Цяпер я глядзеў на Аню ўжо зусiм iншымi вачыма. Начамi мне снiлiся пакутлiвыя сны, як я кранаю яе грудзi i праводжу рукой па залацiстых валасках загарэлых ног, як мы ўзасос цалуемся, а потым, задыхаючыся, любiмся - то на лазенным палку, то ў замацаваным за нашым класам кабiнеце бiялогii, дзе з шафаў за намi ўважлiва назiраюць два шкiлеты. Мяне (не ў сне, а наяве) заўсёды займала праблема: штучныя гэта шкiлеты цi яны калiсьцi належалi жывым людзям, якiя вось гэтымi косткамi елi, пiлi i абдымалiся ў ложку. Яшчэ, як памятаю, мы спрабавалi высветлiць, цi адрознiваецца чым-небудзь iстотным жаночы шкiлет ад мужчынскага.
Прачынаючыся пасля тых сноў, я даваў сабе слова, што не пазней за сёння прапаную Анi ўвечары схадзiць у парк на новы атракцыён "Пятля Несцерава", але па дарозе ў школу падступна выплывала якая-небудзь нявыпраўленая тройка па алгебры або чацвёрка па гiсторыi, i дата пачатку рашучых дзеянняў зноў пераносiлася.
Аня была па-жаночаму назiральнай, i ўсё скончылася тым, што аднойчы на перапынку яна сама папрасiла мяне затрымацца пасля заняткаў у кабiнеце. На апошнiм уроку геаграфii я ўжо амаль не чуў настаўнiка, а думаў, як запрашу яе ў парк, спытаюся, цi чытала яна Эмiля Заля, i паведамлю, што яе радзiмыя плямкi падобныя да Новай Зеландыi.
Калi ў кабiнеце бiялогii апрача нас засталiся толькi шкiлеты, мой сцэнарый быў безнадзейна перакрэслены. Аня - у кароткай жоўтай сукеначцы з тонкiм зялёным паяском - узяла мяне за руку i сказала, што я свой хлопец, а таму заўтра павiнен прыйсцi да яе дадому, дзе мацi не будзе, бо яна з'ехала ў Стаўрапаль, а бацька нiколi не хадзiў на бацькоўскiя сходы i мяне не ведае, а таму паверыць, калi я скажу, што мой старэйшы брат iдзе ў войска i што ў суботу мы запрашаем яе, Аню, на праводзiны, i мая мама прасiла перадаць, што пакiдае яе пад сваю адказнасць начаваць у нас, бо мы жывём ажно ў ФРГ (з нашага тагачаснага слэнгу ФРГ перакладалася як Фэдэратыўная Рэспублiка Грамы i азначала самую далёкую полацкую ўскраiну).
У мяне нiколi не было нi старэйшых, нi малодшых братоў, але назаўтра я падыходзiў да Анiнага дома дакладна ў прызначаны час, бо нарэшце пачалася дыфузiя сноў i рэальнасцi: на вуснах у мяне гарэў яе ўчарашнi, пакiнуты пад наглядам шкiлетаў i неверагодна смачны ад памады пацалунак з прыкусам, а каламутнае адчуванне таго, што мяне выкарыстоўвалi як хлопчыка на пабягушках, не здольнае было перамагчы грахоўна-салодкага пачуцця дарослай мужчынскай разбэшчанасцi, народжанага Анiным абяцаннем разлiчыцца са мною адразу пасля выхадных. Я жадаў яе, i пляваць мне было на гэтыя мiфiчныя праводзiны ў войска i на мiфiчнага брата, якога звалi Мiшкам Яжэвiчам, i на вульгарнасць яе абяцанкi, i на папярэджанне, што на двары ў iх злы сабака, якi аказаўся ўкормленым ваўкарэзам, ад якога я ледзьве ўратаваўся, кiнуўшыся назад у веснiцы.
Анiн бацька быў макароннiк. Тады iтальянцы траплялiся ў нас так рэдка, што макароннiкамi называлi выключна прапаршчыкаў савецкай армii. Па-змоўнiцку мiргаючы мне, Аня ўтаймавала ваўкарэза i паклiкала бацьку. У вялiзным калiдоры пахла мышамi i нечым ядомым. Пры сцяне стаяў штабель скрынак, на адной з якiх было сапраўды напiсана: макароны. Тамсама, у калiдоры, прапаршчык Шадурка, з-за плячэй якога Аня ўсяляк дапамагала мне вачыма, i выслухаў маю старанна адрэпетаваную хлусню, пасля чаго моўчкi пасунуўся ў глыб дома. Зачынiўшы дзверы, Аня захiхiкала i прыцiснулася да мяне. Я пацягнуўся да яе вуснаў, але ў доме пачулiся крокi, жаласнае мяўканне, i прапаршчык са словамi: "Лавi мышэй, блядушка", выкiнуў у калiдор котную рыску.
Разлiк адбыўся ў панядзелак у кватэры Анiнай сяброўкi з гiмнастычнай секцыi.
Аня сустрэла мяне ў прывезенай з замежных спаборнiцтваў смараiдавай сукенцы з залацiстымi маланкамi на рукавах i кiшэнях. Магнiтафон заядаў i рваў стужку. Цiха вылаяўшыся, Аня апошнi раз пстрыкнула пераключальнiкам i павярнулася да мяне. "Ты хоць умееш?" - запыталася яна, страсянуўшы светлымi валасамi стрыжанай русалкi. "Што?" - бязглузда адказаў я. "Джыгi-джыгi", засмяялася яна, сцягваючы цераз галаву сукенку.
Пад сукенкай на ёй не было анiчога, апрача двух трохкутнiкаў: большага сляпуча белай незагарэлае скуры i меншага - густых жарых кудзерак.
Думаю, што, нягледзячы на бесцырымонную Анiну падмогу, мяне напаткаў бы поўны правал, але, ужо згараючы ад сораму i нянавiсцi да свайго бездапаможна выцягнутага на канапе цела, я iнтуiтыўна заплюшчыўся i ўявiў сябе на лазенным палку з ленiнградскай бессаромнiцай Зiнкай. Там, на палку, усё атрымалася аўтаматычна, i я нават адчуў пах бярозавых венiкаў i мулкасць дошак пад каленямi. "Толькi не адразу, цярпi, цярпi..." - усцешана зашаптала Аня, калi я ўжо не баяўся расплюшчыць вочы, i выгнулася так, што радзiмыя плямкi апынулiся якраз насупраць маiх вуснаў. Я з лёгкiм страхам дакрануўся да iх i яшчэ паспеў здзiвiцца, што плямкi халодныя, як ваконнае шкло.
Калi мы апранулiся, я па-мужчынску ўпэўнена правёў па iх пальцамi i нарэшце падзялiўся сваiм геаграфiчным адкрыццём: "Ты ведаеш, яны падобныя на Новую Зеландыю". "Ну насмяшыў, - адказала Аня i кiўнула на вывадак парцалянавых слонiкаў, за якiм на серванце стаяў будзiльнiк. - Зматваемся, а то Ленчына маманя можа раней прыцягнуцца". Выправоджваючы мяне з кватэры, мая другая жанчына папярэдзiла: "Мiшка даведаецца - з-пад зямлi дастане".