Łaska losu (Nadzieja)

W tym liście przypomniała im, że w życiu nie ma nic pewnego, a dotyczy to również płodności i bezpłodności. To właśnie przydarzyło się Pilar i Bradowi, choć w ostatnich miesiącach szalę zdecydowanie przeważyły elementy pozytywne. Christian był dla nich źródłem nieustającej radości i Pilar dziękowała Bogu, że zdecydowała się założyć rodzinę, dopóki jeszcze miała szansę.

Matka przyjechała do niej, aby zobaczyć dziecko i od razu oszalała na jego punkcie. Po raz pierwszy w życiu Pilar cieszyła się z wizyty matki, bo obu im sprawiła przyjemność.

Nancy spodziewała się drugiego dziecka i liczyła, że tym razem będzie to dziewczynka. Pilar w końcu zdecydowała się po wiedzieć jej o drastycznej kuracji, jaką przeszła i pasierbica nie szczędziła pochwał dla jej determinacji, odwagi i wytrwałości.

– Trzeba było też trochę szaleństwa! – wspominała Pilar. – Wpadliśmy już w obsesję, jak hazardzista, który tak długo gra w ruletkę, aż straci wszystko albo wygra majątek.

– Ale ty wygrałaś! – rzekła Nancy, choć obie wiedziały, jaką cenę Pilar zapłaciła za to zwycięstwo. Po stracie Grace przez dłuższy czas nie umiała poświęcić wszystkich swoich myśli Christianowi. Potrzebowała czasu, aby móc szczerze się nim cieszyć.

Czasem wydaje mi się, jakby jego pierwsze miesiące przeszły mi koło nosa – powiedziała kiedyś do Brada. – To dlatego, że byłam wtedy tak bardzo obolała na duszy.

Wtedy też spakowała do wielkiego pudła wszystkie ubranka i zabawki przeznaczone pierwotnie dla dziewczynki. Oznaczyła je napisem „Grace” i Brad wyniósł skrzynię na strych. Nie miała na razie serca, by oddać je innemu dziecku, nie chciała wyrzucić z pamięci obrazu tej, która miała ich używać. Dopiero tuż przed rocznicą ślubu odzyskała dawną równowagę i zdobyła się, aby zajrzeć do tych pamiątek.

– Rok temu przynajmniej się nie nudziliśmy! – rzekła z uśmiechem. Rzeczywiście, był to przecież rok, kiedy zaszła w ciążę i urodziła bliźnięta!

– Za to teraz przynajmniej nie jesteś w ciąży! – przekomarzał się z nią Brad.

Ponieważ Pilar nie miała ochoty na żadne wyjście, uczcili rocznicę ślubu w domu. Pilar uskarżała się na zmęczenie, tym bardziej że w ostatnich tygodniach prowadziła dosyć trudną sprawę, Brad podśmiewał się z niej, że straciła dawną energię.

– Przedtem w sądzie nie pozostawiałaś na mnie suchej nitki, a potem szliśmy razem na tańce! – wspominał.

– Na to jestem już za stara! – wykręcała się ze śmiechem.

– W takim razie co ja mam powiedzieć? – zażartował, co przy jęła wybuchem śmiechu. Miała czterdzieści pięć lat, on sześćdziesiąt cztery, ale nie wyglądał na tyle, a pracował więcej niż kiedykolwiek. Tymczasem ona ostatnio czuła się trochę gorzej, ale przyczynę tego upatrywała w karmieniu Christiana piersią przy równoczesnej pracy. Tak długo czekała na to dziecko, że chciała nacieszyć się nim, ile tylko mogła.

Od rocznicy ślubu upłynęły dwa tygodnie, a Pilar nadal czuła się zmęczona. Podjęła się bowiem prowadzenia trzech trudnych spraw. Jeden przypadek dotyczył adopcji, więc interesował ją ten temat. Drugi obejmował sesję wyjazdową w restauracji, a trzeci – spór o majątek ziemski w Montecito. Wszystkie trzy sprawy obfitowały w kruczki prawne, a klienci byli wyjątkowo kapryśni i wymagający.

Pilar omawiała z Bradem te sprawy do późnej nocy, a on na serio zaczął się o nią niepokoić. Wyglądała bowiem na wyczerpaną, a w trakcie rozmowy musiała jeszcze nakarmić dziecko.

– Nie sądzisz, że się przepracowujesz? – zagadnął, siadając przy niej w pokoju dziecinnym. – Może powinnaś trochę spauzować albo odstawić go od piersi? – Rzadko zdarzało mu się widywać Pilar w takim stanie!

– Traktuję karmienie jako środek antykoncepcyjny – zbyła go, chociaż nie powiedziała całej prawdy. Prawda zaś wyglądała tak, że karmienie piersią sprawiało jej przyjemność, a i małemu służyło nadzwyczajnie. – Prędzej zrezygnowałabym z pracy niż z tego!

Brad lubił obserwować, jak karmiła malucha, bo między matką a synkiem wytwarzała się widoczna więź, co wzruszało go do łez.

– No więc może zrezygnowałabyś z pracy na jakiś czas, przy najmniej dopóki on nie podrośnie?

– Nie mogę. – Potrząsnęła przecząco głową. – To nie byłoby w porządku wobec moich współpracowników. Wystarczy, że przez rok siedziałam w domu, a teraz też nie pracuję w pełnym wymiarze godzin.

Ale wcale tak nie było, bo Pilar często brała do domu akta i zajmowała się kilkoma sprawami równocześnie.

– W każdym razie wyglądasz na przemęczoną. Może powinnaś skonsultować się z lekarzem?

W lipcu Pilar rzeczywiście zdecydowała się na wizytę u lekarza. Opisała mu swoje objawy, zaznaczając przy tym, w jakim wieku jest Christian i że ciągle karmi go piersią. Wykluczyła możliwość ponownego zajścia w ciążę, gdyż zdecydowali z Bradem, że nie będą podejmować żadnych działań w tym kierunku. Zresztą doktor Ward uprzedziła ją, że w wieku czterdziestu pięciu lat ciąża jest prawie niemożliwa. Wprawdzie od urodzenia dziecka nie miała ani razu okresu, ale tak ona, jak lekarze, przy pisywali to przedłużającemu się karmieniu piersią. Zastanawiała się nawet, czy nie weszła od razu w okres przekwitania, co byłoby zjawiskiem nietypowym, ale zdarzały się już rzeczy dziwniejsze.

Lekarz wykonał kilka podstawowych badań, a wyniki przekazał telefonicznie do pracy. Zdiagnozował anemię i przepisał żelazo w tabletkach, które zmieniły smak mleka, co spowodowało, że Christian niechętnie ssał. Odstawiła więc lek i zapomniała o nim. Ponieważ lekarz nie wykrył u niej niczego poważnego – wybrała się z Bradem oglądać regaty. W którymś momencie Brada zaniepokoił dziwny wyraz jej twarzy, a po chwili zemdlała.

Przerażony Brad skłonił ją do powtórnej wizyty u tego samego lekarza, który tym razem przeprowadził bardziej szczegółowe badania.

Wyniki poraziły Pilar, gdyż nawet nie marzyła o poczęciu drugiego dziecka, a tymczasem okazało się, że jest w ciąży! Doktor przekazał jej tę wiadomość telefonicznie akurat wtedy, gdy korzystając z przerwy na lunch, wybierała się do domu, aby nakarmić syna. Nie omieszkał przy tym postraszyć ją ryzykiem poronienia i innymi niebezpieczeństwami czyhającymi na kobiety ciężarne w jej wieku, jak możliwość urodzenia dziecka martwego, z zespołem Downa bądź innymi wadami wrodzonymi. Pilar w pełni zdawała sobie sprawę, że szansa urodzenia zdrowego dziecka jest niewiele większa niż wygranej na loterii, ale w końcu wszystko to było kwestią przeznaczenia.

Brad postukał właśnie młoteczkiem w stół sędziowski, ogłaszając przerwę w rozprawie. Zakończył akurat wysłuchiwanie wyjaśnień oskarżonego, który był przestępcą kryminalnym doprowadzonym z aresztu. Ze zdziwieniem spostrzegł, że jego wystąpieniu przysłuchiwała się z końca sali Pilar.

– Proszę oskarżoną o podejście do stołu – wyrecytował z udaną powagą, ponieważ sala sądowa już opustoszała. Przypomniało to Pilar dawne czasy, kiedy spotykali się na tej sali jako przeciwnicy. Odkąd poznali się przed dziewiętnastu laty, przeżyli wspólnie wiele tragicznych, podniosłych lub po prostu ciekawych wydarzeń.

– Co oskarżona ma na swoją obronę? – żartował nadal w tym samym duchu. Rozśmieszyło to ją i od razu poczuła się młodziej.

– A choćby to, że do twarzy ci w todze! – Przeszła na lekki ton, co wywołało na jego twarzy łobuzerski uśmiech.

– Czyżbyś przyszła odwiedzić mnie w moich apartamentach?

– Może i tak, ale najpierw powiem ci coś takiego, że w życiu w to nie uwierzysz.

– Cóż takiego? Chcesz się przyznać do winy czy udzielić wyjaśnień?