ke li helpu al ili. Odiseo konsideris, ĉu li traboru la dormantan giganton per sia glavo. Sed, se li provus trabori la homvoriston, ili ĉiuj estus mortkondamnitaj. Ĉiuj eĉ kune ne kapablus forruligi la rokoblokon, per kiu Polifemo baris la elirejon de la kaverno.
Matene la ciklopo denove ekflamigis la bivakfajron kaj melkis kaprinojn kaj ŝafinojn. Poste li denove prenis du grekojn kaj preparis ilin por manĝo. Kiam li jam manĝis, li forŝovis la rokoblokon tiel facilmane kvazaŭ ĝi estus ŝtono el siliko, li elpelis ŝafojn kaj kaprojn kaj ekstere atenteme fermis per la rokobloko denove la kaverno, por ke neniu el al grekoj povu eskapi de li.
Malĝoje la grekoj sidis en la tenebra kaverno heligata nur iomete de l' lumo de la estingiĝanta bivakfajro. Plena de timo ili atendis la revenon de la giganto. La saĝa Odiseo pripensis seninterrompe kiel li kaj liaj amikoj povos liberigi sin. Penso post penso enkapiĝis al li, sed li malaprobis ĉiujn, neniu el ili ŝajnis sufiĉe sukcespromesa. Kiam li traserĉis la kavernon, por eltrovi, ĉu ili povus fuĝi en alia direkto, li trovis ĉe la roka vando la klabon de la giganto. Ĝi similis al la masto de ŝarĝŝipo kun dekdu remiloj. Ĉe la rigardado de la klabo Odiseo ekhavis ruzan ideon. Li tranĉis de la klabo lignopecon kaj postulis de la amikoj, ke ili glatigu kaj pintigu ĝin, kaj li pribruligis la pinton per ardantaj karbopecoj. Poste li klarigis al la amikoj sian planon. La grekoj per lotado elektis kvar virojn, kiuj helpu Odiseon. La lignon ili kaŝis bone je la giganto. Vespere la ciklopo Polifemo revenis kun la grego kaj ree fermis la kavernon per la rokobloko. Li sidiĝis, melkis kaprinojn kaj ŝafinojn kaj serĉis el la malpliiĝinta aro de la grekoj du novajn viktimojn. Li manĝis ilin kaj sternis sin por dormi. En tiu momento Odiseo paŝis al li kun kruĉo plena de forta kikona vino prenita el felhoso, kiun la grekoj kunportis.
„Trinku, ciklopo", diris Odiseo, „trinku, eble pokaleto kun bona vino moligos vian kruelan koron."
Polifemo malplenigis la pokaleton per unu fojo kaj la vino bongustis al li.
„Enverŝu ankoraŭ plian al mi", li postulis.
Odiseo plenigis la pokaleton al li je dua fojo kaj la giganto diris kun plaĉo: „Vinon tian mi ankoraŭ ne trinkis. La dioj ne povas havi pli bonan. Mi ne estas maldankemulo, diru al mi vian nomon, ankaŭ mi volas ĝojigi vin kaj doni donacon al vi."
Odiseo enverŝis je tria fojo vinon por la giganto kaj diris ruze: „Mi volas diri mian nomon al vi, sed ne forgesu la donacon, kiun vi promesis. Mi nomiĝas Neniu. Neniu nomas min la homoj, mia familio kaj amikoj."
La giganto respondis pene, per lango, kiu fariĝis peza de la vino: „Aŭskultu bone, vi plaĉas al mi. Vin, Neniu, mi voros kiel lastan, post ĉiuj aliaj. Tio estas mia donaco por vi."
Apenaŭ li diris tion, li lasis fali sin, superita de ebrio. Odiseo, tiel, kiel ili priparolis tion, prenis kun siaj kunuloj la pintigitan palison kaj tenis ĝin en la ardantan cindron. Poste la grekoj puŝis la bruletantan lignon kun sia tuta forto en la ununuran okulon de la giganto. Tiu vekiĝis kaj kriegis tiom, ke la kaverno kaj la tuta monto ektremis. Terurigite la grekoj fuĝis de li. Polifemo ŝiris la palison el
la okulo kaj palpis permane, kvazaŭ frenezigite de kolero, tien kaj tien. Li estis blindigita kaj tial la grekoj povis kaŝi sin antaŭ li post rokaj elstaraĵoj. La giganto kaptis per la manaj fingroj nur ŝtonojn kaj teron.
La kriado kaj lamentado de Polifemo penetris ĝis la oreloj de la aliaj ciklopoj. Ili rapidis el siaj kavernoj de la ĉirkaŭaj montetoj, kuris al la kaverno de Polifemo kaj demandis lin, kio okazis, kaj kial li vekis ilin meze de la nokto, ĉu eble iu provas murdi lin.
Tute ekster si pro doloro, ripetis Polifemo ĉiam la saman: „Kiu murdas min? Aĥ, Neniu, amikoj, Neniu!"
La ciklopoj skuis dubeme la kapojn kaj vokis: „Ĉu Neniu? Kial vi do lamentas? Ĉu Zeŭso sendis malsanon al vi? Preĝu al Pozidono, al via patro, ke li helpu al vi."
Kaj la ciklopoj reiris en siajn kavernojn.
Matene la giganto malfermis ĝemante la kavernon por ellasi la ŝafojn kaj kaprojn. Li sidiĝis al la elirejo kaj pripalpis zorgeme la dorson de ĉiu besto, ĉu iu el la grekoj sidas sur ĝi.
Sed la ruza Odiseo kunligis po tri virŝafoj per bastonoj kaj sub la mezan li fiksigis unuope ĉiun el siaj ankoraŭ restintaj kamaradoj. Li mem firmtenis sin je la ventrolano de la plej granda virŝafo kaj lasis porti sin de ĝi el la kaverno. La giganto pripalpis nur la dorsojn de la bestoj kaj tial la grekoj bonŝance povis fuĝi de li.
Ekstere ili liberigis la bestojn kaj rapidis tiel rapide, kiel ili povis, al la ŝipo ankrumanta en la golfeto. La ŝipanaro salutis ilin ĝoje, sed la ĝojo estis bremsita pro la aflikto pri la amikoj, kiuj ne revenis el la gigantokaverno. Ses heroojn Polifemo mortigis. Sed por funebro ne estis tempo. Odiseo komandis peli tiom da ŝafoj de la ciklopo sur la ŝipon, kiom la ŝipo povas ŝarĝi, ke ili ankoraŭ rapide povu forveturigi la ŝipon.
Jam sur la vasta maro Odiseo turniĝis al la bordo de la giganto kaj vokis: „Polifemo, ĉu vi aŭskultas min? Tio estas la venĝo por viaj fiaj sendiaj agoj! Vi levis sen heziti viajn krimulajn manojn kontraŭ viaj gastoj. Tial Zeŭso kaj ĉiuj aliaj dioj punis vin!"
La giganto aŭdis Odiseon kaj kuris kolere el la kaverno. Li deŝiris la pinton de granda monto kaj ĵetis ĝin en tiu direkto, el kiu venis la voĉo. La roko falis proksime de la ŝipo de Odiseo en la maron. Ne mankis multe da distanco, kaj ĝi estus frakasinta la ŝipon. La maro ekŝaŭmis, granda torento de ondegoj leviĝis kaj reportis la ŝipon al la bordo de la ciklopoj. Nur kun granda peno la remistoj veturigis la ŝipon denove for de la bordo.
Kiam ili estis jam dufoje pli malproksime de la bordo ol antaŭe, Odiseo kriis ankoraŭfoje: „Se vin iu demandos, kiu blindigis vin, jen diru, ke tion faris Odiseo de Itako!"
„Fia sorto trafis min", plorsingulte lamentis la giganto, „malnova profetaĵo plenumiĝis. Iam oni orakolis, ke certa Odiseo blindigos min. Mi pensis, ke li estas viro tia granda kaj tia forta kia mi kaj, ke li batalos kontraŭ mi. Kaj nun venis tia malgranda hometo kaj ruze rabis mian vidkapablon! Sed atendu nur, Odiseo, mia patro Pozidono zorgos pri tio, ke vi alvenu hejme nur tre malfrue kaj eĉ sola kaj mizera, sen amikoj kaj sur fremda
/\ • ■ cc
ŝipo!"
Post tiuj vortoj li ĵetegis duan ankoraŭ pli grandan rokon al la ŝipo kaj preskaŭ frakasis la stirilon. La grekoj remis kun ĉiuj siaj fortoj kaj rezistis kontraŭ la potenca torento de ondegoj. Ili eskapis la giganton je dua fojo kaj baldaŭ revenis al la aliaj ŝipoj, kiuj ankrumis ĉe la insulo de l' kaproj. Ili disdonis la predon kaj Odiseo oferis al Zeŭso la virŝafon, sub kies ventro li fuĝis el la kaverno de la ciklopo. Sed Zeŭso ne akceptis la oferon. Pozidono estis aŭdinta la peton de sia filo kaj petis Zeŭson pri ties helpo. Zeŭso por Odiseo kaj ties amikoj tenis pretaj novajn suferojn.
Je la sekva tago en la matena krepusko la grekoj sidiĝis al la remiloj kaj ekkursadis al la malproksima Itako. Kelkajn tagojn ili tiel veturigis la ŝipojn sur la vasta maro kaj neniu ŝtormo retropelis ilin. Poste ili venis al insulo, kiu estis ĉirkaŭata de remparo el metalo. Pli da feliĉo Odiseo ne povis havi. Sur la insulo loĝis la reĝa dio Eolo, la mastro de l' ventoj. Afable akceptis la bonkora reĝo Odiseon kaj ties grekojn en la pompa burgo. Li demandis ilin pri la milito de Trojo kaj pri la vojaĝo de Odiseo al la hejmlando. Abunde li regalis ilin ĉiujn dum tuta monato.
Kiam la monato jam pasis, Odiseo petis lin povi adiaŭi de li. Eolo mem kontrolis la preparojn por la ekveturo kaj donacis al Odiseo nekutimaĵon. Li metis ĉiujn malfavorajn sovaĝajn ventojn en grandan hoson el bova haŭto kaj kunligis ĝin firme per arĝenta fadeno. La hoson li donis al Odiseo kaj ordonis al favora zefiro plenblovigi la velojn kaj peli la grekajn ŝipojn al la bordo de Itako.
Naŭ tagojn kaj naŭ noktojn plenblovigis la vento la favorajn velojn de la ŝipoj de Odiseo kaj je la deka tago de la favora veturo la grekoj ekvidis Itakon. Ili proksimiĝis al la insulo tiom, ke ili jam povis vidi paŝtistojn ĉe la bivakfajro. Tiumomente Odiseo ne pli longe malpermesis al si dormi. Dum la tuta veturo li stiris la ŝipon kaj ne fermis eĉ okulon. Sed nun, antaŭ la celo, li ekdormis.