— Але калi ты яе не забiваў, дык чаму ж яна памерла?
Конрад затулiў твар рукамi.
— Нашто мне было забiваць яе? Я кахаю яе, — вымавiў ён ледзь чутна. — Я забiў цмока.
Усе заварожана глядзелi на яго i нiчога не казалi. Тады ён дадаў:
— Але цмокам была прынцэса.
Падняўся страшэнны шум i гвалт, i з крыкамi: «Хлус! Здраднiк! Забойца!» Конрада выкiнулi з пакоя.
Афiцыйная версiя была такая: прынцэса сустрэла сваю смерць, калi спрабавала абаранiць Конрада ад цмока. Калi ў Конрада пыталiся, цi праўда гэта, ён не адмаўляўся.
Як пераможца цмока ён быў папулярны зусiм нядоўгi час, i, наадварот, усё астатняе жыццё на iм ляжала ганебнае таўро: праз яго загiнула прынцэса.
Усе — i малыя i старыя — лiчылi, што Конрадава вiна была ў тым, што ён ужыў хлараформ.
Цяжкiя часы, якiя перажыла краiна пад цмокавай уладай, хутка забылiся, а слава аб прынцэсе Гэрмiёне — нацыянальным скарбе — расла i шырылася ў сэрцах яе суродзiчаў.