Сялюцічы былі даволі далека ад размяшчэння брыгады, i група падышла да ix толькі апоўначы.
У рэдкім хмызняку Ваоіль спыніў байцоў, вырашыўшы яшчэ раз папярэдне разведаць вёску. Ён паслаў наперад хуткага i асцярожнага Ляхору з двума хлопцамі. Тут у крайняй хаце жыла знаёмая славаку дзяўчына, сувязная, ад якой, на яго думку, можна было даведацца пра ўсё, што ім трэба.
Партызаны сядзелі ў хмызняку i чакалі. Было ціха. Адно недзе на сяле чулася п'яная песня — асіплыя, прапітыя галасы то крычалі на ўсё горла, не слухаючы адзін аднаго, то зусім заціхалі.
Ляхора i хлопцы вярнуліся не адны. З імі была дзяўчына,— яна ў цемры старалася разглядзець хлопцаў, што абступілі з усіх бакоў.
— А тут паліцаі брахалі, што ўсіх перабілі, а Тураўца i Ермакова павесілі! — Твару дзяўчыны ў змроку амаль не было відаць, i толькі па голасу адчувалася, як яна рада таму, што яны прышлі.
Дзяўчына сказала, што частка салдат i паліцыі размяшчаецца з краёў сяла — нясуць варту, большасць жа ix у хаце каля паліцэйскай управы. Некалькі гітлераўцаў гуляюць у млынара,— гэта яны i крычаць.
Вася пра млынара яшчэ раней чуў: кулак, ссыльны, невядома як вярнуўся ў пачатку вайны. Збожжа ў яго было багата, гнаў самагонку i п'янстваваў з паліцаямі. Калі гітлераўцаў турнулі адсюль, млынар недзе быў знік, а цяпер вось зноў выплыў.
Паліцаі ў сяле адчуваюць сябе спакойна: яны яшчэ, напэўна, не ведаюць, што партызаны вярнуліся.
— Тут адзін з партызан служыць у ix,— сказала раптам дзяўчына.— Грэчка, можа, ведаеце?
— Грэчка?— Васілю ўспомнілася тая раніца, калі памёр Шабуня.
«Значыць-такі праўда — Грэчка ўцёк».
— У, шкура!— аж скрыгнуў зубамі Вася,— Перабег, падлюка!
Другія партызаны, што ведалі Грэчку, былі таксама ўражаны i разгневаны.
— Эх, няхай ён мне пападзецца толькі! — пагразіўся адзін з ix.
— Можаш правесці нас непрыкметна да той хаты... да ix гняздо? — запытаўся Васіль у дзяўчыны.
— Чаму ж не! От, яшчэ пытаецеся... Я вас пад самае акно падвяду...
Вася накіраваў частку партызан, каб зняць варту, а сам з іншымі стаў гародамі прабірацца ўслед за дзяўчынай. Яна вяла ix па нейкіх, адной ёй вядомых, сцежках. Пералезлі жардзяны плот, потым адзін за адным ішлі па разоры, перайшлі грады і, нарэшце, апынуліся ў невялікім садку. Крыкі несліся з хаты непадалёк.
Дзяўчына спынілася: тут яны.
Крайко накіраваў на вуліцу з двух бакоў ахову, а з іншымі пачаў прабірацца да хаты. Адно акно было прыадчынена, а занавеска трохі адсунута. Уважліва агледзеўшыся, Крайко асцярожна зазірнуў у акно i ўбачыў двух немцаў i паліцая. Гітлераўцы спрачаліся аб нечым, a паліцай, узлёгшы грудзямі на стол, драмаў.
Васіль нырнуў ў змрок, наблізіўся да Ляхоры, які, прытаіўшыся каля плота, трымаў кулямёт.
— Як толькі стрэлю: сячы,— шапнуў Васіль.— Каб ні аднаго жывога...
Ён ценем мільгануў да вугла хаты.
Ледзь толькі Вася выставіўся з-за вугла, як убачыў, што проста на яго сунуцца дзве постаці.
— Wer ist da?[4] — запыталася адна з ix.
Назад адступаць было позна. Хлопец адразу націснуў кручок аўтамата. Праз хвіліну коратка адгукнуўся кулямёт Ляхоры.
Вася, пругка сціскаючы аўтамат, на міг прыпаў да сцяны насцярожаны, гатовы да ўсяго.
— За мной!..
З рашучасцю, якая ўзнікала ў ім, калі трэба было дзейнічаць неадкладна, ён ускочыў у хату. Адзін гітлеравец ляжаў на падлозе забіты, другога ўжо не было ў пакоі. Паліцай, як i раней, сядзеў за сталом, схапіўшыся рукой за плячо, з якога цурчала кроў, трасучыся, спалохана пазіраў на партызан.
Некалькі партызан кінуліся ў суседні пакой, але адтуль грымнуў стрэл, i яны спыніліся.
— Здавайцеся, гады, інакш пераб'ем усіх! — загадаў Вася, стрымліваючыся, каб не кінуцца зараз жа ў пакой.
Нейкі гітлеравец паспрабаваў, відаць, уцячы праз акцо, бо адтуль пачуўся ўдар па раме, а за ім стрэлы на двары. Партызаны, кінуўшыся за Васілём у пакой, знайшлі яшчэ аднаго пад нарамі.
Калі Васіль выбег на двор, перад ім раптам ўзнікла постаць, якая ішла насустрач.
— Хто тут паліць?— пачуўся сіплы голас.
Ледзь варочаючы языком, незнаемы брыдка вылаяўся.
— Бал-лва-цца, сук-кіны ўнукі!..
Вася ніяк не чакаў такога павароту справы. Ён спачатку падумаў, што тут які-небудзь хітрык, але па гаворцы, па тым, як постаць хілілася з боку на бок, з паху самагону, якім на яго патыхнула, адчуў, што чалавек i праўда «ў дым» п'яны i, відаць, сонны.