— Kontraŭ kiu?
— Eble kontraŭ li…
— Kiu havus la ideon atenci al li? Kaj kial? Krom sia pasio pri la revizio de la artikolo 64, li estas la plej sendanĝera kaj la plej afabla en la mondo…
— Li tre ĉarmis min…Vi ĵus parolis pri pasio, doktoro… Ĉu vi, kiel neŭrologo, eĉ dirus: manio?..
— En la medicina senco de la vorto, certe ne.
Li fariĝis pli abrupta, ĉar li komprenis la kaŝpenson de la komisaro.
— Sume, vi demandas min, ĉu mi konsideras mian fraton menssana…
— Mi ne iris tiel malproksime…
— Vi gardigas la domon?
— Mi jam sendis tien unu el miaj inspektoroj…
— Ĉu lastatempe mia frato ne devis trakti kun pli malpli suspektindaj homoj?.. Ĉu li ne luktis kontraŭ tro gravaj interesoj?
— Li ne parolis al mi pri siaj aferoj, sed mi scias, ke ankoraŭ hodiaŭ posttagmeze li havis grekan ŝipproprietulon kaj nederlandan ŝipproprietulon en sia oficejo…
— Venas iuj eĉ el Japanio… Restas al ni nur esperi, ke tio vere estas ŝerco… Vi ne havis aliajn demandojn al mi?
Li estis devigata improvizi, dum ĉe la alia fino de la linio la neŭrologo sendube havis antaŭ la okuloj la Promenejon de la Angloj kaj la Bajon de la Anĝeloj en Nico.
— Kion vi opinias pri la ekvilibro de via bofratino?
— Inter ni, kaj tion mi kompreneble ne ripetus ĉe la barilo de la atestantoj, se ĉiuj virinoj estus kiel ŝi, mi estus restinta fraŭlo…
— Mi diris: ekvilibro…
— Mi bone komprenis… Ni supozu, ke ŝi estas ekscesa en ĉio… Kaj ankaŭ, por esti justaj, ke ŝi estas la unua, kiu suferas pro tio…
— Ĉu ŝi estas virino inklina havi fiksajn ideojn?
— Certe, kondiĉe, ke tiuj ideoj devenas de precizaj faktoj kaj estas verŝajnaj… Mi povas certigi al vi, ke, se ŝi mensogis al vi, ŝia mensogo estis tiel perfekta, ke vi ne rimarkis ĝin…
— Ĉu vi uzus la vorton histerio?
Estis iom longa silento.
— Mi ne kuraĝus iri tiel malproksime, kvankam mi vidis ŝin en statoj, kiujn oni povas kvalifiki histeriaj… Kvankam ŝi estas hipernervoza, vidu, ŝi trovas, mi ne scias per kiu miraklo, la forton kontroli sin…
— Ĉu vi scias, ke ŝi havas armilon en sia ĉambro?
— Ŝi parolis al mi pri ĝi iun vesperon… Kaj ŝi eĉ montris ĝin al mi… Estas pli ĝuste ludilo…
— Ludilo, kiu povas mortigi… Ĉu vi lasus ĝin al ŝi en ŝia tirkesto?..
— Vi scias, se venus al ŝi la ideo mortigi, ŝi ĉiel sukcesus, per aŭ sen pafarmilo…
— Ankaŭ via frato estas armita…
— Mi scias…
— Vi dirus la samon?
— Ne, mi estas konvinkita, ne nur kiel homo, sed kiel kuracisto, ke mia frato neniam mortigos… La sola afero, kiu povus okazi al li, iun vesperon pro senkuraĝiĝo, estus mortigi sin…
La voĉo ĵus estingiĝis.
— Vi tre amas lin, ĉu ne?
— Ni estas du…
Tiu frazo frapis Maigret-on. Ili ankoraŭ havis la patron, kaj Germain Parendon ja estis edziĝinta. Tamen li diris: “Ni estas du”.
Kvazaŭ ĉiu havus nur la alian en la mondo. Ĉu ankaŭ la edziĝo de la frato estis fiaskinta edziĝo?
Parendon tie skuiĝis, eble rigardis la horon.
— Nu! Ni esperu, ke okazos nenio. Bonan vesperon, sinjoro Maigret…
— Bonan vesperon, sinjoro Parendon…
La komisaro telefonis por trankviliĝi. Nu, tute la malo okazis. Li sentis sin pli maltrankvila parolinte kun la frato de la akvokato: “La sola afero, kiu povus okazi al li, iun vesperon kun senkuraĝiĝo…”
Kaj se precize tio prepariĝis? Se Parendon mem skribis la anonimajn leterojn? Por malhelpi sin agi? Por meti specon de barilo inter la impulso kaj la ago, kiu tentis lin?
Pro tio, Maigret forgesis Janvier, kiu lokiĝis apud la fenestron.
— Vi aŭdis?
— Tion, kion vi diris, jes!
— Li ne amas sian bofratinon… Li estas konvinkita, ke lia frato neniam iun mortigos, sed li estas malpli certa, ke li ne estos tentata iam memmortigi sin…
La suno malaperis, kaj subite kvazaŭ ekmankus io en la mondo. Ne estis ankoraŭ la nokto. Estis senutile eklumigi la lampojn. La komisaro tamen faris tion, kvazaŭ por forpeli la fantomojn.
— Morgaŭ vi vidos la domon kaj vi pli bone komprenos… Nenio malhelpas vin sonorigi, diri al Ferdinando, kiu vi estas kaj promeni tra la apartamento kaj la oficejoj… Ili estas avertitaj… Ili atendas tion…
» Ĉio, kion vi riskas, estas vidi sinjorinon Parendon ekaperi antaŭ vi en la momento, kiam vi malplej atendas tion… Kredeble ŝi povas cirkuli ne movante aeron…Tiam, ŝi rigardos vin, kaj vi sentos vin svage kulpa… Tiun impreson ŝi faras al ĉiuj…
Maigret vokis la oficejan serviston por transdoni al li la subskribitajn dokumentojn kaj la ekspedotajn poŝtaĵojn.
— Nenio nova? Neniu por mi?
— Neniu, sinjoro fakkomisaro…
Maigret ne atendis vizitojn. Tamen mirigis lin la fakto, ke nek Gus, nek lia fratino manifestiĝis. Ili certe estis informitaj, kiel la cetero de la domanaro, pri tio, kio okazis de la antaŭtago. Ili certe aŭdis pri la pridemandadoj de Maigret. Eble ili eĉ ekvidis lin ĉe kurbo de koridoro?
Se, estante dekkvinjara, Maigret estus aŭdinta, ke… Li estus kurinta por demandi la komisaron kun impeteco, kompreneble, eĉ se li devus esti skoldita.
Li konsciis, ke pasis tempo de tiam, ke temis pri alia mondo.
— Ĉu ni trinku glason ĉe Brasserie Dauphine kaj ni iru por vespermanĝi, ĉiu en propra hejmo?
Tion ili faris. Maigret piediris sufiĉe longe antaŭ ol preni taksion kaj, kiam lia edzino malfermis la pordon aŭdante liajn paŝojn, li ne havis tro zorgoplenan vizaĝon.
— Kio estas por manĝi?
— La revarmigita tagmanĝo…
— Kaj kio estis ĉe l’ tagmanĝo?
— Kasuleto…
Ambaŭ ridetis, sed ŝi tamen divenis lian animstaton.
— Ne maltrankviliĝu, Maigret…
Li nenion diris al ŝi pri la afero, kiu okupis lin. Ĉu ĉiuj aferoj, entute, ne estis similaj?
— Ne vi estas responsa…
Post momento, ŝi aldonis:
— Dum ĉi tiu sezono, malvarmeteco abrupte falas. Prefere mi fermu la fenestron…
5
Lia unua kontakto kun la vivo estis unue, kiel en la aliaj matenoj, la odoro de la kafo, kaj poste la mano de lia edzino, kiu tuŝis lian ŝultron, kaj fine la vido de sinjorino Maigret, jam freŝa kaj vigla en domrobo kun floroj, kiu donis al li la tason.
Li frotis siajn okulojn kaj iom stulte demandis:
— Ne estis telefonvokoj?
Se estus, tio estus vekinta lin samtempe, kiel ŝin. La kurtenoj estis malfermitaj. La printempo, kvankam frua, daŭris. La suno jam leviĝis kaj la bruoj de la strato precize elstaris.
Li eligis suspiron pro senŝarĝiĝo. Lapointe ne vokis lin. Do, nenio okazis en avenuo Marigny. Li trinkis la duonon de sia taso, ellitiĝis kaj gajete iris al la banĉambro. Li malprave maltrankviliĝis. Li devintus, jam je alveno de la unua bileto, konscii, ke tio ne estis serioza. Li iom hontis, ĉi-matene, ĉar li lasis sin impresi kiel infano, kiu ankoraŭ kredas je historioj pri fantomoj.
— Ĉu vi bone dormis?
— Bonege.
— Ĉu vi kredas, ke vi venos hejmen por tagmanĝi?
— Ĉi-matene, ŝajnas al mi, ke jes.
— Ĉu vi ŝatus fiŝaĵon?
— Rajon kun nigra butero, se vi trovus iun.
Li estis surprizita, ĝenata, duonhoron poste, ŝovante la pordon de sia oficejo, trovante tie Lapointe en fotelo. La povra knabo estis iom pala, somnola. Ne lasinte al li raporton nek enlitiĝante, li preferis atendi lin, sendube ĉar la antaŭan tagon la komisaro elmontris tiom da maltrankvilo.