— Тат, — Люда падняла на Аляксея заклапочаныя вочкі.— А... фашысты, калі ты паедзеш, сюды не прыдуць?
— Не, дачушка. Не пусцім іх.
— Не пускай, бо яны вельмі паганыя. Такія брыдкія!
— Таварыш капітан! — крыкнула рэгуліроўшчыца. — Папутная!
Аляксей абняў Наталлю Міхайлаўну, на вачах у якой выступілі слёзы. Дачушка раптам скрывіла губкі. Напэўна, сваёй дзіцячай душою яна адчула сапраўднае значэнне падзеі, якая павінна забраць у яе на доўгі час бацьку.
Аляксей узяў Люду на рукі і хвіліну з любоўю пазіраў на яе такія знаёмыя, Нініны вочы.
— Ты хутчэй вяртайся... бо я буду сумаваць... — прамовіла яна, нібы патрабавала.
Гэтыя словы кранулі самую глыбіню сэрца Аляксея.
— Вярнуся, дачушка мая... Абавязкова вярнуся...
— Глядзі ж, вярніся! Мы будзем з бабуляю цябе чакаць.
Бацька пацалаваў яе ў Лобік, у шчочкі, асцярожна паставіў на зямлю.
Ускінуў за плячо рэчавы мяшок, а шынель на руку і адразу пабег да машыны. Ускочыўшы ў кузаў, дзе сядзелі ўжо некалькі вайсковых, Аляксей азірнуўся. Дачка махала яму сваёй маленькай, кволай ручкай — сур'ёзная, задумлівая.
Бацька, стоячы ў грузавіку, памахаў у адказ фуражкаю. Машына рэзка кранулася, падкідваючы кузаў на няроўным бруку. Па абодва бакі пабеглі каменныя і драўляныя дамы, тэлеграфныя слупы.
Праз дзве хвіліны ні дачкі, ні старой не было відаць.
Але ў душы яго жыла цеплыня, што прынесла ў гэтыя дні дачка. «Хутчэй вяртайся, тата... Мы будзем чакаць».
... Так, жыццё яго мае сэнс. Ён едзе на фронт, за якім яшчэ жывуць тыя, хто адабраў у яго шчасце.