Люлю расплюшчыла вочы, на фiранках ляжала чырвонае святло, што сачылася з вулiцы, чырвоная пляма адбiвалася ў люстры; Люлю падабаўся гэты чырвоны колер; фатэль, што стаяў насупраць акна, вымалёўваўся на яго фоне вычварным ценем. На падлакотнiку вiселi складзеныя Анры штаны, шлейкi звiсалi ў паветры. "Трэба купiць яму новыя вушкi да шлеек. О! Не хачу, не хачу я ехаць! Будзе там цалаваць мяне цэлымi днямi, i я буду належаць яму - буду яго ўцеха, а ён будзе зырыцца на мяне ўвесь час i думаць: "Вось мая ўцеха, я мацаў яе там i там i магу памацаць яшчэ, калi захочацца..." А тады, у Пор-Руаяль!.." Люлю некалькi разоў дала нагамi па прасцiне: яна ненавiдзела П'ера, калi прыгадвала, што было ў Пор-Руаяль. Яна зайшла тады за плот i, вядома ж, думала, што ён застаўся ў машыне, разглядае карту, i раптам глядзiць: ён па-воўчы падкраўся ззаду i падглядае. Люлю выпадкова трапiла нагой у Анры: "Зараз прачнецца". Але Анры толькi буркнуў: "Уф-ф-ф!" - i не прачнуўся. "Як бы я хацела пазнаёмiцца з нейкiм прыгожым маладым чалавекам, чыстым, як дзяўчына; мы нiколi не дакраналiся б адно да аднаго: гулялi б па беразе каля мора, трымалiся б за рукi, а ўвечары клалiся б у два аднолькавыя ложкi, побач, i ляжалi б, як брат i сястра, i гаманiлi б да самага ранку. Цi лепей нават было б жыць з Рырэтай; жанчыны, калi адны, - гэта ж так цудоўна; у яе такiя таўсмаценькiя, гладзенькiя плечыкi; я, без маны, - сапраўды адчувала сябе няшчаснай, калi яна кахала Фрэснеля, ажно сумна рабiлася, калi думала, што ён яе лашчыць: мякка так, паволi гладзiць яе па плячах i па баках, а яна ўздыхае. А цiкава, якi ў яе твар, калi яна ляжыць уся голая пад мужчынам? I адчувае, як яго рукi гуляюць у яе па целе? Я дык нi за якiя грошы ў свеце да яе не дакранулася б, ды я i не ведала б, што з ёй рабiць, нават каб яна сама захацела, каб сказала мне: "Я хачу, калi ласка", - я не ведала б; затое каб я была невiдзiмка, я хацела б пабачыць, як з ёй займаюцца гэтым, i паглядзець на яе твар (не думаю, каб яна i тады выглядала Мiнервай), а я цiхутка лашчыла б яе рассунутыя каленi, яе ружовенькiя каленкi, i чула б, як яна енчыць". З ссохлага горла ў Люлю вырваўся кароткi смяшок: "Бываюць жа часам такiя думкi". Аднойчы яна прыдумала, што П'ер хацеў згвалцiць Рырэту. "А я быццам яму дапамагала, трымаючы яе за рукi. А ўчора. Як у яе гарэлi шчокi, калi мы сядзелi ў яе на канапе, зусiм побач, яна нават ногi сцiснула, а мы сядзелi i маўчалi; вось мы заўсёды сядзелi б так i маўчалi". Анры захроп, i Люлю свiснула. "Я тут ляжу, не магу заснуць, нервуюся, а ён храпе, дурань. Не, каб абняў, папрасiў, сказаў: "Ты ў мяне ўсё, Люлю, я кахаю цябе, не едзь!" - я, можа, i зрабiла б дзеля яго такую ахвяру, засталася б, а што - засталася б з iм, на ўсё жыццё, каб зрабiць яму гэтым прыемна".
Рырэта села на тэрасе ў кавярнi "Каля сабора" i заказала порцыю порта. Яна адчувала сябе стомленай i злой на Люлю: "...i ад порта ў iх пахне коркам. Люлю - зразумела, ёй на гэта напляваць: яна п'е толькi каву; але ж нельга, урэшце, пiць каву, калi час аперытыву; а гэтыя тут толькi каву i п'юць цэлы дзень, цi каву з вяршкамi - на iншае ў iх грошай няма; як ужо iх у кавярнi гэта, напэўна, даводзiць, я дык дня не вытрымала б, выклала б iм усё проста ў твар, гэта ж не тыя людзi, з якiмi трэба цырымонiцца. Не разумею, чаму яна прызначае сустрэчы заўсёды на Манпарнасе; не, каб у "Мiры" цi ў "Пам-пам", ёй жа гэта таксама побач, а мне не трэба было б так далёка цягнуцца ад працы; проста выказаць не магу, якi сум глядзець увесь час на гэтыя пысы. Толькi выпадае хвiлiнка, абавязкова я павiнна бегчы сюды; ну, на тэрасе яшчэ куды нi йшло, а ўсярэдзiне - там жа смярдзiць ад бруднай бялiзны; цярпець не магу няўдачнiкаў. Дый на тэрасе нiякавата, я ж усё-такi ў чыстым; вось ужо людзi, напэўна, праходзяць мiма i дзiвяцца, што я раблю ў такой кампанii; яны ж нават не голяцца; а жанчыны? - наогул невядома на што падобны. Усе вакол, мусiць, думаюць: "Што яна тут робiць?" Я ведаю, улетку сюды часам завiтваюць даволi багатыя амерыканкi, але цяпер, вiдаць, з гэтым нашым урадам яны толькi да Англii i даязджаюць - таму i гандаль раскошай не iдзе, сёлета я прадала аж напалову меней, чым летась за такi ж час, а што ўжо казаць пра iншых: я ж у фiрме найлепшая, мне сама панi Дзюбеш казала; шкада гэтую нябогу Ёнэль - зусiм не ўмее гандляваць, за гэты месяц, мусiць, i гроша не выйграла больш за свой тарыф; пастаiш так цэлы дзень на нагах - так потым хочацца трошкi расслабiцца, пасядзець дзе-небудзь ва ўтульным месцейку, каб усё было прыгожа, камфортна, выгодна, каб абслуга была выхаваная, хочацца заплюшчыць вочы i нi ў чым ужо сябе не стрымлiваць, i яшчэ было б цудоўна, каб была музыка, цiхуткая такая, прыглушаная, i дарэчы, не так ужо гэта i дорага - можна часам i ў дансiнг "Амбасадор" схадзiць; а тут гэтыя гарсоны - ну такiя нахабныя: адразу вiдаць важдаюцца ўвесь час з рознай драбязой; хiба што гэты брунецiк, што мяне абслугоўвае, - нiчога такi, прыязны; а Люлю дык, вiдаць, падабаецца бачыць вакол сябе гэтых тыпаў, яна ўвогуле напалохалася б, каб ёй спатрэбiлася пайсцi ў якое шыкоўнае месца; яна ж нiколi ў сабе не ўпэўненая, i заўсёды, як толькi мужчына з добрымi манерамi, дык яна бянтэжыцца. Луi, напрыклад, ёй не падабаўся; але ўжо тут, я думаю, яна адчувае сябе цудоўна, некаторыя ж тут нават без накладных каўнерыкаў, такi ўжо жабрацкi выгляд, сядзяць са сваiмi пiпкамi, а яшчэ так на вас i зiркаюць, i нават не падумаюць, каб хоць не так яўна было, адразу вiдаць, што iм нават за жанчыну няма чым заплацiць, хоць у гэтым квартале такога дабра хапае, аж брыдка; здаецца, зараз так вас i праглынуць, нават няздольныя культурна паказаць, што яны вас жадаюць, каб хоць павярнуць усё неяк, каб вам прыемна было". Падышоў гарсон: