— Naturalnie, mój drogi — odparł Barenboim. — Przede wszystkim musi pan pamiętać o konieczności zachowania najściślejszej tajemnicy. A może jestem jajem, które chce być mądrzejsze od kury? — Spojrzał na Carewe’a z pełnym skruchy uznaniem, składając hołd trzeźwości umysłu swojego księgowego. — To raczej pan mógłby mi powiedzieć, ile straciłaby Firma, gdyby jakiś inny koncern przypadkiem dowiedział się o tym przedwcześnie.
— Zachowanie tajemnicy jest absolutną koniecznością — przyznał Carewe, wciąż mając przed oczami twarz Ateny. — Czy to znaczy, że wraz z żoną musielibyśmy zniknąć?
— Skądże znowu! Wprost przeciwnie. Nic tak szybko nie zwróciłoby uwagi przemysłowego szpiega, jak pańskie zniknięcie stąd i pojawienie się, powiedzmy, w naszych laboratoriach na Przełęczy Randala. Obaj z Mannym uważamy, że najlepiej, gdybyście pan i żona prowadzili dalej normalne życie, tak jakby nie zaszło nic nadzwyczajnego. Zwykłe kontrole lekarskie, o których nikt nie będzie wiedział, może przechodzić pan tu, w moim gabinecie.
— To znaczy mam udawać, że się nie utrwaliłem? Berenboim przyjrzał się uważnie swojej delikatnej prawej ręce.
— Nie — rzekł. — Ma pan właśnie udawać, że się pan utrwalił, prawda, jakie to okropne wyrażenie? Proszę pamiętać, że o żadnym utrwaleniu się nie ma mowy. Pozostanie pan czynnym biologicznie mężczyzną, jednak bezpieczniej będzie, jeśli zacznie pan stosować depilatory do twarzy i w ogóle zachowywać się jak na ostudzonego przystało.
— Ach tak — odparł Carewe zdumiony siłą wewnętrznego sprzeciwu, jaki to w nim wywołało. Miał przecież niewiarygodne szczęście otrzymując propozycję nieśmiertelności bez żadnych związanych z nią ograniczeń, co jeszcze kilka minut temu było nierealną, utęsknioną mrzonką, a mimo to wzdragał się przed takim drobiazgiem, jak zgolenie zewnętrznych oznak męskości. — Zgodzę się oczywiście na wszystko, ale jeżeli ten nowy środek jest taki rewelacyjny, to czy nie lepiej, gdybym udał, że nie wziąłem zastrzyku?
— W innych okolicznościach, tak. Domyślam się jednak, że większość przyjaciół wie o waszych oporach względem tych zastrzyków. Hm?
— Zdaje się, że tak.
— Więc zdziwi ich, jeżeli ni stąd, ni zowąd Atena stanie się nieśmiertelna, a pan na pozór w ogóle się nie zmieni. Przecież pan wie, jak trudno jest kobiecie ukryć fakt, że wzięła zastrzyk.
Carewe pokiwał głową, przypominając sobie, że to kobiety są prawdziwie nieśmiertelnymi tworami natury, bo tylko one mogą przyjmować związki biostatyczne nie niszcząc przy tym swojego układu rozrodczego. Działanie uboczne tego leku polegało na tym, że idealnie regulował on wytwarzanie estradiolu, tworzył aurę wyzywająco kwitnącego zdrowia, optymalne samopoczucie fizyczne, o jakim niegdyś kobiety mogły tylko marzyć. Carewe wyobraził sobie Atenę w tym stanie boskiej doskonałości, zachowanej na zawsze, i przeklął się w duchu za to, że zwlekał.
— Widzę, że nie nadążam za biegiem pańskich myśli, panie prezesie. Pewnie zechce pan omówić to z moją żoną?
— Stanowczo nie. Nie miałem jak dotąd przyjemności poznać pańskiej żony i choć z jej psychoteki wynika, że jest osobą dyskretną, lepiej, żebyśmy na razie pozostali sobie obcy. Wasze domowe życie musi się toczyć zwykłym trybem, bez żadnych zmian. Rozumie pan?
— Mam jej sam to wszystko wyjaśnić?
— Właśnie. Panu zostawiam uzmysłowienie jej, jak ważne jest dochowanie tajemnicy — powiedział Barenboim i spojrzał na Pleetha. — Myślę, że możemy na tyle zaufać naszemu Willy’emu, prawda, Manny?
— Tak sądzę.
Pleeth skinął głową i podskoczył sprężyście na krześle. Zaczerwienione białka oczu lśniły mu w świetle poranka, a złote cygaro na piersiach błyszczało.
Barenboim mlasnął językiem z aprobatą.
— No, to załatwione. Życzylibyśmy sobie tylko, żeby zaraz po zastrzyku poddał się pan kilkudniowym badaniom kontrolnym na Przełęczy Randala, ale z łatwością znajdziemy jakiś pretekst wymagający wizyty rewidenta ksiąg w laboratorium biopoezy. Tajemnica zostanie zachowana.
Carewe zdobył się na niewymuszony uśmiech.
— To kolosalne osiągnięcie naukowe, prawdziwy przełom. Ile mógłby mi pan zdradzić…?
— Nic a nic, Willy. To temat tabu. Jak pan wie, związki biostatyczne z natury swej szkodzą androgenom. To fizyczne prawidło leży u podstaw hipotezy Wogana, mianowicie że niezmienność komórek, innymi słowy potencjalna nieśmiertelność, wyklucza zachowanie męskich cech płciowych. Nam zaś udało się przezwyciężyć — lub raczej ominąć — ten skutek; najlepiej jednak, żeby pan wiedział jak najmniej o stronie naukowej zagadnienia. Oznaczyliśmy ten nowy środek kryptonimem E80, ale nawet i ta informacja nie jest panu potrzebna.
— No, a czy w związku z tą próbą coś mi może grozić? — spytał oględnie Carewe.
— Może naraża się pan tylko na pewne rozczarowanie, bo jak dotąd nie przeprowadziliśmy prób na pełną skalę. Sądzę jednak, że jakoś by pan to przeżył, gdyby spotkał pana, co bardzo wątpliwe, zawód. Nie proponujemy ci tego za darmo, chłopcze, pozwolisz, że będę ci mówił na ty.
— Ależ ja wcale…
— Dobrze, dobrze — przerwał mu Barenboim machając pulchną ręką. — Całkiem słusznie zastanawiasz się, co będziesz z tego miał. Jeżeli widzę, że któryś z moich pracowników szasta swoimi pieniędzmi, to zadaję sobie pytanie, co zrobi z moimi. Rozumiemy się?
Wygięte w górę kąciki ust Pleetha podjechały jeszcze wyżej i idąc za jego przykładem Carewe uśmiechnął się z uznaniem.
— Dobre — przyznał.
— To, co powiem teraz, spodoba ci się jeszcze bardziej. Jak wiesz, wprowadziliśmy ostatnio w księgowości sporo nowych metod. Zgodnie z dwudziestoletnim systemem rotacyjnym mojego głównego księgowego czeka za trzy lata degradacja, ale w związku z niedawnymi innowacjami proceduralnymi gotów jest przyśpieszyć swoje przejście na niższe stanowisko. W ciągu niespełna roku mógłbyś awansować na jego miejsce. Carewe przełknął ślinę.
— Ależ Walton to znakomity księgowy — powiedział. — Nie chciałbym spychać go…
— Bzdura! Walton pracuje u mnie od ponad osiemdziesięciu lat i zapewniam cię, że nie może się doczekać, kiedy znów znajdzie się u dołu drabiny i zacznie się piąć w górę szczebel za szczeblem. Dokonał tego już trzy razy i nic nie sprawia mu większej przyjemności!
— Naprawdę?
Carewe odsunął od siebie myśl, że w ramach systemu rotacyjnego on również będzie w końcu zmuszony do zrezygnowania z kierowniczego stanowiska. Czuł, jak złote stulecia rozścielają się przed nim niby miękki, nie kończący się kobierzec.
Wiedząc, że jego odwiedziny w gabinecie prezesa nie ujdą uwagi większości pracowników, Carewe oparł się pokusie, żeby wyjść wcześniej z biura i podzielić się nowinami z Ateną. Godziny pracy bez zmian, powiedział sobie w duchu, i siedział przykuty do biurka, poddając się swobodnemu biegowi myśli, które chwilami przyprawiały go o zawrót głowy. Zrobiło się późne popołudnie, kiedy przypomniał sobie, że obiecał Atenie przyjechać punktualnie o piątej i pomóc jej w przygotowaniach do skromnego przyjęcia, które dziś wydawała. Spojrzał na tarczę wytatuowaną na przegubie ręki, której skóra zmieniała układ cząsteczek pigmentu w zależności od transmitowanych sygnałów czasu wzorcowego, i zorientował się, że na podróż do domu zostało mu niespełna pół godziny.