Mi tuj surventriĝis. Alfonso la Neniulo iris trankvile kaj peletis la kvardek ŝafojn antaŭ si.
Oni nek rigardis tien, ĉar la ideo estis tiel absurda, ke ili povas estis la fuĝintoj… Ni jam estis nur kelkcent metrojn de la urbo, kiam ni komprenis, ke ĉio estas vana. La polico kaj la militistaro tenis la vojon, kondukantan al Maroko okupita.
Ĝis kie la rigardo atingas, ĉie estas armiloj, stiletoj. Sed nek tio estintus mirinda, se oni ordonus ĝeneralan mobilizon en la respubloko, kaj deklarus sieĝan staton pro la tri homoj.
Antaŭ la apudvoja la restoracio por la ŝoforoj staris du aŭtomobiloj, sed neniu estis interne. La posedantoj de la aŭtoj estis akompanataj al la polico por legitimi ilin.
Malpli proksime staris ankoraŭ alia aŭto sur la vojo, la ŝoforo legis ĵurnalon en la ombro de la domtegmento.
Alfonso la Neniulo mansigis al mi. Poste li iris tien kaj alparolis la ŝoforon. Mi ŝtelumis al la alia flanko.
Ŝnurliginte la ŝoforon, ni metis lin sub malproksiman arbuston.
Dume la kvardek ŝafoj atendis.
— Sidu en ĝin — diris Neniulo, — kaj veturu per la aŭto al tiu arbo, kiu staras apud la drinkejo, sed anticipe elsaltu.
Li lasis min tie. Mi sciis, ke li malofte faras stultaĵon, mi do faris tion, kion li petis. La aŭto renversiĝis kun granda grincado, sed anticipe mi elsaltis.
Poste mi iris en la drinkejon. Apenaŭ estis io sur ĝia loko.
Eble granda interbatado okazis ĉi tie. Ĉio estis renversita, vitreroj, rompitaj seĝoj, la proprietulo kaj la kelnero kuŝis sur la planko iom draste draŝitaj.
— Kio okazis ĉi tie?
— Mi telefonis… — diris Neniulo. — Nun ni trinku gluton da drinkaĵo.
Post kelkaj minutoj aŭdiĝis akra sono. Sireno.
— Denove venas polica aŭto! — mi diris.
— Ne. Ĝi estas savaŭtomobilo. Mi vokis ilin telefone al renversita aŭto…
La ambulanca kuracisto kaj la ŝoforo miris, ke neniu estas apud la vrako. Ili miris multe pli, kiam ni batis ilin je la kapo tiel, ke ili falis sur la teron svenitaj. Ĉar la savaŭto estis tie, ni metis ilin sur la brankardon, kaj la aŭto ekveturis reen.
Ĝi kuregis al la kordono kun sirenado. Alfonso la Neniulo portis la ĉapon kaj la mantelon de la ŝoforo. Mi sidis apud la malsanuloj, kiel kutime ĉe la ambulanca servo, ĉar de tempo al tempo eble rekonsciiĝos iu sveninto kaj maltrankviliĝos…
Tiam mi denove batis lin je la kapo, kaj ekestis silento.
La kordono disiĝis, kaj la aŭto alvenis en Marokon, kun laŭta sirenado, rekte al la domo de la ĉefkomandejo. La savaŭto vekis ĝeneralan sensacion.
Alfonso la Neniulo elsaltas kaj iras al la gardostaranto:
— Grave vundita ĉefoficiro estas kun ni. Li volas diri ion al markizo de Surenne. Ĝi estas grava militista sekreto. Rapide! Neeblas movi lin eĉ el la aŭto, ĉar li estas mortanta.
La gardostaranto forkuras. Mi ankoraŭ lastfoje batas miaj flegatojn je la kapo, kaj ankaŭ mi elaŭtiĝas.
Ni estis ĉi tie! De Kongo!
— En la nomo de la leĝo!
Dek policistoj ĉirkaŭis nin. Dek revolvertuboj direktiĝis al ni.
— Atendu! Ni kunportis gravan ordonon!
— Ekiru, aŭ ni pafos.
— Ne!
Ni diris tion samtempe.
Kaj nun markizo de Surenne elpaŝis tra la pordego mirante. La polickapitano mansalutis rekte staranta.
— Ekscelenco! Ili estas la dizertintoj, alvenintaj el Igori!
— Kiel diable vi povis veni ĉi tien?!
— Per savaŭto!
— Mi konas vin — diris la markizo, post kiam okulmezuris nin. — Mi bedaŭras, ke via kariero finiĝis tiel.
Alfonso la Neniulo mansalutis.
— Sinjoro admiralo! Ni devis enmanigi leteron al vi…
Kaj li transdonis la leteron al la adresito!
— Hm… — diris la markizo, — kio ĝi estas? Ĉu kuirlibro?
— Pardonon…
Ĝi estis la alia koverto, en kiu ni kunpotis la kuirlibron de Levin en la ĝangalo. Sed post momento… Jes! Ĝi estas tiu momento, por kiu estis inde veni en tiun ĉi mondon:
Ni transdonis la veran koverton kun kvin sigeloj, sendifektan, en ĝi la raporto de la generalo!
Dume ĉirkaŭis nin homamaso, konsistante el miloj da personoj, kaj la aro de la scivolemuloj tumultiĝis ĉie en la proksimaj stratoj.
Bruo, kriado, pumbatoj de la gumbastonoj, la virinoj ŝrikas… Kelkaj homoj vivus mallaŭte, oni arestas tiujn…
La vivo en la stratoj de Maroko tute paraliziĝis. La informo disvastiĝas en la urbo, ke ni estas ĉi tie, kaj ĉiu volas vidi nin.
— Kiu sendas tiun leteon?
— Ni rajtas diri nenion al via ekscelenco pri la letero.
— Kial?
— Ni estas soldatoj. Ordono estas ordono.
…La homamaso trarompas la kordonon… glavo ekbrilas, bastono pumbatas, kriegado… Oni premas nin al la profundo de la pordego.
Markizo de Surenne metas la leteron en sian poŝon:
— Konduku ilin al la kapitano de la fortikaĵo Gueliz — kaj li turnas sin al ni. — Ĉu tiu letero signifas mildigan cirkonstancon antaŭ viaj juĝistoj?
— Oui, mon excellence.
— Se ĝi estas tiel, rilate viajn malnovajn meritojn, mi zorgos, ke la milita tribunalo konsideru tion. Kvankam, kion vi faris, pri tio apenaŭ ekzistas senkulpigo… Domaĝe, ke vi subiĝis al tiu ĉi stato…
Li turniĝis kaj lasis nin tie. Dume la policistaro estis fortigita kun soldataro, kaj la rumora homamaso estis premita en la flankstraton, per sinsekvaj atakoj.
D E K T R I A Ĉ A P I T R O
Ni trankvile toleris, ke la kaporalo katenu nin. Oni rapide puŝis nin en granda, grizan militistan aŭton, poste ni ekveturis… Baldaŭ ni staris en la korto de la fortikaĵo Gueliz. Unue ni estis kondukitaj al la gardistejo, kie oni traserĉis niajn poŝojn.
— Damne… — blasfemas la serĝento.
Jes, kvar-kvin revolveroj, kelkcent kugloj, tranĉilo, plumba bastono: nur ĉe du homoj ĝi estas sufiĉe timiga vidaĵo.
— Kio ĝi estas?
Li trovis la kuirlibron de Levin.
— Mi petas vin — diris Alfonso la Neniulo, — ĝi estas tre grava krimdokumento. Zorgeme gardu tion.
— Jen vidu!.. — diras nun la kaproalo. — Kio ajn mi estu, se ĝi ne estas la kuirlibro de Levin!
— Jes ĝi estas! — mi respondis.
— Ĉu vere?! — krias la kaporalo. — Montru do sur la foto, kiu estas la fama Levin…
— Jen li estas, kiu sidas… Ĉi tie troviĝas mi, dekstre. Mi estis lia ŝatata disĉiplo…
Fine! Fine ni ekscios la sekreton!
— Sinjoro kaporalo! Ĉu vi estas disĉiplo de Levin?
— Jes, kompreneble!
— Kiu estis Levin?
— Ne ĉikanu min!.. Ĉu vi volas aserti tion, ke vi ne scias, kiu estis Levin?… Kial vi fabelas tiaĵon?
— Mi vere ne scias tion…
— Ba, kial vi ŝercas… lasu min trankvila!
Tiam mi falis surgenuen kun interplektitaj fingoj kaj ekparolis jene:
— Sinjoro kaporalo! De monatoj kelkfoje mi tre suferis, ĉar majstro Levin, kun kiu mi havis la malfeliĉon esti en la sama malliberejo, li atendis, ke oni bone konu lin laŭfame! Mi nun solene konfesas kaj ĵuras, se vi deziras: mi ne scias, kiu estis Levin. Priridu min pro mia nescio, malestimu min, mi petegas: surkraĉu min, sed diru, kiu estis Levin?!
La kaporalo plenumis mian peton. Li surkraĉis min kaj rakontis, kiu estis Levin:
La granda Levin jam en lia frua juneco, kiel tajloro de pantalonoj komencis sian karieron en la pitoreska Cape Town. Sed lia koro jam tiam entuziasmis pro la granda kulinara scienco. Kiam li havis dudek jarojn, li ankoraŭ tute ne konjektis, ke la Kristnasko de la venonta jaro, kiel grandan ŝanĝiĝon signifos en lia vivo. Tiun Kristnaskan vesperon oni kaptis lin ĉe freŝa faro dum rompŝtelo. En la pitoreska Cape Town. Kiam oni demandis lin, kian laboron li ŝatus fari, al kio li eble havas emon, li respondis: