Kirko ne rifuzis la peton. Ŝi iris en la korton, malfermis la stalan pordon kaj elpelis la porkojn. Ŝi viŝetis ĉiun per sorĉosuko, kaj tuj defalis iliaj haregoj, iliaj korpoj rektiĝis kaj anstataŭ porkoj staris la grekoj ĉirkaŭ Kirko. Ili rapidis al Odiseo kaj dankis kortuŝite al li por la savo. Kirko petis Odiseon alkonduki ankaŭ la aliajn marveturantojn.
Ili tiris la ŝipon sur la sekan teron kaj kolektiĝis ĉiuj ĉe Kirko. La sorĉistino kaj la nimfoj agrabligis la vivon al ili kaj la pelvoj kaj kruĉoj estis plenigitaj dum tuta jaro. Rapide pasis la tempo dum plaĉa vivo kaj festoj. Post jaro Odiseo petis Kirkon, ke ŝi permesu adiaŭi lin kaj la ceterajn grekajn heroojn.
„Mi ne volas reteni vin kontraŭ via volo", diris la sorĉistino. „Sed, se vi volas eviti longajn misveturojn, vi devos iri en la submondon. Tie pridemandu la ombron de la blinda profeto Tiresio pri orakolo."
Odiseo afliktiĝis pri la nova danĝero. Kirko rimarkis tion kaj konsolis lin: „Ne ĉagreniĝu, Odiseo, starigu nur la maston kaj metu la velojn. La vento helpos al vi alveni
tien. Se vi estos transirinta la oceanon, vi ekvidos platan bordon kun salikobosko kaj sveltaj nigraj poploj. Tio estas la bosko de la diino Persefono kaj la enirejo al la submondo. Iru sola, sen akompananto, je sola loko fosu fosaĵon kaj oferu al la mortintoj nigran virkapron kaj nigran ŝafon. La odoro de la sango allogos la ombrojn de la mortintoj kaj ili provos trinki de la sango. Tion rifuzu al ili per la glavo kaj ne lasu proksimiĝi ilin, ĝis vi estos demandinta Tiresion pri la orakolo, ĝi konsilos al vi kiel reveni hejmen."
Kirko elektis el sia grego nigran ŝafon kaj nigran virŝafon, ŝi donacis la bestojn al Odiseo kaj adiaŭis sin de li kaj de la marveturistoj.
Blovis favora vento, kaj la ŝipo flugis kiel birdo trans la ondojn. Ne daŭris longe ĝis aperis antaŭ ili plata bordo kun nigraj poploj kaj salikoj. Odiseo sekvis la konsilon de la sorĉistino Kirko kaj iris sola al la trista bordo, kie li fosis fosaĵon.
Apenaŭ li preĝis kaj lasis flui la sangon de la oferbestoj en la fosaĵon, aperis el la submondo la animoj de la
mortintoj. Junuloj kaj maljunuloj, inoj kaj infanoj, viroj mortigitaj en milito, ĉiuj grimpis kun ĝemoj el la ombra regno supren kaj urĝis sin al la oferoj. Odiseo eltiris la glavon kaj detenis al la ĉirkaŭflugantaj ombroj trinki de la sango de la buĉitaj bestoj. Inter la animoj de la mortintoj li malkovris ankaŭ la ombron de sia patrino, kiu ankoraŭ vivis, kiam li ekiris en la militon. Vidante ŝin, li ploris pro kompato, sed ankaŭ al ŝi li ne permesis tuŝi la bestojn per la lipoj. Fine proksimiĝis la ombro de la profeto Tiresio kaj vokis al Odiseo, ke li eningigu la glavon. La profeto trinkis kaj parolis: „Vi, Odiseo, grave kolerigis la dion Pozidono, kiam vi blindigis lian filon Polifemo. Li faros la reveturon malfacila al vi. Tamen vi povos reveni hejmen, se vi sekvos miajn konsilojn. Vi baldaŭ albordiĝos ĉe la insulo Trinakio. Sur la sukaj herbejoj de la insulo paŝtas sin grasaj ŝaf-kaj bovogregoj. Ili apartenas al la sunodio Helios. Ne tuŝu liajn bestojn.
Se vi mortigos kelkajn el ili, via ŝipoj kaj viaj kunuloj estos perditaj. Tiukaze vi mem atingus la hejmlandon nur sur fremda ŝipo. Sed ankaŭ tie atendos vin nenio bona. Vi trovos vian palacon plena de impertinentaj svatiĝantoj,
kiuj svatiĝas pri via edzino Penelopo.Se vi revenos, vi punu ilin. Poste oferu al Pozidono kaj vi travivos trankvilan maljunulan vivon."
Odiseo dankis por la profetaĵo kaj demandis: „Tie mi vidas la ombron de mia mortinta patrino, ŝi silentas kaj ne rigardas min. Kion mi faru por povi paroli kun ŝi?"
Teresio sciis konsilon: „Ĉiu, kiun vi permesos iri ĉi tie al la sango, parolos kun vi kaj diros al vi la veron." Tiam li forturniĝis kaj paŝis lante reen en la ombran regnon.
Odiseo lasis trinki sian patrinon, jen ŝi rekonis lin kaj parolis: „Kiel vi venis ĉi tien, infano mia? Ĉu vi ankoraŭ nun misvagadas en la mondo, ekde la falo de Trojo? Ĉu vi ankoraŭ ne reiris al Itako, al la edzino kaj la filo?"
Odiseo raportis al la patrino sian malgajan sorton kaj demandis ŝin, kio okazas en Itako.
La patrino diris: „Via fidela edzino Penelopo atendas vin seninterrompe kaj ploras pri vi. Via filo Telemako vivas trankvile sur viaj bienoj. Via maljuna patro sopiras vidi vin ankoraŭ vivante. Li retiriĝis en la kamparon kaj ne
plu volas iri en la urbon. Li kampare vivas kun sia servistaro kaj laboras kiel kamparano. Min la granda sopiro al vi kaj la aflikto pri via forestado entombigis."
Ŝi finis paroli kaj Odiseo tremis pro hejmsopiro. Li etendis la brakojn, sed la ombro de la patrino solviĝis antaŭ liaj okuloj kiel nebulo en vento. Nun la ombro de Agamemno paŝis al la ofersango, trinkis kaj ekkonis Odiseon. Larmante li rakontis al li, kiel la propra edzino Klitemnestro mortigis lin, kiam li revenis el la milito de Trojo. Li avertis Odiseon, ke li estu memgardema ĉe la reveno hejmen al Itako, ke li surbordiĝu sekrete. Estus eble, ke ankaŭ lin iu provos murdi. Antaŭ Odiseo aperis la ombroj de mortaj militistoj, kiuj batalis en Trojo. Aĥilo rekonis je li sian kuraĝan militkamaradon kaj Odiseo gloris lin, ke li estas ankaŭ en la submondo granda reganto inter la mortuloj.
Aĥilo respondis nur melankolie: „Prefere mi estus surtere kamparano kaj servus ĉe povruloj en fremda lando ol esti en la submondo reganto inter la mortuloj." Li demandis Odiseon, kiel lia filo kondutis antaŭ Trojo kaj aŭdis kun ĝojo, ke tiu montriĝis kiel heroo.
Silente Ajakso preteriris Odiseon. Eĉ en la morto li ankoraŭ koleris pri Odiseo pro la kverelo pri la kiraso de Aĥilo.
En longaj vicoj venis la ombroj de la mortintoj al la ofero de Odiseo. Li rekonis multajn, kaj multaj rekonis lin. Sed estis tiom da ili, ke li teruriĝis kaj deturnis sin kaj retrorapidis al la ŝipo. La ŝipanoj remis per siaj tutaj fortoj kaj la ŝipo forveturis de la malgastema pejzaĝo de l' morto eksteren sur la vastan de ondoj movatan maron.
Odiseo sciis, ke li nun devos transvivi du danĝerojn, pri kiuj jam Kirko avertis lin.
Unue li devos eskapi de la kaptiloj, kiujn metos ĉarmaj marniksinoj, la sirenoj, al la malfeliĉaj marvojaĝantoj. Per dolĉa kantado ili logas la senspertajn ŝipanojn al sia insulo, kaj se ŝipo sekvas iliajn voĉojn, ĝi frakasiĝos je la akraj subakve kaŝitaj rifoj. Apenaŭ montriĝis la perfidema insulo al iliaj rigardoj, Odiseo ŝtopis la orelojn de la ŝipanoj per vakso, tiel ke ili ne povu aŭdi la dolĉan kantadon. Sin mem li ordonis firmligi je la masto.
Kvankam li aŭdis la kantadon de la sirenoj, la katenoj malhelpis lin ĵeti sin en la maron kaj naĝi al la insulo.
Tiel li eskapis de la sirenoj, sed post mallonga veturado ili aŭdis teruran hurladon kaj muĝadon. Ili proksimiĝis al la dua danĝero. Tio, kio tie muĝis en kaverno sub giganta roko, estis la monstro Skilo. Seninterrompe ĝi hurlis per siaj ses hundaj kapoj, kiuj kliniĝis super la akvo. Transe al la kaverno elstaris pli malalta roko de la akvo. Sub tiu sidis Karibdo, filino de Pozidono, kiu ĉiutage trifoje ensuĉis la akvon kaj ĉiam poste elkraĉis ĝin. La akvo ĉe la roko ŝaŭmis pro vortico, la roko bruis malfeliĉon anoncante, kaj la ondoj estis malhelaj de tero kaj sablo kaj blanka de kirlita ŝaŭmo. La ŝipanoj, kiuj eskapis Skilon, kutime fariĝis viktimoj de la transa terura kirlo de Karibdo kaj tamen ne evitis sian pereon. Pro teruriĝo glitis la manoj de la viroj de Odiseo de la remiloj. Li kuraĝigis ilin kaj konsilis, ke ili preteriru la pli grandan rokon. Tio rekomendis la sorĉistino Kirko al li. Ili remis per siaj tutaj fortoj, sed Skilon ili ne eskapis. Ties ses kapoj aperis el la ondegoj, ili kaptis ses de la kamaradoj de Odiseo kaj tiris ilin malsupren en la maran kavernon, kie ili voris ilin. Sed la aliaj ŝipanoj eskapis de Karibdo, kiu estus frakasinta la tutan ŝipon.
Lacigite de la streĉa veturo, ili ekvidis la verdajn bordojn de la insulo Trinakio. Sur herbejoj plenaj de odorantaj herboj paŝtis sin la gregoj de la dio Helios. Odiseo ne volis ankrumi la ŝipon ĉe la insulo. Li timis, ke kelkaj el liaj kunuloj povus suferigi la gregojn de Helios, kaj ke tiel plenumiĝos la profetaĵo.