Svarmo da kolĉidaj ŝipoj persekutis la ŝipon Argo kiel birdaro super la ĉielo. Ili preterveturis la heroojn kaj baris al ili la vojon. Ili postulis, ke Jazono metu Medean sur la insulon de la diino Artemiso. La reĝo de la najbara lando decidu, ĉu Medea revenu al la patro aŭ forvelu kun la grekoj.
Kun lamentoj Medea perceptis la mesaĝon, ke fremda reĝo decidu pri ŝi. Ŝi timis, ke la argonaŭtoj povus transdoni ŝin. Tial ŝi memoris Jazonon pri ties ĵuro kaj petis lin ne forlasi ŝin.
„Mi ne forlasos vin", diris Jazono, „sed sen ruzeco ni ne eliros el tiu kaptilo. Ĉiuj triboj ĉe la tuta bordo estas amikoj de la kolĉida reĝo kaj ne permesos al ni la pluveturon. Se ni sukcesus neniigi Apsirton, la gvidanton de la kolĉidoj, la floto estus sen gvidanto kaj dum ilia konfuziĝo ni povus fuĝi."
Jen Medea faris pro despero decidon.
„Mi ne povas reiri", ŝi lamentis, „mi devas kompletigi la pereigan agon. La perfido, kiun mi sakrilegiis, kaj sakrilegios, iutage ŝarĝos min mem, sed mi ne plu povas reiri al la patro. Mi aranĝos kun mia frato Apsirto renkontiĝon kaj tiel transdonos lin al viaj manoj."
Kaj Medea sekrete sciigis Apsirton, ke ŝi volas renkonti lin nokte sur la insulo de Artemiso kaj interkonsiligi kun li, per kiu ruzaĵo la ora ŝaffelo regajneblus. Apsirto nenion divenis pri la perfido. Akompanate nur de kelkaj militistoj, li nokte venis sur la insulon. Tie li renkontis Medean. Dum li parolis kun ŝi, ĵetiĝis Jazono kun sia glavo ĉemane el la densejo antaŭen. Medea ekkriis kaj forturniĝis. Jazono mortigis Apsirton kaj de ĉiuj flankoj alkuris la argonaŭtoj. Ili ĉirkaŭis la kunulojn de Apsirto kaj mortbatis ĉiujn.
Antaŭ ol la kolĉida militistaro malkonfuziĝis, la grekoj jam fuĝis sur la vastan maron. La kolĉidoj ne reiris hejmen. Pro timo pri la kolero de reĝo Eeto ili decidiĝis setli por ĉiam ĉe la bordo kie ili ankrumis.
La argonaŭtoj reveturis kun la ora ŝaffelo al Grekio. La sopiro pri la hejmlando pelis ilin antaŭen. Ĉifoje ili moviĝis sen malhelpo tra la Simplegadoj. De tiu tago, kiam la rokoj pasigis la ŝipon Argo al Kolĉido, ili ne plu moviĝis kaj restadis firme je sia loko.
Sed la argonaŭtoj preskaŭ fiaskiĝis ĉe la insulo de la sirenoj. La sirenoj, nimfoj kun mirinde belaj voĉoj, sidis sur la borda roko, kaj kiam ili ekvidis ŝipon, ili ekkantis tiel dolĉe, ke la remistoj kaj la rudristo estis tute ebriigitaj kaj senvole proksimiĝis al la sirenoj. Sed sub la akvo kaŝiĝis akraj klifoj, je kiuj ĉiu ŝipo frakasiĝis. Orfeo ekkonis la minacan danĝeron. Li komencis kanti kaj ludi la liron kaj supersonis la voĉojn de la sirenoj. La rudristo rudris denove en la ĝusta direkto kaj la ŝipo estis savita. Apenaŭ liberiĝinte de la sirenoj, la argonatojn atendis aliaj provadoj kaj danĝeroj. Kuraĝe ili rezistis kaj la
ŝtormon kaj la sunardon, kaj malsaton kaj soifon. Kaj diino Hera helpis al ili.
Post longa kaj pena veturo ili revidis la patrion. Ili ankris la ŝipon kaj sendis rapidan heroldon al la reĝo Pelio en la urbon kun la sciigo, ke Jazono revenis de sia granda veturo kaj kunportas la oran ŝaffelon. Apenaŭ reĝo Pelio eksciis tion, li ordonis fermi la urbopordegojn kaj fortigi la remparojn per militistoj. La herooj ne revenu hejmen.
„Mi helpos al vi ricevi la oran ŝaffelon, Jazono, kaj mi helpos al vi ankaŭ grimpi sur la tronon, kiu laŭrajte apartenas al vi", diris Medea. Ŝi murmuris sorĉan diron kaj ŝanĝiĝis en maljunulinon, kun korbo ĉe la brako. Sorĉaj fortoj portis ŝin en la urbon. Ŝi iris al la reĝa palaco kaj en la antaŭkorto ŝi komencis oferti laŭte voĉe por vendo valorajn ungventojn, ŝminkojn kaj odorantajn oleojn, kiujn ŝi havis en sia korbo.
„Ekkuru", ordonis la reĝaj filinoj al servistino, „maljunulino ekstere ofertas siajn varojn. Konduku ŝin al ni."
La servistino kondukis la transvestitan Medean en la palacon. La reĝaj filinoj tuj komencis traserĉi la korbon kaj Medea flatis ilin: „Domage, ke vi estas tiel junaj kaj belaj. Mi scias raran sorĉon, kiu rejunigas maljunajn homojn. Sed vi estas freŝaj kiel leviĝantaj steloj."
„Almenaŭ montru al ni vian sorĉon", petis la scivolaj reĝaj filinoj.
„Bonvolu alkonduki maljunan virŝafon kaj mi volonte montros al vi, kion mi kapablas", diris Medea.
Baldaŭ staris antaŭ Medea la plej maljuna virŝafo el la gregoj de la reĝo. Medea plenigis grandan kaldronon per akvo kaj hejtigis ĝin. En la bolantan akvon ŝi ĵetis manplenon da herboj el sia korbo kaj ebriiga odoro disvastiĝis en la halo. Kun la helpo de la reĝaj filinoj Medea ĵetis la maljunan virŝafon en la bolantan akvon. Ne longe poste oni ekaŭdis blekadon kaj el la vaporo de la kaldrono saltis du blankaj ŝafidetoj.
„Tio efektive estas potenca sorĉo", miris la reĝaj filinoj kaj alvokis sian patron. Reĝo Pelio ne volis fidi al ilia rakontado.Sed, kiam Medea ripetis sian sorĉan artifikon por li, ekmiris ankaŭ li kaj fidis al ŝi.
„Mi havas ideon, maljunulino", diris Pelio, „provu tion ankaŭ je mi. Mi estas jam maljuna, kaj se mi plijunigos min, Jazono neniam ricevos mian tronon. Kaj faru min tute forta, por ke mi povu sukcesi en la batalo kontraŭ Jazono."
Plena de avido reĝo Pelio saltis mem en la kaldronon - kaj elpuŝis teruran krion. Li ne trovis la junecon en la bolanta akvo, sed la morton.
Terurigite la reĝaj filinoj ĉirkaŭrigardis pro la maljunulino. Sed Medea estis malaperinta. Ŝi sciigis ĉie en la urbo, ke reĝo Pelio estas morta, kaj ĉiuj akceptis la sciigon kun granda ĝojo. Ili ne amis la kruelan reĝon. Rapide ili malfermis la urbopordegojn kaj kondukis la argonaŭtojn en triumfa procesio al la palaco.
Sed Medea trovis en la nova hejmlando nek trankvilon nek feliĉon. Jazono forgesis sian promeson kaj serĉis alian fianĉinon. Tiel la diveno de l' malfeliĉa filino de la reĝo de Kolĉido plenumis sin, ke per perfidoj kaj krimoj surtere gajneblas neniu feliĉo. Malesperiĝinte pro doloro Medea mortigis ankaŭ la junan fianĉinon de Jazono. Vane serĉis Jazono Medean post ŝia krimo, li ne trovis ŝin plu. Desperee li ŝanceliĝis el la palaco. Jen li perceptis super si strangan bruadon. Li levis la okulojn kaj ekvidis en la aero flugantan ĉaron tiratan de drakoj. Sur la ĉaro staris Medea kun flirtanta hararo. Ŝi fuĝis surĉare kun la sorĉa jungilaro malproksimen de Jazono, kaj de tiam neniu denove ion aŭdis pri ŝi.
Heraklo
La plej fama el ĉiuj grekaj herooj, Heraklo, estis la filo de la senmortema diopatro Zeŭso kaj de la mortema Alkmeno.
Jam kiel infano Heraklo estis pli forta ol plenkreskinta viro. Iam rampis al la lulilo de la malgranda Heraklo du grandaj serpentoj, ili volviĝis ĉirkaŭ la dormantan infanon kaj kunpremis lian gorĝon. Heraklo vekiĝis kun krio, prenis la serpentojn per siaj manetoj kaj sufokis ilin per ununura premo. La tuta mondo interparolis pri tiu miraklo, kiu okazis en Tebo. La blinda kantisto Tirezio antaŭdiris al la knabo heroan vivon plena de laboro kaj fine de la vivo senmortemon.
Heraklo plikreskiĝis. La plej bonaj instruistoj kolektiĝis en Tebo por instrui al la juna heroo la plej gravajn artojn kaj sciencojn.
Li ekzercis sin al luktado, al uzado de armiloj kaj al la veturado sur rapidaj facilaj ĉaroj. Heraklo estis instruiĝema lernanto kaj por kio aliaj bezonis longan
tempon, tion li lernis dum malmultaj tagoj. Sed de la plej frua juneco li estis rapide kolera. Iam riproĉis lin la instruisto pri muziko; jen Heraklo ĵetis la liron al lia kapo per tia forto, ke la oldulo falis morta teren. Heraklo pentis sia agon kaj ploris pri sia instruisto. Sed la pento venis tro malfrue. Lia puno estis, ke li devis iri sur la montajn paŝtejojn.
Tie li paŝtis la gregojn kaj inter la paŝtistoj fariĝis forta junulo.
„Ek do, ni luktu", li ofte vokis al siaj kunuloj. Sed baldaŭ ne plu estis iu inter ili, kiun li ne estus venkinta.
La rabobestoj fuĝis de li, kvazaŭ ili scius, ke lia sago preteriras la celon neniam.