У гатэлi "Стэла" са свабодных нумароў заставаўся толькi адзiн - на пятым паверсе. Мы рушылi ўгору. Брунетка была даволi грузная i ледзь не на кожнай прыступцы спынялася, каб аддыхацца. Што да мяне, дык я адчуваў сябе выдатна: нягледзячы на свой жывот, я зусiм не пацею, i каб задыхацца, пяцi паверхаў мне мала. Калi мы дайшлi да пляцоўкi на пятым паверсе, яна спынiлася i, з цяжкасцю пераводзячы дых, прыцiснула правую руку да сэрца. У левай у яе быў ключ.
- Высока, - сказала яна i паспрабавала мне ўсмiхнуцца.
Я нiчога не адказаў, забраў у яе ключ i адчынiў дзверы. Потым, не вымаючы рэвальвера з кiшэнi, выставiў яго руляй наперад i адпусцiў толькi тады, калi запалiў святло. У пакоi было пуста. На мыйнiцы ляжаў пакладзены iмi маленькi квадратны кавалачак зялёнага мыла - каб было чым памыцца. Я ўсмiхнуўся: са мной ва ўсiх iх бiдэ ды квадратных кавалачках мыла нiякай патрэбы няма. Кабета ў мяне за спiнай яшчэ шумна дыхала, гэта мяне распаляла. Я павярнуўся, i яна пацягнулася да мяне губамi. Я яе адштурхнуў.
- Распранайся, - сказаў я.
У пакоi быў мяккi фатэль, я сеў i прымасцiўся як мага ўтульней. У такiя моманты я заўсёды шкадую, што не навучыўся палiць. Кабета зняла сукенку, потым спынiлася i скiнула на мяне недаверлiвым вокам.
- Як цябе завуць? - спытаў я, адкiдваючыся ў фатэлi.
- Рэне.
- Дык вось, Рэне, ты давай хутчэй, я чакаю.
- А ты што - не распранаешся?
- Ты давай, давай, - сказаў я, - пра мяне можаш не клапацiцца.
Яна скiнула да ног майткi, потым падабрала i акуратна паклала на сукенку разам са станiкам.
- А ты, аказваецца, маленькi пракуда, мой даражэнькi? Бач ты, якi гультай, - сказала яна. - Хочаш, каб усё за цябе зрабiла твая дзяўчынка?
Адначасова яна падышла i, абапершыся рукамi на падлакотнiкi, з цяжкасцю паспрабавала прымасцiцца ў мяне памiж ног на кукiшкi. Але я сурова яе падняў.
- Ну-ну, без гэтага, без гэтага, - сказаў я.
Яна зiрнула на мяне са здзiўленнем.
- Але тады што ж ты хочаш, каб я табе зрабiла?
- Нiчога. Пахадзi, гуляй, болей я ад цябе нiчога не патрабую.
Яна пачала хадзiць туды-сюды па пакоi. Выгляд у яе быў нязграбны. Увогуле, нiчога больш так не прыгнятае жанчын, як хадзiць галяком. Яны зусiм не прызвычаеныя ставiць ступакi плазам. Шлюха хадзiла, выгнуўшы спiну, са звiслымi, як дзве вяроўкi, рукамi. Што да мяне - я быў на сёмым небе: вы ўявiце сабе - я спакойненька сяджу сабе ў фатэлi, зашпiлены пад самае горла (я нават не зняў пальчатак), а гэтая пераспелая паня, цалкам раздзеўшыся па маiм загадзе, круцiцца вакол, як ваўчок.
Яна павярнулася да мяне тварам i, каб захаваць прыстойнасць, какетлiва ўсмiхнулася:
- Ты лiчыш, што я прыгожая? Га? Лашчыш вока?
- Цябе гэта вельмi турбуе?
- Слухай, - спытала яна раптам абураным голасам, - i доўга ты хочаш, каб я так хадзiла?
- Сядзь.
Яна села на ложак, i мы моўчкi ўтаропiлiся адно на аднаго. У яе была гусiная скура. Было чуваць, як за сцяной тукае будзiльнiк. Раптам я сказаў:
- Развядзi ногi.
На нейкую долю секунды яна завагалася, але развяла. Я зiрнуў ёй памiж ног i пацягнуў носам паветра. I потым мяне разабраў смех, я зарагатаў - так моцна, што на вочы набеглi слёзы. Я адно паспеў ёй сказаць:
- Ды ты хоць сабе ўяўляеш?
I зноў пакацiўся ад смеху.
Яна паглядзела на мяне неяк аслупянела, потым густа пачырванела i сцiснула каленi.
- Поскудзь, - працадзiла яна праз зубы.
Але я зарагатаў яшчэ болей. Тады яна рэзка падскочыла i схапiла з крэсла свой станiк.
- Гэй, ну, - сказаў я, - яшчэ не ўсё скончана. Я дам табе пяцьдзесят франкаў, але за свае грошы я ўсё-ткi хачу нешта мець.
Яна знервавана схапiла майткi.
- З мяне досыць, зразумеў? Я не ведаю, што табе яшчэ трэба. I калi ты прымусiў мяне падняцца, каб тут здзекавацца з мяне...
Тады я выняў свой рэвальвер i выставiў перад ёю. Яна сур'ёзна зiрнула на мяне i моўчкi выпусцiла з рук майткi.
- Пахадзi, - сказаў я, - гуляй.
Яна гуляла яшчэ пяць хвiлiн. Тады я даў ёй свой кiй i прымусiў з iм пазабаўляцца. Калi я адчуў, што майткi ў мяне змакрэлi, я ўстаў i працягнуў ёй банкноту ў пяцьдзесят франкаў. Яна ўзяла.
- Да пабачэння, - сказаў я, - спадзяюся, за такую цану я не вельмi цябе натамiў.