Рагнеда і Янка развіталіся з маткаю: абняліся, пацалаваліся, маці, як заўсёды, заплакала, стала гаварыць, каб часцей заходзілі, пакуль яны тут блізка, а то заходзяць гады ў рады, як усё роўна чужыя. Сястра Жэня вынесла трохлітровы слоік малака ў сетцы, сказала пра слоік — каб другі раз прывозілі два, тады лягчэй абменьвацца — слоікі патрэбныя. Яна хацела яшчэ перадаць ім салодкіх яблык, але яны адмовіліся: хапае і сваіх.
Прыпынак быў блізка ля хаты, віднелася крытая будка без адной сценкі, там ужо стаялі людзі, пераважна жанчыны. 3 хаты выйшаў падлетак Алег, падышоў да іх і спытаўся ў дзядзькі, ці выйшла яго новая кніжка. Янка сказаў, што хутка павінна выйсці, і ён прывязе яе сюды. Малы падзякаваў і адышоў ад кампаніі.
Якраз пад’ехаў аўтобус, яны селі і паехалі ў горад.
Толькі ў аўтобусе Янка адчуў, які ён стомлены. I што дзень сённяшні быў страшэнна доўгі.
III
Раніцою на зарадку было збіранне ападу. Узяў кошык — і кідай у яго тое, што на зямлі ў траве хаваецца: яблык за яблычкам, пакуль кошык не стане цяжкі, не стане поўны. А тады яго высыпаеш у дашчаную скрынку — і пайшоў новы круг. Збіраеш, высыпаеш — глядзіш: поўная скрынка. Але гэта не так хутка, як здаецца. Пяць кошыкаў на скрынку — нямала, трэба пабегаць, пашукаць, патаптацца. Яблыкі ўмеюць хавацца ў траве. 3 аднаго боку глядзіш — не відаць, а глянеш з другога — дык і там ляжыць, і там. Чамусьці ўспомнілася польская песенька, якую яны вучылі ў школе: «Пуйдэ я сень пуйдэ, поклоне яблоні, можэ, мі яблушко в чапэчкэ уроні. Яблушкі, яблушкі, пшэслічнэ грушэчкі, свецон сень, як гвязды помендзы лістэчкі». Калісьці, даўным-даўно гэта было, а вось не забываецца. Недзе ў трэцім класе польскай «повшэхнэй» — пачатковай школы ён вучыўся, а можа, і раней, калі яны карагодам хадзілі вакол школьнай ялінкі і спявалі гэтую песеньку. Недзе гадоў восем-дзевяць яму было, а ўжо ўмеў гаварыць па-польску. На сваёй мове гаварылі на пераменках — «пшэрвах», за што настаўнік мог даць «лану» — выцяць лінейкаю па далоні. Потым дзядзька, матчын малодшы брат, прывёз яму беларускі буквар, выдадзены ў Вільні, і Янка стаў вучыцца чытаць па-беларуску. I паступова паэзія польскай мовы стала гаснуць, паяўлялася нават пагарда — як да чужога, што табе навязваюць. Калі не сілай, то паступова, мякка, непрыкметна, каб ты гэта палюбіў, каб яно ўвайшло ў тваю свядомасць, у тваю кроў — і каб здалося сваім, родным, а сваё, тое, што ў тваёй хаце, — ужо не сваім, а чужым, непатрэбным, лішнім, нейкім нават ніжэйшым за тое, што табе падалі ў бліскучай абгортцы і сказалі: вазьмі, гэта лепш за тое, што ты меў дагэтуль. 3 гэтым ты будзеш мець будучыню, а са сваім — не. Проста і ясна, як божы дзень!
I што ж? Прайшло пасля таго некалькі дзесяткаў гадоў — і ўжо Янкаваму дзіцяці кажуць тое самае, толькі па-руску: брось ты этот свой язык — мову, она устарела, на ней говорят только старухи в глухих деревнях, а весь культурный народ говорит на великом русском языке. Это язык мирового значения, язык коммунистического будущего. I ўжо ў рускай школе яго дзяцей, якія хочуць гаварыць на мове сваіх бацькоў і дзядоў, дырэктар школы Дзівакоў называе «врагами народа» — перад вучнямі, публічна. Ну а што робяць з ворагамі народа, усе яшчэ не забыліся: колькі сіротаў засталося, колькі ўдоваў, у якой беднасці яны жылі і раслі, колькі выцерпелі, пакуль зноў сталі на ногі, выбавіліся з галечы!
Вось неяк так атрымліваецца з намі, увесь час мы паміж молатам і кавадлам, і лёс ці хто хоча перажаваць нас то на палякаў, то на рускіх, нібы не можам мы застацца самі сабою, нікога не слухаць і нікому не служыць, а толькі сабе, і карыстацца тым, што нам даў Бог, і каб ніхто гэтага дабра ў нас не забіраў, каб не казаў, што яно не дабро, а г... і не даваў на замену сваё, лепшае ў сто разоў за наша. Але ж мы бачым, для чаго гэта робіцца: для таго, каб мы ўмерлі, каб расталі ў вяках як народ, бо без мовы свае мы — ніхто, нас няма! I пакуль гэтага мы ўсе не зразумеем, датуль мы будзем кідацца то ўлева, то ўправа, прыстасаваць то да Усходу, то да Захаду, а сваё ўсё будзе меншаць і меншаць, знікаць і знікаць, покуль і зусім не прападзе... бясследна...
Яго думкі перабіла Рагнеда — запрашала на сняданне, была, як яму здалося, модна апранутая: у клятчастай, як шатландскай, кароткай спадніцы, у белай вышыванай блузцы з кароткім рукавом, гладка прычасаныя цёмныя валасы спадалі на плечы, прабор быў пасярод галавы.
— Ты нейкая вельмі святочная, хоць нядзеля была ўчора, а не сёння, — пахваліў яе Янка.
— Для цябе, для цябе стараюся, — з усмешкаю сказала Рагнеда. — Шмат назбіраў? На сняданне зарабіў? Бо я зрабіла смачны сняданак. I мама не пярэчыла, як ні дзіўна.