Аксана маўчала. Люты холад няволі скаваў край, лёд нядолі. Хто, калі і як высеча ў гэтым лёдзе палонку, растопіць, знішчыць гэты лёд?! Каб была свабода, воля... Знойдуцца людзі, прыйдзе час. Але заўсёды будуць і такія, як яе муж. З тых, хто ведаюць, дзе і калі самы час паставіць карытца...
- Фогель падаў у адстаўку, - раптам сказала яна мужу.
- Вось як! - ажывіўся аканом. - І дарэмна, любачка. За што яны жыць будуць?
- Марыся паставіла такую ўмову... - адказала на гэта Аксана. - Я б таксама не хацела мець мужа-жандара.
Аканом зразумеў намёк.
- Ну, раз гэтак, дык і добра... Маладыя, што-небудзь прыдумаюць, з чаго жыць. Але ўсё роўна неразумна...
- Неразумна лавіць няшчасных, рэзаць, секчы, біць бізунамі, страляць у равах, вешаць на грушах, цэлымі сем'ямі ссылаць у Сібір толькі за тое, што не хочуць жыць пад расейскім арлом, у вэрхале хлестакоўшчыны! - запальчыва ўсклікнула жонка.
Апуджаныя яе голасам, лебедзі замахалі крыламі, разагналіся па лёдзе, пры гэтым смешна коўзаючыся і падаючы белымі грудзінамі на лёд, паляцелі на раку, на балоты і гэтак пару разоў крыкнулі трубна, пранізліва, што ад шчымлівага болю сціснулася сэрца. Вось яны завярнуліся, нібы зрабіць развітальны круг над паркам. Паляцелі над шапаткімі вершалінамі дубоў з засушаным лісцем на галінах, вось звярнулі зноў на раку, закалываліся над прасторай халоднай ракі, якую мароз не здолеў скаваць...
- Паглядзі, якое неба - сінюткае, чыстае, - сказаў пан Ежы. - Пайду клікну людзей з сякерамі... А лебедзям карытца паставім, любачка, і распаранага зерня насыплем...
«Лебедзям... карыта?!» - падумала Аксана і злавіла сябе на гэтай думцы. Так, жыццё было грубым, нізкім; з карытамі, крывёю, здрадай, падлегласцю. Няўжо няма нічога іншага, як змірыцца з такім жыццём, жыць, проста жыць?
Заміж пасляслоўя
І вось, праз паўгода пані Цэцыля Ўрбановіч з Буевічавым Стасікам, пан аканом з жонкай Аксанай апынуліся ў Друскеніках. Добра ім было: ніхто не ведаў іх, лячыся сабе вадой, адпачывай, дзівіся выгодам, якія тут пароблены дзеля курортнікаў.
Кожную раніцу хадзілі піць тую ваду. Аднаго разу пан аканом і Стасік пайшлі глядзець, як кормяць драпежнікаў: рысяў, мядзведзяў, ваўкоў. Ваўкоў было некалькі. Звярнулі ўвагу на ваўка, які, як казалі, з'явіўся ў звярынцы нядаўна. Не надта вялікі, сухарэбры, адно званне, што воўк. Яго прывезлі аднекуль з глыбіні краю, з поўдня. Казалі, воўк прыручаны, але шмат рабіў шкоды, таму запраторылі ў клетку.
- Ваўчыца, паводле чэчэнскага падання, уратавала дзяцей ад буры... - балбатаў Стасік. - Расея заваявала Каўказ... Як і нашу радзіму... Волю забралі, незалежнасць... Так, грамадзянкі?
Зваротак «грамадзянкі» ўзварухне сэрца любой дзяўчыны. Гэтак жа звярталіся адзін да аднаго паўстанцы...
- Стасю, ці варта гэтак казаць? - зрабіў заўвагу аканом.
Напраўду, час гаварыць пра радзіму, пра вольнасць неспрыяльны. Толькі што прыдушана паўстанне, вясной недзе ў віленскіх мурах павешаны Каліноўскі, сотні, калі не тысячы расстраляны, адпраўлены ў Сібір, пазбаўлены маёмасці, правоў шляхецтва, а Стасік распускае язык, каб заваяваць прыхільнасць дэвотак, у якіх невядома што ў галаве. А раптам каторая з іх - дачка дзяржаўнага службістага.
Стасік паслухмяна змоўк, стаў глядзець на звера.
Воўк у клетцы падняўся, не паварочваючы галавы, усім тулавам павярнуўся да паненак. Ноздры яго варухнуліся, ён пацягнуў да сябе паветра.
І раптам пан аканом збянтэжыўся. Яму падалося, што воўк у клетцы - той самы, якога восенню назад аддалі фактару Ёселю. Ды яшчэ трыма рублямі грошай падмазалі, абы каб толькі забраў нягоднага звера.
- О! Ён чуе, ён разумее, што мы пра яго гаворым! - усклікнуў Стасік.
Воўк тым часам матлянуў хвастом.
- Пан Ежы! - усклікнуў маладзейшы Ўрбановіч, зварочваючыся да пана аканома. - Далібог, гэта наш ручны воўк. Паглядзіце, гэта ж выліты Інсургент!
Воўк тым часам яшчэ раз матлянуў хвастом, схіліў, рыхтык сабака, галаву набок. У жоўценькіх, чыстых вачах свяціліся даверлівасць, радасць. Паненкі завойкалі ад здзіўлення: люты драпежнік, пагроза лясоў, зацяты вораг чалавека, ператварыўся - ці не фантастыка - у свойскую, добрую сабачыну.
Стасік падступіўся да прэнтаў.
- Інсургент! - паклікаў ён з выглядам вопытнага сабакара. - Цю-цю, на!
Малады пан яшчэ не адважваўся працягнуць руку за прэнты, але воўк радасна забіў хвастом па баках, рыхтык свойскі сабака. У ягоных вачах мільгнула нешта накшталт радасці пазнавання. Ён глытнуў сліну, аблізаўся.
- Brawo! - запляскалі паненкі ў ладкі. - Brawo panu!
Маладыя, прыгожыя дзяўчаты, самі таго не разумеючы, пад'юдзілі паніча на непапраўнае. Як не адважыцца працягнуць да дзікага звера, ваўка, руку; выступіць гэткім утаймавальнікам, дрэсістаю, каб толькі яшчэ раз сарваць апладысменты...