– Bałwany! – wydarł się na nich i popedałował dalej.
– Zgred – burknął typek w marynarce. – Pieprzony dyrektorek. O mały włos mnie nie przejechał. Jakbym się wyłożył, byłoby po flaszce. – Zatrzymał się zdenerwowany na chodniku, zadrżał na samą myśl o tym, jak niewiele brakowało do katastrofy, i podniósł rękę do wewnętrznej kieszeni. – Myślisz, że odpaliłby nam na nową? W życiu! Siedzi pewno w luksusowej chałupie na Norr Mälarstrand, ma szafy pełne szampana i w ogóle do łba by mu nie wpadło, żeby zapłacić biednemu człowiekowi za flaszkę. Kapitalistyczna świnia!
– Przecież jej nie rozbił – zauważył spokojnie kolega.
Był dużo młodszy. Wziął roztrzęsionego kumpla pod ramię i poprowadził do parku. Ruszyli pod górę, nie w stronę kąpieliska jak inni, i skręcili w wąską alejkę biegnącą od kościoła Stefana na szczyt wzniesienia. Z trudem, zdyszani dobrnęli do połowy stromizny.
– Czasami w trawie za wieżą można znaleźć szmal – odezwał się młodszy. – Jeśli dzień wcześniej rżnęli tam wieczorkiem w pokera. Gdybyśmy tak uzbierali na butelczynę, zanim zamkną monopolowy…
W soboty sklepy monopolowe były otwarte tylko do pierwszej.
– Nie ma szans. Wczoraj padało.
– Fakt – przyznał młodszy i westchnął.
Alejka biegła wzdłuż ogrodzenia okalającego kąpielisko, gdzie roiło się od opalonych na murzyna i prawdziwych Murzynów. Ale tacy byli w mniejszości, dominowały białasy, które podczas długiej zimy nie spędziły nawet tygodnia na Wyspach Kanaryjskich.
– Ty, zaczekaj – powiedział młodszy. – Popatrzymy na panienki, dobra?
– Nie, kurde – rzucił przez ramię starszy. – Ruchy, jestem spragniony jak wielbłąd.
Dotarli do wieży ciśnień na szczycie parkowego wzniesienia i kiedy zaczęli ją okrążać, z ulgą skonstatowali, że mają cały teren dla siebie.
Starszy usiadł w trawie, wyjął butelkę i zabrał się do odkręcania.
Młodszy podszedł do czerwonego płotka.
– Jocke! – zawołał. – Lepiej usiądźmy tam. No wiesz, gdyby ktoś przyszedł.
Jocke podniósł się, stęknął i z butelką w garści ruszył za kolegą, który zaczął schodzić ze zbocza.
– O, tutaj będzie dobrze, pod tym krzakiem… – Młodszy stanął jak wryty i nachylił się. – Co jest… – wyszeptał chrapliwie. – Jasna cholera!
Jocke podszedł bliżej, zobaczył dziewczynkę, odsunął się i zwymiotował. Głowę i tułów częściowo zasłaniał krzak, na wilgotnym piasku leżały wyprostowane, rozrzucone nogi. Sinawa twarz zwrócona w bok, na policzku półdługie blond włosy, usta otwarte. Prawa ręka nad głową, lewa dłoń przy biodrze, grzbietem do ziemi.
Była w spódniczce i pasiastej bluzce, która podsunęła się do góry, odsłaniając goły brzuch.
Mogła mieć około dziewięciu lat.
I z całą pewnością nie żyła.
Była za pięć dziesiąta, kiedy Jocke z kompanem zgłosili się na dziewiąty komisariat przy Surbrunnsgatan. Chaotycznie i nerwowo opowiedzieli oficerowi dyżurnemu, młodszemu policjantowi o nazwisku Granlund, co zobaczyli w parku Vanadis. Dziesięć minut później Granlund w towarzystwie czterech kolegów był na miejscu.
Upłynęło zaledwie dwanaście godzin, kiedy dwaj policjanci z tych czterech zostali wezwani do innej części parku, gdzie doszło do kolejnego rozboju. Ponieważ od rozboju do zgłoszenia minęła godzina, wszyscy przyjęli za pewnik, że rabuś spokojnie zdążył się oddalić z miejsca przestępstwa. Dlatego nie przeszukali terenu i nie wiedzieli, czy zwłoki dziewczynki już tam były, czy nie.
Pięciu policjantów stwierdziło, że mała nie żyje, że przypuszczalnie – jeśli laik może to ocenić – została uduszona. Czyli zamordowana. Chwilowo nic więcej nie mogli zrobić.
Czekając na kryminalnych i techników, skupili się na trzymaniu gapiów w bezpiecznej odległości od miejsca zbrodni.
Granlund rozejrzał się i pomyślał, że ludzi z dochodzeniówki czeka nie lada zadanie. Po śmierci dziewczynki rozpadało się na dobre. Ale chyba wiedział, kim ona jest, i ta wiedza bynajmniej nie napawała go radością.
Dzień wcześniej, o jedenastej w nocy, przyszła na komisariat zaniepokojona mama z prośbą, żeby odszukali jej ośmioipółletnią córeczkę. O siódmej wieczorem wyszła się pobawić i słuch o niej zaginął. Zaalarmowali kryminalnych z dochodzeniówki, wszystkie jednostki patrolowe dostały rysopis dziewczynki. Sprawdzili szpitalne oddziały ratunkowe.
Niestety, rysopis się zgadzał.
Granlundowi nic nie było wiadomo o tym, żeby mała się odnalazła. Na domiar złego mieszkała na Sveavägen przy parku Vanadis – co raczej nie pozostawiało wątpliwości.
Pomyślał o jej rodzicach, którzy siedzą teraz w domu i czekają w napięciu, i modlił się w duchu, żeby to nie on musiał powiedzieć im prawdę. Kiedy wreszcie zjawili się kryminalni, Granlund miał wrażenie, że spędził w słońcu obok ciała małej dziewczynki całą wieczność.
Ledwie eksperci zabrali się do pracy, odszedł. Wracał do dziewiątego komisariatu, mając przed oczyma obraz martwego dziecka.
Rozdział 7
Kiedy Kollberg i Rönn przyszli na miejsce zbrodni w parku Vanadis, teren za wieżą ciśnień był nienagannie odgrodzony. Fotograf zakończył pracę, lekarz dokonywał pierwszych rutynowych oględzin zwłok.
Na wilgotnej ziemi widniały wyłącznie świeże odciski stóp – najprawdopodobniej mężczyzn, którzy znaleźli ciało. Kawałek dalej, pod czerwonym płotkiem, leżały drewniaki dziewczynki.
Kollberg podszedł do lekarza.
– No i? – zapytał.
– Uduszona. – Lekarz wzruszył ramionami. – Może zgwałcona.
– Kiedy?
– Wczoraj wieczorem. Dowiemy się, o której i co jadła…
– Tak, jasne. Myślisz, że to się stało tutaj?
– Nie zauważyłem niczego, co przemawiałoby za innym miejscem.
– Uhm. Diabli nadali tę ulewę.
– Owszem – przytaknął lekarz, idąc do samochodu.
Kollberg został jeszcze pół godziny, po czym zabrał się z chłopcami na komisariat przy Surbrunnsgatan. Kiedy wszedł do pokoju, komisarz siedział za biurkiem i czytał jakiś raport. Wskazał mu krzesło.
– Paskudna historia – odezwał się Kollberg, siadając.
– Tak. Macie coś?
– Na razie nic. Deszcz pozacierał, co się dało.
– Jak myślisz, kiedy to się mogło stać? Wczoraj wieczorem doszło tam do napadu rabunkowego. Właśnie przeglądam raport.
– Nie wiem. Przekonamy się, kiedy ją stamtąd zabierzemy.
– Nie wydaje ci się, że to robota tego samego faceta? Że dziewczynka przez przypadek była świadkiem albo coś w tym stylu?
– Jeśli została zgwałcona, wątpię. Rabuś i gwałciciel w jednej osobie, hm, to chyba lekka przesada.
– Zgwałcona? Lekarz tak powiedział?
– Nie wykluczył tego. – Kollberg westchnął i potarł brodę. – Chłopcy, którzy mnie tu przywieźli, mówili, że znacie tę dziewczynkę.
– Tak – potwierdził komisarz. – Chyba tak. Przed chwilą był tu Granlund i zidentyfikował ją na podstawie zdjęcia, które wczoraj dostaliśmy od jej mamy.
Komisarz wyjął ze skoroszytu amatorską fotkę. Ta sama dziewczynka, którą Kollberg widział w parku Vanadis, stała oparta o drzewo i śmiała się do słońca.
Kollberg skinął głową i oddał zdjęcie.
– Czy rodzice wiedzą, że…
– Nie – przerwał komisarz, wyrwał kartkę z bloczku i wręczył Kollbergowi.
– „Karin Carlsson” – przeczytał na głos Kollberg. – „Sveavägen osiemdziesiąt trzy”.