Нарэшце па мяне прыйшлi i зноў завялi да двух афiцэраў. З-пад ног у нас шмыгнуў пацук, i гэта мяне рассмяшыла. Я павярнуўся да аднаго фалангiста i сказаў яму:
- Вы бачылi пацука?
Той не адказаў. Ён быў змрочны i лiчыў сябе, вiдаць, вельмi сур'ёзным. Мяне ж разбiраў смех, але я стрымлiваўся, бо баяўся, што калi пачну, то не здолею ўжо спынiцца. У фалангiста былi вусы, i я зноў сказаў:
- Пагалiся, разумнiк.
Мне здавалася дзiўным, што чалавек яшчэ пры жыццi дазваляе, каб на твары ў яго расла шчэць. Без вялiкай упэўненасцi ён ударыў мяне нагой, i я змоўк.
- Ну што, - сказаў тоўсты афiцэр, - ты падумаў?
Я паглядзеў на iх з вялiкай цiкаўнасцю, нiбы гэта былi насякомыя нейкага вельмi рэдкага вiду.
- Я ведаю, дзе ён, - сказаў я. -Ён схаваўся на могiлках. У якiм магiльным склепе цi, можа, у хаце ў далакопаў.
Я сказаў гэта, каб трошкi з iмi пажартаваць. Я хацеў пабачыць, як яны ўсхопяцца, зашпiляць свае блiскучыя дзягi i пачнуць з заклапочаным выглядам аддаваць загады.
Усе адразу ўскочылi.
- Так, выязджаем. Молес, iдзiце да лейтэнанта Лопеза i папрасiце ў яго пятнаццаць людзей. А ты, - таўстун павярнуўся да мяне, - калi ты сказаў праўду, то я двойчы сваё слова не паўтараю. Але калi ты надумаў з нас пасмяяцца, ты дорага сплацiш за гэта.
Яны з шумам вылецелi прэч, а я застаўся спакойна чакаць пад наглядам некалькiх фалангiстаў. Час ад часу я ўсмiхаўся: я ўяўляў, якiя ў iх будуць пысы. Я зусiм ачмурэў, але адчуваў сябе хiтрым. Я ўяўляў, як яны падымаюць магiльныя камянi, адчыняюць дзверы ў кожным склепе. Я глядзеў на ўсю гэтую сiтуацыю нiбыта збоку, вачыма iншага чалавека: я бачыў упартага вязня, якi строiць з сябе героя, гэтых важных, сур'ёзных фалангiстаў з iх вусiкамi i людзей ва ўнiформе, якiя носяцца, як мурашы, мiж магiламi, - гэта была проста пацеха!
Праз паўгадзiны таўстун вярнуўся адзiн. Я думаў, што ён прыйшоў даць загад, каб мяне расстралялi. Iншыя, напэўна, яшчэ былi на могiлках.
Афiцэр зiрнуў на мяне. Па тым, як ён выглядаў, зусiм нельга было сказаць, што ён разгублены.
- Завядзiце яго на вялiкi двор, да iншых, - сказаў ён. - Калi скончацца ваенныя аперацыi, яго лёс будзе вырашаны звычайным судом.
Мне здалося, што я не так зразумеў. Я спытаў:
- Дык што, мяне, значыць, не... мяне не расстраляюць?..
- Не цяпер, ва ўсякiм выпадку. А што будзе пасля, мяне ўжо не датычыць.
Я па-ранейшаму нiчога не разумеў. Я сказаў яму:
- Але... чаму?
Ён пацiснуў плячыма i нiчога не адказаў. Салдаты вывелi мяне на вялiкi двор. Там было каля сотнi вязняў, жанчыны, дзецi, колькi старых. У поўным атупеннi я пачаў хадзiць вакол невялiкага лапiка зялёнай травы на сярэдзiне пляца. Апоўднi нас павялi есцi ў сталоўку. Два цi тры чалавекi мяне аклiкнулi. Я, напэўна, iх ведаў, але не азваўся: я ўжо нават не ўсведамляў, дзе знаходжуся.
Адвячоркам у двор заштурхнулi яшчэ каля дзесятка арыштаваных. Сярод iх я пазнаў булачнiка Гарсiю. Ён сказаў:
- Ха, чортаў шчаслiўчык! А я ўжо не думаў убачыць цябе жывога.
- Мяне асудзiлi на смерць, - сказаў я, - а потым чамусь перадумалi. Я сам не разумею чаму.
- Мяне арыштавалi а другой гадзiне, - сказаў Гарсiя.
- За што?
Гарсiя не займаўся палiтыкай.
- Не ведаю, - адказаў ён. - Яны хапаюць усiх, хто не думае, як яны.
Ён панiзiў голас.
- Яны натрапiлi на Грыса.
Мяне прабрала дрыготка.
- Калi?
- Гэтым ранкам. Вядома, ён сам даў маху. Яны там, у сераду, нешта пагыркалiся з стрыечным братам, дык ён i пайшоў ад яго. Яго заўсёды знайшлося б каму схаваць, але ж ён нiкому не хацеў быць вiнен. Сказаў толькi: "Схаваўся б я, мусiць, у Iб'еты, ды яго ўзялi, то пайду я на могiлкi".
- На могiлкi?
- Ну. Гэта было глупства. Натуральна, гэтым ранкам яны там былi, гэта павiнна было некалi здарыцца. Яго заспелi ў хаце ў далакопаў. Ён пачаў адстрэльвацца, i яны яго забiлi.
- На могiлкi!
Усё закруцiлася ў мяне ў галаве, i калi я ачуўся, то заўважыў, што сяджу на зямлi. Я рагатаў як вар'ят - так, што на вочы набягалi слёзы.
Пакой
Панi Дарбеда трымала кавалачак рахат-лукуму, сцiснуўшы яго самымi кончыкамi пальцаў. Яна беражна паднесла яго да вуснаў i затаiла дыханне, баючыся, каб тонкая цукровая пудра, якой ён быў прысыпаны, не зляцела ад яе неасцярожнага подыху. "Пахне, як ружа", - падумала яна. Потым рэзка ўкусiла студзянiстую масу, i яе рот напоўнiўся своеасаблiвым затхлым водарам. "Дзiўна, як хвароба абвастрае пачуццi". Ёй падумалася пра мячэцi, пра падлiзлiвых жыхароў Усходу (даўно, яшчэ ў час сваёй вясельнай вандроўкi, яна была ў Алжыры), i яе вусны кранула ледзь прыкметная ўсмешка: рахат-лукум быў такi самы, падлiзлiвы.