„Rigardu", diris la ŝipanoj, „Odiseo ekdormis. Nun ni fine povos ekscii, kiun donacon li kunportas en la hoso de la reĝo Eolo. Li diris nenion al ni pri tio, verŝajne li ne volas dispartigi la oron kaj arĝenton inter si kaj ni. "
La ŝipanoj prenis la hoson kaj malligis la arĝentan fadenon. Hurlante kaj siblante fuĝis la sovaĝaj ventoj el la
hoso kaj pelis la ŝipojn malproksime sur la maron, for de la hejmlanda bordo. Odiseo vekiĝis kaj ekkonis, kio okazis. Li malesperiĝis tiom, ke estis miraklo, ke li ne ĵetis sin en la ŝtormvipatajn ondegojn. La ŝtormvento retropelis la ŝipon al la insulo de Eolo.
Odiseo rapidis tuj en la palacon, kie la reĝo de la ventoj kun edzino kaj infanoj sidis ĉe la manĝotablo. Eolo miris ne malmulte, kiam li revidis Odiseon; sed kiam li eksciis la kaŭzon, li eksaltis kolerigite kaj vokis: „Forlasu la palacon kaj mian insulon! Vi falis en malfavoron ĉe la dioj. Tian homon, kian vi, mi ne plu povas protekti."
Malĝoje Odiseo reiris ali siaj amikoj ĉe la bordo. Nun ili ne plu povis fidi al favoraj ventoj. La ŝipanoj pene baraktis tra la ondegoj kaj la ŝvito fluis de la remistaj fruntoj.
Lace ili atingis nekonatan rokan bordon. Ili trovis taŭgan ankrejon por la ŝipoj, sed nur Odiseo fiksigis sian ŝipon per ŝnuregoj je klifo antaŭ la haveno kaj grimpis sur la rokon por elrigardi. Antaŭ li troviĝis ebeno sen homoj kaj sen bestoj. Malproksime leviĝis fumo en la ĉielon - eble
post la horizonto troviĝas urbo. Odiseo reiris al la haveno kaj sendis tri spionojn en la internon de la lando. La grekoj transiris la ebenon, liberigis al si vojon tra profunda arbaro kaj alvenis antaŭ urbon kun altaj muroj. La unua homo, kiun ili renkontis, estis knabino, kiu portis akvon de puto. Ŝi ne aspektis kiel kutima homa knabino, sed grandega kiel turo, sed ŝi klarigis afable kaj bonvole al la grekoj ĉion, kion ili volis scii. Tiel ili eksciis, ke ili troviĝas en la lando de la lestrigonoj, kaj ke la urbo nomiĝas Telepilo, ke la patro de la knabino laŭdire estas tie la reĝo. La knabino kondukis ilin al la reĝa palaco kaj la grekoj kvazaŭ rigidiĝis. Ili staris antaŭ la reĝino, kiu estis granda kiel monto. Apenaŭ ŝi ekvidis la grekojn, ŝi vokis sian edzon. Ŝia voĉo tondris kiel falanta roko sur monta deklivo, kiu ŝiras rokpecojn, arbojn kaj arbustaĵojn kun si en valon. La reĝo de la lestrigonoj, monstre granda, alkuris, kaptis iun el la grekoj kaj ordonis, ke oni pretigu lin kiel manĝon. La du aliaj fuĝis kaj revenis kun sia malbonŝanca mesaĝo al la kamaradoj.
La gigantoreĝo blovigis alarmon. La gigantaj lestrigonoj svarme rapidis trans la ebenon kaj kuris al la bordo. Ili
derompis rokoblokojn, ĵetis ilin al la ŝipoj kaj frakasis ilin. La mastoj disrompiĝis, la akvo penetris tra la frakasitaj ŝipvandoj en la internon kaj la veturiloj sinkis kun la grekoj. Neniu el la ŝipoj, kiuj ankrumis en la haveno, povis eskapi. Nur Odiseo povis savi sin kun kelkaj kunuloj. En la lasta momento li tratranĉis la ŝnuregon, per kiu lia ŝipo estis firmligita je la klifo kaj forlasis rapide la malamikan regionon.
Per ununura ŝipo kaj la postrestintaj amikoj Odiseo traplugis la maron kaj pensis pri la mortaj kunuloj neniam plu revideblaj. Preskaŭ ĝismorte lacigitaj de la streĉega remado kaj elĉerpitaj de la travivintaj teruroj, la grekoj grimpis sur la bordon de insulo, sternis sin kaj kuŝis tiel du tagojn kaj du noktojn. Je la tria mateno, kiam la matena ruĝo apenaŭ komencis kombi la oran hararon de la nova tago, Odiseo prenis glavon kaj lancon kaj penetris en la internon de la insulo. Li trovis vojon kaj ekvidis fumon super arbokronoj. Sur la vojo reen li renkontis grandstaturan cervon. Odiseo mortigis ĝin per la lanco kaj revenis al la malsataj marveturantoj kun la ĉaspredo. Ili manĝis ĝin rostita kun bona apetito kaj la
ripozo kaj la nutraĵo donis al ili novajn fortojn. Post la manĝo Odiseo dividis la grekojn en du grupojn. La unuan li kondukis mem, la duan kondukis la stiristo Eŭriloko. Poste ili lotis, kiu grupo iru en la internon de la lando. La sorto lotumis Eŭrilokon kaj ties grupon. Afliktite li ekiris kun siaj kunuloj en la arbaron. La grekoj havis antaŭ la okuloj ĉion tion, kion ili travivis ĉe lestrigonoj kaj ciklopoj kaj tial iris nur lante kaj atenteme antaŭen.
En arbara valo ili ekvidis belan pompan domon. Ĉirkaŭ la domon ŝteliris montaj lupoj kaj leonoj, sed ili ne atakis la alvenintojn. Ili karese tuŝis la marvojaĝantojn tiel, kiel hundoj karese tuŝas hejmirantan mastron. El la domo eksonis dolĉa kantado. La dolĉe kantanta voĉo apartenis al la sorĉistino Kirko, kiu loĝis en la domo. Ŝi mem malfermis al la grekoj la pordon kaj petis ilin ridetante enveni. La grekoj ne povis rezisti kaj eniris. Nur la stiristo Eŭriloko ne fidis al la ino kaj prefere restis ekstere. Kirko kondukis la ŝipanojn en belegan halon, ofertis al ili oportunajn dorsapogajn seĝojn por la sidado kaj pretigis al ili bongustegan manĝon el mielo, fromaĝo, faruno kaj forta vino. En la manĝon ŝi verŝis sorĉosukon. La grekoj
manĝis kun bona apetito, sed subite ili komencis transformiĝi. El ilia haŭto kreskis haregoj, la kapoj etendiĝis al porkaj buŝoj, kaj gruntante ili falis sur kvar krurojn. La sorĉistino pelis ilin per vipo el la halo en la porkostalon kaj ĵetis antaŭ ilin glanojn kaj fagonuksojn.
Eŭriloko atendis vane siajn kunulojn. Tial li reiris al la ŝipo kaj raportis al Odiseo, kion li vidis kaj travivis.
„Ni forveturu tiam, kiam ni ankoraŭ povas", konsilis Eŭriloko, „la dioj scias, kia danĝero embuskas nin ĉi tie."
„Ni ne povas forveturi kaj postlasi la amikojn al iia sorto", diris Odiseo. Li priskribigis la vojon al si, armis sin kaj komencis serĉi la perditajn virojn.
Survoje li renkontis alte kreskintan junan viron, li ekkonis, ke li estas la dio Hermeso. Hermeso mansalutis lin kaj diris: „Kien vi kuras? Ĉu vi pensas, ke sen la helpo de la dioj vi povus helpi al viaj kunuloj, kiuj antaŭ ne longe estis transformitaj de Kirko en porkojn? Mi volas helpi al vi." Hermeso kliniĝis kaj elfosis de la tero herbon kun blanka floro kaj nigra radiko. „Tiu herbo", li diris, „nomiĝas Moli. Per ĝi vi rezistos al ĉiuj sorĉartifikaĵoj. Prenu ĝin. Se Kirko tuŝos vin per la sorĉa bastono, eltiru vian glavon, ĵetu vin sur ŝin kvazaŭ vi volus mortigi ŝin. Tiel vi facile instigos ŝin jŭri, ke ŝi ne suferigos vin. Vin tiam ne plu minacos malbono kaj vi revidos viajn kamaradojn."
Hermeso parolis kaj poste malaperis. Pripenseme Odiseo iris al la domo de la sorĉistino.
Kirko akceptis lin ĉe la pordego, invitis lin afable kaj donis al li ridetante sorĉtrinkaĵon. Ŝi apenaŭ kapablis atendi, ĝis kiam li estos eltrinkinta la oran pokalon. Tuj kiam Odiseo eltrinkis, ŝi vipis lin kaj vokis: „Ek, en la porkostalon, al viaj amikoj!"
Sed la sorĉo je Odiseo ne funkciis. La herbo Moly gardis lin. Li eltiris sian glavon kaj atakis la sorĉistinon kvazaŭ li volus trapiki ŝin. Mirigite kaj ektimigite Kirko surgenuiĝis kaj tuŝis genuon de Odiseo.
„Ho ve", ŝi kriis, „ĉu vi eble estas Odiseo, kiun la orakolo anoncis al mi? Se vi estas Odiseo, eningigu vian glavon kaj permesu, ke ni estu amikoj."
„Ĵuru", Odiseo diris kun levita glavo, „ĵuru, ke vi suferigos min neniel."
Kirko ĵuris. Nur poste li eningigis la glavon kaj akceptis ŝian gastamikecon. Servantaj nimfoj pretigis manĝon. Unu el ili kovris la tablon kaj ĵetis purpurajn tegojn sur la fotelojn, alia miksis en arĝentan kruĉon dolĉan medon kun akvo, tria pretigis por Odiseo banadon. Baninte kaj vestinte la novan veston, kiun Kirko donacis al li, Odiseo sidiĝis kun ŝi al la tablo. Sed li ne manĝis kaj rigardis malĝoje.
„Kial vi ne manĝas?" demandis Kirko, „ĉu vi eble kutimas pli luksajn bongustaĵojn?"
„Kiel mi povas manĝi kaj ĝoji, se mankas al mi miaj kamaradoj?" respondis Odiseo. „Liberigu ilin de la sorĉo kaj vi liberigos ankaŭ min de la aflikto."