Пахнуць промнямі пажоўклыя старонкі,
Між якімі кветкі і палын
Пальцамі танклявымі ў пярсьцёнках
Прыхаваныя ад плётак на ўспамін.
Томік чый − Міцкевіч ці Пэтрарка?
Ды санэтам не засьцерагчы
Ад альтанкі, апусьцелай на сьвітанку
Па мінулае фіялкавай начы.
Котка ў крэсьле позірк касавурыць.
Новы дзень без асаблівых зьмен.
П’е самотна засьцянковая Лаура
На тэрасе па-над кнігаю абсэнт.
ВАРАЖБА
На ўскраіне места парк сьцішаны
Голым вецьцем казыча ўсход,
У вышынь кругляк сонца падкінуўшы,
Ён варожыць ці лішка ці цот?
Золкай раньняй парой красавіцкаю
Зь ім цікую на новы дзень –
Які скутак з блізкае прыйшласьці?
Што з сабою яна прынясе?
Ці дасьць парасткі слова жывое?
Ці ўзбуяе па часе здранцьвелым? –
Бо бязь ліку зярнят-залатовак
У няўважлівых душах змарнела.
Іх рассыпваў нявартай драбніцай
Узмахам лёгкім шчодрай рукі,
Гэтак з морам растаючыся
Мы шпурляем на дно медзякі.
У надзеі вярнуцца хоць раз яшчэ
На распаленыя берагі,
Але вымываюць нарэшце
Хвалі нашых свавольстваў сьляды.
Нетаропка іду паркам сьцішаным –
Скрозь у сілу ўбіраецца дзень,
Сонца паміж цотам і лішкаю –
Прыйшласьць што з сабой прынясе?
* * *
Бесстароньне па сьвеце дзень кожны
Восень пошту разносіць сваю.
І, як на апусьцелую пожню,
Ліст, нібы разьвітальны – апошні,
Лёг зьнячэўку на даланю.
У лісьце тым ні сьлёз, ні праклёнаў,
Толькі сум абляцелай вярбы.
Спраўджваньнем разьвітаньня закону
Лістапад апускае заслону
Па завершанай кветнай пары.
Адпусьціўшы на бестэрміновы
Адпачынак ва ўзгадках маіх,
І з разрэджанае прасторы
Пасьміхаецца захад барвова,
Пакідаючы небасхіл.
Але ўсьмешкай ня цешыць зьнікомай –
Ранак іншага не прынясе.
Заўтра, каб не настала ніколі,
З кожнай кропляй атрутнай патолі
Перакрэсьліваю пакрысе.
ЗАГІНУЛЫМ У 1831 г. і 1863-64 гг.
Прымглёны туманом сьвітанак.
Бывай, стары бацькоўскі дом!
У засень паркаў ды альтанак
Ці вернемся мы са шчытом?
І разьвітальны пацалунак
На ганку вусны апячэ.
Мной падагнаны ўжо рыштунак –
Мы вернемся не на шчыце!
За шаблі, штуцары і косы
Узяцца вымушае годнасьць,
У бой ісьці сьвяты і жорсткі
За Нашую і Вашу Вольнасьць!
Апоўначы атакай дзёрзкай
Прарваны карнікаў заслон –
Благаславеньнем у нябёсах
Штандар з Пагоняй і Арлом.
Не адыйсьці нам у пасьцелях
І на чужыне не змарнець –
Мы гінем пад агнём прыцэльным –
Альбо свабода, альбо сьмерць!
Жывыя кветкі на магілах,
Дзе сьпяць героі вечным сном,
Хай сьведчаць Бацькаўшчыне мілай –
Вяртаемся мы са шчытом!
* * *
Ад прысадаў, што смугою запарушаныя,
У раскутую вятрамі вышыню
Растрывожанай начною птушкаю
Ледзь заўважны мкліва шугану.
Пакідаючы правіны незамоленымі
І мітрэнжных зданяў насланьнё,
Воляй прагна дыхаю напоўніцу,
Між сузор’яў станаўлюся на крыло.
Паглыбляюся ў сівы прадон з узмахамі,
Скрозь асьвенчаны маладзіком.
Адсюль долу не завабіць прахнае
Спадзяваньняў здрадлівых сілом.
І спагадлівасьць дазволаў непатрэбная,
Каб нябёсы навылёт прашыць
Над засьнежанымі пушчаў нетрамі
Ды санліваю зіхоткасьцю сталіц.
Будзе час надвор’е пераменіцца –
Кветны травень прыйдзе назаўжды.
Верагодна мы яшчэ сустрэнемся,
Толькі ці пазнаю вас тады?
Бо на золку студзеньскім, запозьненым,
Перароджаны растану ў цішыні,
Разьвітаўшыся засьветным позіркам
З тымі, хто застаўся на зямлі.
СЬНЕГАПАД
Ноч мінула ў дрымоце мітрэнжнай:
Сны – ня сны, нэўратычны каляж.
Усьлед сьвінцовая непазьбежна
Прыйшла раніца спакваля.
Пераймаючы ў ночы чароднасьць
Не суняла апрыкры бязлад.
Толькі неба раптам апоўдні
Сьнегам засьціла далягляд.
Навакольле страціла голас –
Пляцы й вуліцы ў згодзе маўчаць.
Нават чутна цяпер, як на горад