandaj vilaĝoj estis videblaj ĉirkaŭe sur la montdeklivo. Kaj malproksime… Dio mia! Maroko!
— Ni adiaŭas vin ĉi tie, Yvonne — diris Neniulo. — Nun jam vi ne povas veni kun ni. Vi havas parencojn en Maroko, telefonu al ili, kaj nun jam uzu la nomo Duran…
— Ĉu vi…
— Ni iros plu.
— Knaboj… Dio… Dio… — ŝi ne povis daŭrigi. Ŝiaj okuloj pleniĝis per larmoj.
Alfonso la Neniulo ĉirkaŭbrakis ŝin. Poste ŝi paŝis al mi, kaj ambaŭmane prenis mian vizaĝon kaj kisis mian frunton.
Ŝi do tamen! Amas min!
Ni ekripozis en la mezo de vinbermonto.
— Nun ni devas forĵeti tiujn vestojn. Se la trajno alvenos al Maroko, tiam oni serĉos nin ĉie en la ĉirkaŭaĵo.
Ni vidis dometon iom malproksime. Araba paŝtisto povis loĝi tie. Ĉirkaŭe estis ŝafoj.
— Ni iru! — li diris. — Antaŭen!
La paŝtisto drinkadis kun sia kampgardista amiko. Ni frapetis sur la pordo. Ŝnurliginte lin kaj lian amikon, ni metis ilin sub la tablon. Poste ni ekiris sur ambaŭ flankoj de la vojo al Maroko.
Mi en la vestaĵo de la kampogardisto, Alfonso la Neniulo kiel paŝtisto kun proksimume kvardek ŝafoj. Pasis nek dek minutoj, kiam la militistaro aperis en la malproksimo. La polica aŭto kuregis antaŭ ili