Сапраўды, Рагнеда ўлавіла слабае месца ў Янкавай абароне і пачала яго разбіваць па частках — па-ротна, па-батальённа, дабярэцца і да штаба, да галоўных яго козыраў: што ён такі ўжо абыякавы да таго, што пра яго скажуць — ну проста, як той Людовік некаторы, які казаў, што пасля нас — хоць патоп. Ці, прасцей, наша, беларускае: пасля нас хоць трава не расці... Не такі ўжо ён абыякавы, і рады ён быў бы, каб яго хвалілі, як якога Караткевіча, ды што зробіш, калі яму, Янку, далёка да яго, вунь як далёка! Але ж Караткевіч выкладваўся да астатку, сілаў сваіх не шкадаваў, па начах не спаў, пісаў. А пакуль пачаў пісаць, колькі ён кніжак перачытаў, колькі ў архівах выседжваў, у бібліятэках. Ён не казаў, што не трэба мне лішняй работы, усякая работа яму была патрэбна, не была лішняю. Таму і зрабіў ён шмат, і зрабіў так, што на вякі застанецца. Вось ужо хто сапраўды аддаў сэрца людзям, дык гэта Караткевіч! Ці той жа Васіль Быкаў! А ты ж іх, Яначка, рэдагаваў, вучыўся ў іх, ды слаба, відаць, вучыўся, што не дагнаў іх, не хапіла табе пораху...
— Беларуская ідэя для мяне, — ужо спакойна гаварыў Янка, — не лішні клопат, не перабольшвай, для яе я не пашкадую сілы, будзь пэўна... Але распыляцца не хачу, разменьвацца на дробязі — не буду. Я сур’ёзны чалавек, можа, гэта і дрэнна, але гэта так... Урэшце, што скажа на гэта маладое пакаленне? — звярнуўся Янка да пляменніцы Наташы, якая пераважна маучала, толькі пераводзіла позірк на тых, хто спрачауся, хто гаварыў, часам усміхалася сама сабе.
— Я ў гэтым не вельмі разбіраюся, але, мне здаецца, што цётка Рагнеда гаворыць праўду. Кожны чалавек павінен пакінуць пасля сябе добры след. Каб людзі пра яго памяталі, калі ён заслужаны — каб у яго вучыліся, бралі прыклад. Не думайце, што з вас не бяруць прыклад, у школе пра вас часта гавораць, на уроках літаратуры настаўнікі часта вас успамінаюць...
— Бач ты! Дзякую! А я і не ведаў, — неяк лёгка сказаў Янка, нібы з іроніяй ці насмешкаю.
— Вы не смейцеся, гэта не гіпербала. Вы для нас, маладых — вельмі добры прыклад. Каб раўняцца на вас... Гэта вам здаецца, што вы не так ужо і многа зрабілі...
— Ну, дзякую, ты мяне трохі супакоіла, Наташка. Буду старацца, каб вас не падводзіць. Але ўсё роўна музеяў мне не трэба, што хочаце гаварыце.
— Як заслужыце, дык будзе і музей, — усміхнулася Наташа.
— А не заслужу — музея не будзе. Сам сабою напрошваецца вывад. Дык мо яшчэ рана думаць пра музеі? Мо яшчэ трэба пачакаць? Мо яшчэ ў мяне прарэжуцца зубы мудрасці? Га? Што вы ўсе як вады ў рот набралі? — пытаўся Янка ў публікі за сталом. — Абмяркоўваецца такое важнае пытанне! — Янка дадаў трохі іроніі ў свой голас, спадзеючыся, што гэта можа ажывіць гутарку, выклікаць спрэчку, хоць спрэчка фактычна скончылася, і пляменніца Наташа як бы падвяла рысу: па заслугах аплата. I з гэтым трэба згадзіцца.
— Што тут гаварыць, таўчы ваду ў ступе? — умяшалася Рагнеда. — Ты рабі свае, а мы будзем рабіць сваё, і толькі ты мне не пярэч, не кажы, што я рабіла не тое, што трэба, а ты сам — тое. Час пакажа, ці тое мы рабілі, ці так мы рабілі, як трэба. Можа, скажаш — не?
— Тут я згодзен, час пакажа, усё расставіць па сваіх месцах. А мы пра гэта можам думаць, можам не. Як хто хоча, — скончыў Янка.
— Не веру я, што ты не думаеш пра сваё будучае, — не згадзілася з ім Рагнеда. — I што цябе не цікавіць, якое яно будзе. Не веру!
— Ха! Можаш не верыць. Мо я думаю, але нікому не скажу. Нават табе! Бо можна гадаць, колькі хочаш, а будзе так, як ты нават і не думаў.
— Ой, цяжка мне з табою, — уздыхнула Рагнеда і больш нічога недадала.
— А мне — з табою. Бо ты не даеш мне спакою, усё цябе нешта як падмывае, пацвельвае: і гэта трэба, і тое трэба. А мне мала трэба. Вось такі я нядобры, такі-сякі, абы-які.
— Ты не абы-які, а абыякі, абыякавы. А гэта вельмі нядобра.
Спрэчка хоць і па дробязях, але працягвалася. Калі адказваць на закіды, канца ёй не будзе. Але праўда застаецца за тым, хто сказаў апошні — такое ёсць няпісанае правіла. Таму спрэчка можа і не скончыцца. Таму ён замоўк, і хай ён будзе абыякі, абыякавы. Хай Рагнедзе будзе лягчэй. Мо толькі маці з гэтым не згодзіцца, мо сястра паспрачаецца. Але яны прамаўчалі. Можа, проста стаміліся. Бо сам Янка адчуваў сябе вычарпаным да дна, як той калодзезь, з якога бралі ваду на нейкую вялікую патрэбу, мо на пажар. Трэба вунь колькі часу, каб ён папоўніў свае запасы. Янка ўстаў і сказаў старую беларускую прымаўку:
— Пара, госцікі, дадому, бо паелі конікі салому.
Усе засмяяліся, устала Рагнеда, потым усе астатнія.
— Зараз жа будзе аўтобус, — сказала сястра Жэня. — Мы як ведалі, калі завязаць. Трэба мне даць вам малака з сабою. Наша смачнейшае за ваша, гарадское. — I яна знікла ў хаце.