Усе буйнейшыя філосафы XIX–XX стст. гаварылі пра тое, што з’яўленне Хрыста-Богачалавека ў свеце — важнейшая падзея ўсёй чалавечай гісторыі. Гады яго быцця на Зямлі, а таксама перыяд падрыхтоўкі розумаў людзей да гэтай фенаменальнай падзеі называюць «восевы час», або «вузлавая эпоха». Яна пачалася прыкладна з V ст. да н. э. Невыпадкова, што менавіта ў гэты час расквітнела грэчаская філасофія і дзейнічалі вялікія яўрэйскія прарокі, стваральнікі Старога Запавету.
Дух (Бог) дзейнічае ў чалавеку і праз чалавека. Але дзейнічае ў ім своеасабліва, зыходзячы з часу. Гэта значыць, што ў кожную эпоху чалавеку дадзены тыя веды пра жыццё і Космас, якія ён можа ўспрыняць. Так што ў прынцыпе хрысціянства існавала заўсёды, але яно не магло атрымаць афармленне, пакуль не даспела да яго свядомасць людзей. Здарыўся, нарэшце, у гісторыі момант, калі мозг чалавека аказаўся здольны ўспрыняць ідэю сапраўднага Бога. Тады Бог-Бацька паслаў на Зямлю свайго Сына — Хрыста. Гэта адбылося 2000 гадоў таму.
Неабходна памятаць, што Хрыстос поўнасцю адзінасутны з Богам-Бацькам, пра што сам Ісус неаднаразова гаворыць. Ён называе сябе «жыццём», «святлом», «ісцінай» — не ў тым сэнсе, што праз яго ад Бога-Бацькі ідзе на чалавека жыццё і святло ісціны, а ў тым, што Ён Сам ёсць усё гэта па сутнасці сваей. Ён і дзейнічае як Бог: даруе грахі, прымае малітвы, выратоўвае і судзіць свет.
Ужо вучні Хрыста — апосталы — зразумелі: Ён — Бог, што прыняў цялесную форму, а таксама ачалавечанае Слова (Логас), якое спрадвеку было ў Бога і было Богам (гэтым Словам Ён ствараў Свет).
Звычайна простым людзям вельмі цяжка зразумець, што Хрыстос не напалову Бог, напалову чалавек, а ва ўсім Бог і ва ўсім Чалавек. Цела ў яго сапраўды чалавечае, і ён сапраўды нарадзіўся ў Марыі як звычайнае дзіця, хоць гэта і суправаджалася незвычайнымі падзеямі. З Дабравесця відаць, што Хрысту ўласціва тое ж, што і звычайным людзям: ён можа адчуваць голад, стомленасць, можа перажываць уласцівыя чалавеку пачуцці любові, спачування, тугі, гневу, і яму характэрны моманты адчаю, роспачы, барацьбы ў душы супярэчлівых імкненняў. Ён праходзіць і чалавечы шлях жыццёвага развіцця, паступова раскрываючы духоўна-цялесныя сілы сваей прыроды. Яго сапраўдны чалавечы воблік праяўляецца і ў адносінах да навакольнага асяроддзя, да прыроды, да сям’і, да нацыянальных законаў, да народных звычаяў. Карацей, ва ўсім Хрыстос паўстае як узор сапраўднага Чалавека — у самым высокім і прыгожым сэнсе гэтага слова. Ён сам сябе называе «Сын Чалавечы». Ён — ідэал чалавека.
Хоць Хрыстос ва ўсім Бог і ва ўсім Чалавек, гэтыя дзве сутнасці ў ім поўнасцю зліваюцца. Бог (Дух) прыняў форму чалавечую, а чалавечы розум узняўся да Розуму Бога, чалавек узвысіўся сваімі якасцямі да Бога. У гэтым сэнсе жыццё Хрыста, выкладзенае ў Новым Запавеце, можа быць прыкладам для кожнага чалавека на яго шляху да духоўнага росту.
Тое, што Хрыстос нарадзіўся і дзейнічаў у Палесціне, — не выпадковасць. Для яго з’яўлення неабходна была важная ўмова — монатэізм: каб не асобныя людзі, а ўвесь народ верыў у адзінага Бога. Без гэтага не было б псіхалагічнай глебы для з’яўлення Хрыста. Заслуга яўрэйскага народа — якраз у сцвярджэнні монатэізму. Пра тое, як гэта адбывалася, распавядае Стары Запавет Бібліі.
Біблія (па-грэчаску «кнігі») — так называецца ў хрысціянскай царкве звод кніг, напісаных выбранымі Богам людзьмі, якіх натхняў сам Святы Дух. Біблія — боганатхнёныя творы. Звычайна Біблію называюць Кнігаю Кніг.
Біблія падзелена на два аддзелы — Стары Запавет і Новы Запавет. Да першага належаць кнігі, напісаныя ў дахрысціянскія часы на старажытнаяўрэйскай мове. Яны шануюцца як іудаістамі, так і хрысціянамі. Да другога належаць кнігі, напісаныя на грэчаскай мове боганатхнёнымі прадстаўнікамі хрысціянскай царквы — апосталамі і евангелістамі.
Стары Запавет складаецца з 39 кніг (у іудаізме іх штучна лічаць за 22 — па літарах яўрэйскага алфавіта). Не ўсе кнігі Старога Запавету ў іудаізме і хрысціянстве супадаюць.
Час стварэння Старога Запавету — прыкладна з ХШ ст. да н. э. па II ст. н. э. У сярэдзіне III ст. да н. э. па загаду егіпецкага цара з македонскай дынастыі Пталемея ІІ Філадэльфа 70 перакладчыкаў з Ерусаліма, якіх прывезлі ў сталіцу Егіпта Александрыю, пераклалі асноўны тэкст Старога Запавету на старажытнагрэчаскую мову. Гэты пераклад, зроблены за 72 дні, атрымаў назву Септуагінта. У канцы IV — пачатку V ст. н. э. Блажэнны Іеранім пераклаў Стары Запавет на лацінскую мову. Яго пераклад называецца Вульгата. Ім у значнай ступені карыстаўся Ф.Скарына, перакладаючы Біблію. На старажытнаславянскую (царкоўнаславянскую) мову пераклад зрабілі Святыя браты Кірыл і Мяфодзій у Х ст.