А можа хто з ix падумае, што яна марудзіць, бо пaбойваецца заставацца адной. Адной перад гэтаю цемраю, што запаланіла свет, перад невядомай будучыняю.
Хай жа не думае так ніхто, Ніна схамянулася i спакойна, нават бесклапотна, прамовіла:
— Ну, мне пара ісці! Ды i вам, мусіць, не лішняе паспяшацца...
— Так, часу i ў нас скупа...
— Бывайце.
— Шчаслівай дарогі, Ніна!
Ніна адразу падалася ў цемру.
3...
Ледзь толькі на ўсходзе пасвятлела неба i пачалі гаснуць зоры, стары сувязны правёў Ніну за сяло. Ён усё шкадаваў, што яна, ідучы ў такую нялёгкую дарогу, не падрамала нават, i ўгаварваў, каб вярнулася, адпачыла дзянёк.
Але Ніна стаяла на сваім: сёння была акурат нядзеля, дзень, у які ў горад ідзе найбольш людзей. Між ix ёй будзе лягчэй прабрацца.
Стары доўга, падрабязна, паўтараючыся, тлумачыў Ніне, як ісці, чаго i дзе трэба асабліва асцерагацца.
Як толькі добра ўднела i пачалі хадзіць людзі, яна выбралася на дарогу. Паўз Ніну зрэдку праязджалі, сакочучы, калёсы, імчаліся нямецкія грузавікі. Уперадзе віднелася некалькі жанчын.
Апоўдня на выпадковым нямецкім грузавіку, што нагнаў яе на Магілёўскім шасэ, у акружэнні незнаемых жанчын, таксама падабраных на дарозе, яна дапала да Мінска.
Вунь i горад. З кузава машыны, што ўзбягала на ўзгорак, Ніна наводдаль убачыла шэрыя вуглаватыя абрысы Дома Урада, які ўзвышаўся над іншымі дамамі, каля яго вострую, падобную на чырвоны аловак, вежу касцёла. Хоць яна ў гэтыя дні i думала багата пра Мінск, гэты знаёмы малюнак моцна ўзрушыў. Сэрца замерла i балюча сціснулася, a ў горле зашчымела, i яна адчула, што на вочы вось-вось набягуць слёзы.
«Люда-дачушка! Як ты цяпер жывеш, у такую пару, без мяне? Якая ты стала? Вырасла, мусіць, выцягнулася, гаварлівая, неспакойная, галасок мой! Ці ўспамінаеш ты хоць калі-небудзь сваю маму, якая вымушана жыць з табой у ростані, але носіць цябе ўсюды ў сваім сэрцы?..»
Адразу за ўзгоркам салдат-шафёр спыніў грузавік i загадаў усім, хто сядзеў у кузаве, сысці.
Расплаціўшыся з шафёрам, жанчыны пайшлі к гораду пеша..
Ніна з намаганнем, адганяючы ўспаміны, прымусіла сябе супакоіцца. Але па меры таго, як адыходзіла з душы размякчэласць, яе ўсё больш апаноўвала трывожная насцярожлівасць. Пазіраючы на знаёмы малюнак горада, яна ўжо жыла прытоеным адчуваннем-загадкаю: што там яе чакае?
Ці ўдасца зрабіць усё, што належыць? Ці ўдасца добра выйсці адтуль?
Прадчуванне блізкай небяспекі вярнула ёй сілу. Лёгкасці i спакою не было ў яе, але затое не было i разгубленасці, якую змяніла асцярога.
Ніна ішла цвёрда i, здавалася, зусім спакойна.
Перад горадам яе спыніў патруль — тры салдаты з аўтаматамі. Адзін з ix, бялявы, з блакітнымі нахабнымі вачыма, агледзеў Ніну з галавы да ног, нібы распранаючы, кінуў адно слова:
— Ausweis![6]
Ніна выняла з унутранай кішэні пінжака хустачку, разгарнула i паказала пропуск. Гітлеравец, не зводзячы з яе вачэй, пацягнуў паперку, прачытаў, абыякава пакруціў у руках. Другія тым часам капаліся пахапліва ў кошыку. Кавалак ружовага сала, густа пасыпанага соллю, знік у кішэні аднаго.
Ніна сачыла за ix прагнымі быстрымі рукамі, стрымліваючы гнеў.
— Ну, хопіць ужо, — раптам рашуча пацягнула яна кошык да сябе. — Бачыце, што ніякіх бомб няма. Трэба i мне пакінуць што прадаваць! Так i на рынак нечага будзе ісці.
Патрульныя моўчкі адступіліся.
4...
Першае, што Ніна ўбачыла ў горадзе, былі два новыя дзоты абапал вуліцы. Збоку цягнулася калючая загарожа ў два рады з пераплеценымі накрыж дратамі, каля якой мерна шпацыраваў гітлеравец-салдат. На рагу высілася на слупах будка, i там была другая такая ж постаць, толькі, праўда, нерухомая.
«А на вуліцы пуста», — заўважыла яна. Ёй здавалася, што калючы дрот аблытаў, як павуцінне, увесь горад.
З гэтай хвіліны ў яе было такое адчуванне, нібы раптам надышоў прыцемак, страшны, загадкавы, пагрозны. Слых яе цяпер востра лавіў кожны гук. Яна прыкмячала ўсё, што рабілася вакол, хоць збоку здавалася спакойнаю i нават бесклапотнаю.
Калі Ніна падыходзіла да рынку, міма прашумела грузавая машына з салдатамі, за ёй такая ж другая i трэцяя.
«Аблава!» — мільганула ў галаве. Ніна адразу павярнула ў першую ж бакавую вулачку.
Сапраўды, непадалёк машыны рэзка спыніліся, i салдаты, што пасыпаліся з кузава, пачалі хутка разбягацца ў два бакі, акружаючы рынак.
Пачуліся крыкі i лямант.
Адчуваючы трывожны халадок у грудзях, Ніна старалася хутчэй адысці ад рынку. Паўз яе спалохана прабегла некалькі жанчын. Дзве з ix прытрымлівалі рукою нейкія скамечаныя абы-як тканіны, якія, мусіць, не ўправіліся прадаць, трэцяя несла за плячыма мяшочак, які пры бегу целяпаўся i біў па спіне. З мяшка церушылася мука.