Gus atendis interesita. La dramo ne malhelpis lin konservi iom infanan scivolemon rilate al la polico.
— Nun mi okupiĝas pri vi, Gus…
Ili laŭiris koridoron pli mallarĝan ol tiu de la maldekstra alo, preterpasis kuirejon. Tra la vitra pordo, oni ekvidis dikan malhelvestitan virinon.
— Estas la dua pordo…
La ĉambro estis granda, ĝia etoso malsama ol la cetero de la apartamento. Se la mebloj estis ankoraŭ laŭstilaj, sendube ĉar oni volis utiligi ilin, Gus estis ŝanĝinta ilian karakteron troŝarĝante ilin per ĉiuspecaj objektoj, aldonante tabulojn, bretojn.
Estis kvar laŭtparoliloj, du aŭ tri elektrofonoj, mikroskopo sur tablo el blanka ligno, kupraj dratoj fiksitaj sur alia tablo kaj formantaj komplikan cirkviton. Unu sola fotelo, apud la fenestro, sur kiun oni etendis trafe maltrafe ruĝkotonan pecon. Ruĝa kotono kovris ankaŭ la liton, transformante ĝin pli malpli en divano.
— Vi konservis ĝin, — rimarkis Maigret, montrante dikan pluŝan urson sur breto.
— Kial mi hontus pro ĝi? Estas mia patro, kiu aĉetis ĝin al mi por mia unua naskiĝtago…
Li prononcis la vorton patro kun fiereco aŭ eble kun defio. Oni sentis lin preta vigle defendi lin.
— Vi ŝatis fraŭlinon Svaga, Gus?
— Tion mi jam diris al vi… Ni estis gekompanoj…
Li certe estis flatita, ke iu dudekkvinjara junulino traktis lin amiko.
— Vi ofte iris al ŝia oficejo?
— Almenaŭ unu fojon ĉiutage…
— Vi neniam eliris kun ŝi?
La knabo surprizite rigardis lin. Maigret ŝtopis sian pipon.
— Por iri kien?
— Al kinejo, ekzemple… Aŭ por danci…
— Mi ne dancas… Mi neniam eliris kun ŝi…
— Vi neniam iris al ŝia hejmo?
Liaj oreloj denove iĝis ruĝaj.
— Kion vi provas dirigi al mi?..Kiun penson vi havas en la kapo?..
— Ĉu vi estis informita pri la rilatoj de Antoinette kun via patro?
— Kial ne? — li rebatis, kun la kapo levita kiel koko. — Ĉu vi vidas malbonon en tio, vi?
— Temas ne pri mi, sed pri vi…
— Mia patro estas libera, ĉu ne?
— Kaj via patrino?
— Tio ne koncernis ŝin.
— Kion vi volas diri, precize?
— Ke viro ja havas la rajton…
Li ne finis sian frazon, sed ties komenco estis sufiĉe eksplicita.
— Ĉu vi opinias, ke tio estas la kaŭzo de la dramo okazinta ĉi-matene?
— Mi ne scias…
— Ĉu vi atendis dramon?
Maigret sidis en la ruĝa fotelo kaj ekbruligis malrapide sian pipon rigardante la kreskantan knabon, kies brakoj ŝajnis tro longaj, la manoj tro dikaj.
— Mi atendis tion ne atendante ĝin…
— Komprenigu vin pli klare… Jen respondo, kiun via instruisto ĉe liceo Racine ne akceptus…
— Mi ne imagis vin tia…
— Vi trovas min kruda?
— Ŝajnas, ke mi estas antipatia al vi, kaj ke vi suspektas min pri mi ne scias kio…
— Estas ĝuste…
— Tamen ne pri tio, ke mi mortigis Antoinette?.. Kaj cetere, mi estis en la liceo…
— Mi scias… Mi ankaŭ scias, ke vi havas veran kultadon por via patro…
— Tio estas malbona?
— Tute ne… Samtempe vi konsideras lin kiel homon sen sindefendo…
— Kion vi volas komprenigi?
— Nenion malbonan, Gus… Via patro, krom en siaj aferoj, eble, inklinas ne batali. Li konsideras, ke ĉio okazanta al li povas okazi nur pro lia kulpo…
— Li estas inteligenta kaj skrupula homo…
— Ankaŭ Antoinette, siamaniere, estis sen sindefendo… Entute, vi estis du, ŝi kaj vi, por atenti pri via patro… Tial ekestis inter vi certa kompliceco…
— Ni neniam parolis pri io…
— Tion mi volonte kredas… Sed vi tamen konsciis, ke vi estis ĉe la sama flanko… Tial, havante nenion por diri al ŝi, vi neniam forgesis kontakti ŝin…
— Kion vi celas?
Unuafoje la junulo, fingrumante kupran draton, deturnis la kapon.
— Jen mi sukcesis. Estis vi, Gus, kiu sendis al mi la biletojn, kaj estis vi, kiu hieraŭ telefonis al la K.P….
Maigret nun vidis nur lian dorson. Estis longa atendado. Fine la knabo alfrontis lin kun malserena vizaĝo.
— Estis mi, jes… Vi tamen fine devis malkovri tion, ĉu ne?..
Li jam ne rigardis al Maigret kun la sama malfido. La komisaro, male, ĵus reakiris lian estimon.
— Kiel vi sukcesis suspekti min?
— La biletoj povis esti skribitaj nur de la murdisto aŭ de iu strebanta nerekte protekti vian patron…
— Povintus esti Antoinette…
Li preferis ne respondi al li, ke la junulino jam ne havis lian aĝon, kaj ke ŝi ne estus uzinta tiel komplikan aŭ tiel infanecan sistemon.
— Mi seniluziigis vin, Gus?
— Mi pensis, ke vi alimaniere procedus…
— Kiel, ekzemple?
— Mi ne scias… Mi legis la rakonton pri viaj enketoj… Miaopinie, vi estis la homo kapabla ĉion kompreni…
— Kaj nun?
Li ŝultrolevis.
— Mi jam ne havas opinion…
— Kiun vi volintus, ke mi arestu?
— Mi ne volis, ke vi arestu iun…
— Nu? Kion mi devis fari?
— Ne mi, sed vi, direktas la kriminalan brigadon…
— Ĉu iu krimo, hieraŭ, hodiaŭ matene je la naŭa, okazis?
— Kompreneble ne…
— De kio vi volis protekti vian patron?
Estis nova silento.
— Mi sentis, ke li riskis danĝeron…
— Kiun danĝeron?
Maigret estis certa, ke Gus komprenis la sencon de lia demando. La knabo volis protekti sian patron. Kontraŭ kiu? Ĉu tio ankaŭ ne povis esti protekti lin kontraŭ li mem?
— Mi ne plu volas respondi.
— Kial?
— Nenial!
Li aldonis, bone rezoluta:
— Konduku min al Quai des Orfèvres, se vi volas… Faru al mi la samajn demandojn dum horoj… Viaopinie, mi eble estas nur infano, sed mi ĵuras al vi, ke mi nenion plu diros…
— Mi nenion plu demandas al vi… Estas tempo por iri tagmanĝi, Gus…
— Ne gravas hodiaŭ, se mi alvenos malfrue al la liceo…
— Kie estas la ĉambro de via fratino?
— Du pordojn poste, en la sama koridoro.
— Ĉu vi rankoras?
— Vi faras vian profesion…
Kaj la knabo refermis sian pordon abrupte. Maigret, iom poste, frapis al tiu de Bambi, malantaŭ kiu li aŭdis bruon de polvosuĉilo. Junulino en uniformo, kun haroj tre helaj kaj tre lanugecaj, malfermis al li.
— Estas mi, kiun vi serĉas?
— Via nomo estas Liza?
— Jes… Mi estas la ĉambristino… Vi jam renkontis min en la koridoroj…
— Kie estas la fraŭlino?
— Eble en la manĝoĉambro?.. Eble ĉe sia patro aŭ sia patrino… Estas en la alia alo…
— Mi scias… Mi iris hieraŭ al sinjorino Parendon…
Malfermita pordo lasis lin vidi manĝoĉambron kun muroj de malsupre supren kovritaj per lignotegaĵoj. La manĝilaro estis metita por du sur tablo, ĉe kiu oni povintus sidigi dudek personojn. Post momento, Bambi kaj ŝia frato estus tie ĉi, apartigitaj per vasta surfaco de tablotuko, kun iu Ferdinando humila, kun blankaj gantoj.
Pase li malfermetis la pordon de la kabineto de la advokato. Tiu sidis en la sama fotelo, kiel matene. Sur faldebla tablo vidiĝis vinbotelo, glaso, kelkaj sandviĉoj. Parendon ne moviĝis. Ebli li aŭdis nenion? La suno faris makulon sur lia kranio, kiu, tiel vidite, aspektis kalva.
La komisaro refermis, retrovis la koridoron, kiun li laŭiris la antaŭan tagon, la pordon de la buduaro. Tra tiu li aŭdis voĉon impetegan, tragikan, kiun li ne konis.