Maigret kredis nek siajn okulojn, nek siajn orelojn. Ili estis vidalvide, je tri metroj unu de la alia, kun la rigardoj malmildaj, kun la trajtoj streĉitaj.
— Vi aplombas demandi min, ĉu…
Parendon sufokiĝis, kun siaj pugnetoj streĉitaj pro rabio.
— Neniun komedion. Respondu: jes aŭ ne…
Kaj subite li ekfuriozis, kio certe ne okazis ofte en lia vivo kaj, kun ambaŭ brakoj levitaj en speco de petego al ĉielo, li kriis:
— Vi ja scias, ke ne, nomo de Dio!
Li stamfis pro tio. Li eble estus tiam kapabla impeti kontraŭ ŝin.
— Estas ĉio, kion mi volis aŭdi… Dankon…
Kaj, tre nature, ŝi retroiris en la salonon, refermis la pordon malantaŭ si.
6
— Senkulpigu min pro tio, ke mi furioziĝis, sinjoro Maigret. Tio ne estas en mia karaktero…
— Mi scias…
Precize, ĉar li sciis tion, Maigret estis revema.
La eta staranta viro reakiris la spiron, sian memkontrolon, ankoraŭfoje viŝis sian vizaĝon. Tiu ĉi estis ne ruĝa, sed dubeflava.
— Vi malamas ŝin?
— Mi malamas neniun… Ĉar mi ne kredas, ke homo povas esti plene responsa…
— La artikolo 64!..
— La artikolo 64, jes… Ne gravas, ke tio ŝajnigas min maniulo, sed mi neniam ŝanĝos mian opinion…
— Eĉ se temas pri via edzino?
— Eĉ se temas pri ŝi…
— Eĉ se ŝi estus mortiginta fraŭlinon Svaga?
La vizaĝo, dum momento, ŝajnis solviĝi, la pupiloj fandiĝi.
— Eĉ!
— Ĉu vi opinias, ke ŝi estas kapabla je tio?
— Mi akuzas neniun…
— Antaŭ momento mi faris al vi demandon… Mi faras nun la duan kaj vi povos respondi al mi per jes aŭ per ne… Mia anonima korespondanto ne estas nepre la murdisto… Iu, antaŭsentanta la dramon, povis imagi al si, ke li evitos ĝin enirigante la policon en la domon…
— Mi antaŭvidas la demandon… Ne mi skribis la leterojn…
— Ĉu povus esti la viktimo?
Li iom longe pripensis.
— Tio ne estas neebla… Tamen, tio neĝuste konvenas al ŝia karaktero… Ŝi estis pli rekta… Mi antaŭe parolis al vi pri ŝia spontaneco…
» Eble, efektive, ŝi ne estus direktinta sin al mi, bone sciante…
— Bone sciante kion?
— Ke, se mi estus kredinta min minacata, mi estus farinta neniun disponon…
— El kia kaŭzo?
Li rigardis Maigret, hezitante.
— Tio estas malfacile klarigebla… Iam, mi faris mian elekton…
— Edziĝante?
— Enirante en la karieron, kiun mi elektis… Edziĝante… Vivante laŭ iu maniero… Konsekvence, estas mi, kiu devas elporti la sekvojn…
— Ĉu tio ne kontraŭas viajn ideojn pri homa responseco?
— Eble… Almenaŭ laŭŝajne…
Oni sentis lin laca, konsternita. Oni divenis, malantaŭ lia konveksa frunto, tumultajn pensojn, kiujn li klopodis ordigi.
— Ĉu vi kredas, sinjoro Parendon, ke la persono, kiu skribis al mi, pensis, ke la viktimo estus via sekretariino?
— Ne…
Aŭdiĝis el la salono, malgraŭ la fermita pordo, voĉo, kiu kriis:
— Kie estas mia patro?
Poste, preskaŭ tuj, malfermiĝis la pordo per puŝo kaj tre alta junulo kun hirtaj haroj faris du aŭ tri paŝojn en la ĉambron, haltis antaŭ ambaŭ viroj.
Lia rigardo iris de unu al la alia, haltis, preskaŭ minaca, sur la komisaron.
— Vi arestos mian patron?
— Kvietiĝu, Gus… Komisaro Maigret kaj mi…
— Ĉu vi estas Maigret?
Li rigardis lin kun pli da scivolo.
— Kiun vi arestos?
— Momente, neniun…
— Ĉiuokaze, mi povas ĵuri al vi, ke ne estas mia patro…
— Kiu informis vin?
— Unue la pordisto, ne donante al mi detalojn, poste Ferdinando…
— Vi ne iom atendis tion?
Parendon profitis pri tio por iri sidiĝi al sia skribotablo, kvazaŭ por retroviĝi en sia plej kutima pozicio.
— Tio estas pridemandado?
Kaj la knabo turnis sin al sia patro por peti de li konsilon.
— Mia rolo, Gus…
— Kiu diris al vi, ke oni nomas min Gus?
— Ĉiuj en la domo… Mi faras al vi demandojn, kiel al ĉiu, sed tio ne estas oficiala pridemandado… Mi demandis vin, ĉu vi ne iom atendis tion…
— Kion?
— Tion okazintan ĉi-matene…
— Se vi volas diri pri tio, ke oni tranĉis la gorĝon de Antoinette, ne…
— Vi nomis ŝin Antoinette?
— Jam delonge. Ni estis bonaj gekompanoj…
— Kion vi atendis?
Liaj oreloj subite ruĝiĝis.
— Nenion precizan…
— Sed dramon?
— Mi ne scias…
Maigret konstatis, ke Parendon observis sian filon kun atento, kvazaŭ li mem farus al si demandon, aŭ kvazaŭ li faris malkovron.
— Vi havas dek kvin jarojn, Gus?
— En junio mi havos dek ses…
— Ĉu vi preferas, ke mi parolu al vi antaŭ via patro, aŭ ke mi prenu vin aparte en via ĉambro aŭ en alia loko?
La knabo hezitis. Se lia febro estis refalinta, lia nervozeco restis. Li denove turnis sin al la advokato.
— Kion vi preferas, patro?
— Mi opinias, ke al vi ambaŭ estos pli komforte en via ĉambro… Momenton, filo… Via fratino baldaŭ alvenos, aŭ eble jam estas tie ĉi… Mi deziras, ke vi ambaŭ tagmanĝu kune kiel kutime, ne zorgante pri mi… Mi ne manĝos ĉetable…
— Vi ne manĝos?
— Mi ne scias… Eble mi servigos al mi sandviĉon… Mi bezonas iom da paco…
Oni sentis la bubon preta kuri al sia patro, kisi lin, kaj ne la ĉeesto de Maigret malhelpis lin fari tion, estis iu pudoro, kiu certe ekzistis de ĉiam inter Parendon kaj lia filo.
Neniu el ili inklinis al sentimentalaj elverŝoj, al kisadoj, kaj Maigret tre bone vidis la pli junan Gus veni sidiĝi en la oficejo de sia patro, silenta kaj senmova, por rigardi lin legi aŭ labori.
— Se vi volas veni en mian ĉambron, sekvu min…
En la salono, kiun ili devis trairi, Maigret trovis Lucas kaj Torrence, kiuj atendis lin, malkomfortaj en la vastega kaj luksa ĉambro.
— Ĉu vi finis, infanoj?
— Jam farite, ĉefo… Ĉu vi deziras vidi la planon, koni la cirkuladojn?..
— Ne nun… La horo?..
— Inter la naŭa kaj duono kaj kvarono antaŭ la deka… Oni povus diri kun kvazaŭa certeco je la naŭa horo kaj tridek sep minutoj.
Maigret turnis sin al la larĝaj malfermitaj fenestroj.
— Ĉu ili estis malfermitaj hodiaŭ matene, — li demandis.
— De kvarono post la oka…
Super la garaĝoj vidiĝis la multaj fenestroj de sesetaĝa domo, en strato de la Cirko. Estis la malantaŭa parto de konstruaĵo. Iu virino trairis kuirejon, kun kaserolo en la mano. Alia, en la tria etaĝo, ŝanĝis la vindotukojn de bebo.
— Vi ambaŭ unue manĝu ion. Kie estas Janvier?
— Li retrovis la patrinon, en vilaĝo de Berry… Ŝi ne havas telefonon kaj li komisiis iun tie, venigi ŝin al la telefonbudo…
» Li atendas la komunikon en la funda oficejo…
— Li nur bezonos rekuniĝi kun vi… Vi trovos nemalbonan restoracion en strato de Miromesnil… Ĝi nomiĝas Ĉe la eta kaldrono… Poste, vi partigos la etaĝojn de la domoj, kiujn vi ekvidas de ĉi tie, en strato de la Cirko… Vi demandos la luantojn, kies fenestroj rigardas al tiu ĉi flanko… Ili povis vidi, ekzemple, iun trairantan la salonon inter la naŭa kaj duono, kaj kvarono antaŭ la deka… Ili certe plonĝrigardas en aliajn ĉambrojn…
— Kie ni retrovos vin?
— Ĉe Quai, kiam vi estos finintaj… Krom se vi faros gravan malkovron… Eble mi estos ankoraŭ ĉi tie…