- Што там? - прамармытаў алжырац.
У яго былi ружовыя вочы i ўскудлачаныя валасы, выглядаў ён зусiм не страшным.
- Адчынiце мне дзверы, - суха сказала Люлю.
Праз пятнаццаць хвiлiн яна ўжо званiла ў Анрыеву кватэру.
- Хто там? - цераз дзверы спытаў Анры.
- Гэта я.
"Не адказвае, не хоча мяне пускаць, а я буду грукаць, пакуль не адчынiць, Нiдзе не дзенецца, пабаiцца суседзяў". Праз хвiлiну дзверы крыху адчынiлiся, i ў шчылiне ўзнiк бледны Анры з чырвонай скулай на носе. Ён быў у пiжаме. "Не спаў", - з пяшчотай падумала Люлю.
- Я не хацела ад'язджаць, не пабачыўшыся з табою.
Анры па-ранейшаму маўчаў. Крыху адштурхнуўшы яго, Люлю ўвайшла. "Якi цяльпук, заўсёды на яго натыкаешся: стаiць, глядзiць сваiмi круглымi вачыма i рукi звесiў, не ведае, куды сунуць сваё цела. Давай-давай, маўчы, я ж бачу, што ты ўсхваляваны, няздольны слова сказаць". Анры стаяў, сiлячыся праглынуць слiну. Люлю давялося самой зачынiць дзверы.
- Я хачу, каб мы рассталiся сябрамi, - сказала яна.
Анры разявiў рот, нiбыта збiраючыся нешта сказаць, але раптам павярнуўся i пабег прэч. "Чаго гэта ён?" Люлю не адважвалася пайсцi следам. "Ён што плача?" Раптам яна пачула, як Анры кашляе: ён быў у прыбiральнi. Калi ён нарэшце выйшаў, Люлю кiнулася яму на шыю i пацалавала ў вусны: з рота пахла ванiтамi. Люлю голасна зарыдала.