„Almenaŭ permesu, ke ni ripozu de la penplena veturo", petis la stiristo Eŭriloko, „ni nur ripozos kaj poste pluveturos. La gregojn ni eĉ ne rigardos."
Odiseo rifuzis tion, sed kiam ĉiuj ŝipanoj ĵuris, ke ili eĉ ne tuŝos la sanktajn gregojn kaj ke ili estas kontentaj pri la kunprenitaj nutraj provizaĵoj, li cedis. Ili ankrumis la ŝipon kaj la grekoj sternis sin agrable oportune sur softa herbejo.
Sed en la nokto Zeŭso sendis ŝtormon kaj de tiam vipadis la ventoj seninterrompe la maron, kaj la altaj ondoj malebligis forlasi la insulon al la ŝipanoj. La grekoj
sekurigis sian ŝipon kaj restadis sur la firma tero. Tiom longe, kiom sufiĉis iliaj provizaĵoj ili ne suferis mizere. Sed la tago sekvis la nokton, kaj la nokto la tagon, kaj la ŝtormo ne trankviliĝis. Jam tutan monaton la ŝtorma maro retenis la grekojn sur la insulo. La nutraĵoj elĉerpiĝis kaj la ŝipanoj suferis pro malsato. Kaj eĉ tiam ili ankoraŭ ne povis ekveturigi la ŝipon sur la maron.
En tiu malfeliĉa tempo Odiseo decidis migri laŭ la bordo kaj ĉirkaŭrigardi. Dum lia malĉeesto Eŭriloko diris al la ŝipanoj: „Ĉu vi volas morti pro malsato, dum ĉirkaŭ ni paŝtas sin la plej grasaj brutaroj, kiujn mi iam ajn vidis? Ek do, ni buĉu kelkajn bovinojn kaj ni oferu la plej bonajn viandopecojn al la dioj, por ke ili pardonos al ni. La restaĵon ni dividu inter ni."
La malsataj ŝipanoj kun ĝojo konsentis kaj ĵuris, ke ili konstruos por Helios en Itako mirinde belan templon, se ili restos vivaj. Tiam ili kunpelis kelkajn bovojn, buĉis ilin kaj oferis la plej bonajn pecojn al la dioj. Por si mem ili rostis la restaĵojn. Odiseo revenis tro malfrue por malhelpi tiun fiagon. Laŭte plendante li riproĉis la kunulojn, ke ili ne plenumis sian ĵuron.
La kolero de la dioj montriĝis baldaŭ. La fortiritaj haŭtoj de la bovoj rampis mem trans la herbejon kaj la kruda viando muĝis je la kradrostaĵo. Ekde sia sunĉaro Helios vidis la agon de la ŝipanoj kaj plendis pri tio ĉe Zeŭso kaj ĉe la aliaj ĉieluloj. Li postulis por la kunuloj de Odiseo laŭajn punojn kaj minacis grimpi en la ombran regnon kaj prilumi la mortintojn, se ili ne estos punitaj.
Ses tagojn la ŝipanoj nutris sin de la viando de la sankta grego. Je la sepa mateno trankviliĝis la maro kaj ili povis veturi sur la maron. Trinakio malaperis malantaŭ iliaj dorsoj kaj laŭ ĉiuj flankoj etendiĝis la soleca maro. Zeŭso ne pli longe prokrastis la punon. Li sendis nigran nubon trans la bluan ĉielon, senkatenigis ŝtormon kaj ĵetegis sian fulmon al la ŝipo. La ŝipo renversiĝis sur la ŝtormaj ondoj kaj la ŝipanoj falis en la maron. Nur Odiseo, kiu ne manĝis de la bovoj de Helioso, restis viva.
Sur la fragmentoj de la ŝipo li drivis post la ŝiprevenverso dek noktojn ĝis la insulo Ogygie. Tie loĝis enmeze de la florantaj boskoj en ombroplena groto la nimfo Kalipso. Ŝi akceptis Odiseon en sia vitoornamita volbita loĝejo, ŝi regalis lin kaj penis forgesigi la ĉirkaŭan mondon al li.
Sep jarojn Kalipso retenis Odiseon sur la insulo kaj ne lasis lin forveturi.
Fine ekkompatis la diino Atena la malfeliĉan kaptiton kaj defendis lin ĉe la diopatro Zeŭso. Tiu sendis la dioheroldon Hermeso al la nimfo kun la ordono, ke ŝi lasu foriri Odiseon.
Odiseo sidis kiel kutime sur la mara plaĝo, rigardis trans la maltrankvilan maron al la horizonto kaj ploris pro hejmsopiro. Tiumomente li aŭdis post si voĉon.
„Malvolonte, Odiseo, mi lasas vin foriri", parolis Kalipso, „se vi restus ĉiam en mia kaptiteco, mi povus donaci al vi eternan junecon kaj senmortecon. Sed la ordonon de Zeŭso mi ne povas ignori. Konstruu floson kaj ekveturu hejmen."
Odiseo apenaŭ povis kompreni, ke la nimfo liberigis lin. Kiam li retrankviliĝis de la surprizo, li prenis kun ĝojo hakilon kaj komencis renversigi arbojn, Baldaŭ la floso estis preta. La nimfo havigis al la heroo manĝon kaj trinkaĵon.
Denove Odiseo veturis sur la onde movata maro. Blovis favora vento kaj la vojaĝo estis sen ĝenoj. Post kelkaj tagoj li ekvidis firman teron. Sur la klara ĉielo konturiĝis la montara fajaka lando. Sed Odiseo ne sen akcidento atingis la bordon. La dio Pozidono rimarkis la floson de Odiseo kaj kirlis kolere per la tridento la maron. Li vualis la nuban ĉielon, la firman teron kaj la maron en nubojn kaj pelis la plej terurajn ventojn kaj ŝtormojn al Odiseo. La kompatindan heroon balais ondego en la maron kaj li, kroĉinte sin al trabo de sia frakasita floso, ŝanceliĝis dum du tagoj kaj du noktoj inter vivo kaj morto.
Je la mateno de tria tago li rimarkis arbaran bordon. Alta ondo portis lin sur la firman teron, sed dua reprenis lin en la maron. Per sia lasta forto li reatingis la bordon ĝuste tie, kie rivereto fluas en la maron. Sur seka tero li tuj sinkis teren. Vekis lin nur la nokta frido, ĉar li perdis en la ŝtormo siajn vestojn. Li serĉis tial olivan arbustaĵon, sternis sin sur falintaj folioj kaj kovris sin per foliaro. Apenaŭ li kuŝis, li jam endormiĝis. Li ne sciis, ke li dormas en la fajaka lando.
Dume li dormis, la diino Atena zorgis pri lia hejmreveno. Ŝi rapidis en la kastelon de la fajaka reĝo Alkinoo kaj vizitis ties filinon. La bela Naŭsikaa dormis sur sia lito kaj similis dormante al diino. Atena kliniĝis sur ŝin kaj enspiris sonĝon al ŝi. En la sonĝo ŝi ordonis al la reĝa filino tuj matene veturi sur ĉaro kaj kun servistinoj al la rivero kaj lavi siajn luksajn vestojn.
La radioj de la matena ruĝo forpelis la sonĝon. Naŭsikaa leviĝis kaj iris al la patro por postuli ĉaron de li. Komune kun la servistinoj ŝi portis siajn vestojn sur la ĉaron kaj veturigis ĝin mem ĝis la rivero, kiel ŝia nokta sonĝo ordonis tion. Kaj la servistinoj postkuris ĝin.
Ili lavis la vestaĵojn en la rivero kaj dum tiuj sekiĝis, ili banis sin kaj manĝis. Poste Naŭsikaa kaj la knabinoj plezuriĝis per pilkludado. Naŭsikaa ĵetis la pilkon al ino, kiu staris proksime de la rivero, kaj Atena kondukis ĝin tiel, ke ĝi falis mezen de la fluo. La knabinoj ekkriis kaj de tio vekiĝis Odiseo.
Unue li ektimis, ĉar li supozis denove esti veninta en landon de rabistaj gigantoj, sed baldaŭ li ekkonis la
voĉojn de la inoj. Li derompis branĉon por kaŝi sian nudecon kaj venis el la arbustaĵo. Ekvidinte lin, la inoj kriis eĉ pli laŭte ol antaŭe kaj forkuris laŭborde. Ne estis miraklo. Odiseo estis plena de koto kaj maroŝlimo, kaj kun la antaŭen tenita branĉo li pli similis al fantomo ol al homo el karno kaj ostoj. Nur Naŭsikaa postrestis kaj ne forkuris. Atena plenigis ŝian koron per kuraĝo. Odiseo haltis kaj petis de malproksime, por ne fortimigi Naŭsikaa-on: „Egale, ĉu vi estas diino ĉu mortemulino, mi petas vin, ne forkuru kaj helpu al mi. La ŝtormo pelis min post ŝippereo al tiu ĉi lando, mi konas ĉi tie neniun kaj eĉ ne scias, kie mi troviĝas. Kompatu min, donu al mi iun veston kaj montru al mi la vojon tien, kie loĝas homoj. La dioj rekompencos tion al vi kaj donos al vi tion, kion vi deziras!"
Naŭsikaa respondis sen timo: „Fremdulo, vi ŝajne ne estas malbona homo. Mi volas helpi al vi. Mi estas la filino de la fajaka reĝo Alkinoo kaj montros al vi la vojon al la urbo. Vi turnis vin kun peto al mi kaj mi ne rifuzas la peton."
Kaj la reĝa filino kunvokis la timemajn servistinojn kaj ordonis al ili, ke ili alportu vestojn por Odiseo. Odiseo banis sin en la rivero kaj vestis sin. Lia protektmastrino, la diino Atena, donis al li belecon, tiel, ke li similis al la ĉieluloj. Mirante Naŭsikaa ka la inoj vidis lian transformiĝon. Ili donis manĝojn kaj trinkaĵojn al li kaj Odiseo kvietigis siajn malsaton kaj soifon.
Poste la servistinoj metis la sekiĝintajn vestojn kaj tolaĵojn sur la ĉaron kaj Naŭsikaa surgrimpis. Odiseo iris piede kun la servistinoj.
Antaŭ la urbo diris Naŭsikaa al Odiseo: „Ne estu kolera, fremdulo, sed ne iru kun ni en la urbon. Atendu ĉi tie en la tremola bosko kaj eniru la urbon nur tiam, kiam ni estos perdiĝintaj el viaj okuloj. Se la fajakoj vidus, ke mi venas kun fremdulo en la urbon, ili dirus, ke mi kondukas fremdan fianĉon en la urbon. Vi trovos la reĝan palacon facile eĉ sola. Serĉu tie mian patrinon kaj petu ŝin pri helpo. Se ŝi favoros vin, vi certe revenos en vian hejmlandon."