Інквізітар. Ці раскайваецеся?
Скарына. Не! I ў няшчасці застаюся верным клятве.
Iнквізітар. Ці было вам вядома, што ў 1492 годзе інквізіцыйная калегія забараніла Фіёлю друкаваць і распаўсюджваць кнігі?
Скарына. Якраз таму я і пакляўся прадоўжыць яго справу.
Біскуп (крычыць). Ты д’ябал! Ты горш за нізкадушнага Мюнцэра! Толькі той плебейскі верхавода знаёміць сваіх перахрышчэнцаў з тэкстам Бібліі.
Скарына. А чаму б людзям і не ведаць, што пішацца ў Бібліі?
Iнквізітар. Таму, што Біблія занадта цвёрды арэшак для міран і разуменне яе патрабуе пасрэдніцтва царквы.
Скарына. Пасрэднік не спатрэбіцца, калі простыя людзі самі авалодаюць кніжнай прамудрасцю.
Iнквізітар. Тайны рэлігіі не павінны быць даступны ўсякаму, патрабуе Папа, але тым толькі, якія могуць іх разумець так, каб вера не пацярпела ад гэтага.
Скарына. I вы і ваш Папа баіцеся, каб Біблія трапіла ў рукі простых людзей. Ім жа адразу кінецца ў вочы неадпаведнасць паміж тым, што прапаведуе Хрыстос і што робіце вы ў сваіх цэрквах і такіх вось катавальнях.
Інквізітар (Кваліфікатару). Назавіце іншыя злачынствы ерэтыка.
Кваліфікатар. Іх шмат, святы айцец. Але асноўнае ў сцвярджэнні, нібыта кніга Бібліі «Юдзіф» не святымі прарокамі створана, а «найпервей, — як ён піша, — от летописцев написана ест».
Інквізітар. Ці адракаецеся ад ерасі гэтай?
Скарына. Не, бо то ісціна!
Кваліфікатар. Ерэтык ставіць пад сумненне стварэнне Госпадам свету нашага з нічога. Ён сцвярджае, што з нічога нічога не бывае.
Інквізітар. Ці адракаецеся ад ерасі гэтай?
Скарына. Не сцвярджаю, але і не адракаюся. Загадка гэта над розумам людскім.
Кваліфікатар. Ерэтык у сваіх прадмовах цытуе многіх цароў, дзяржаўцаў і філосафаў і ў той жа час нават не ўпамінае айцоў царквы.
Скарына. Прызнаю гэты грэх, хоць і не раскайваюся.
Кваліфікатар. Запаветы Гасподнія падаюцца ерэтыком не ва ўстаноўленай паслядоўнасці.
Інквізітар. Ці адракаешся ад ерасі гэтай?
Скарына. Не бачу граху, бо ўсе запаветы пералічаны. Нічога ж, напрыклад, не зменіцца, калі нехта з вас памяняецца месцамі, скажам, з Катам.
Кваліфікатар. Ерэтык прапаведуе роўную свабоду ўсім, роўнае ўладанне ўсіх. Ён сцвярджае, што Гасподзь Бог на добрых і на праведных напускае беды і немачы, а злым і несправядлівым дае шчасце і здароўе.
Iнквізітар. Ці адракаешся ад ерасі гэтай?
Скарына. А хіба тое, што я з другам маім аказаліся перад судом вашым, не пацвярджае маёй думкі?
Кваліфікатар. Ерэтык патрабуе адмаўлення ад багацця, а гэта гучыць абвінавачаннем царквы і свецкай улады.
Скарына. Адзінае багацце прызнаю я: чыніці добрыя справы і ў іх багаціціся.
Інквізітар. Чаму вы сталі доктарам медыцыны, калі Кракаўскі ўніверсітэт рыхтаваў вас для служэння Богу і царкве?
Скарына. Я рашыў паслужыць яшчэ і людзям. З чаго лепш мы можам пачаць, як не з нашай агульнай прамаці прыроды, — падказаў мне Цыцэрон.
З’яўляецца Нунцый і садзіцца ўбаку.
Біскуп. Вы паганіце храм прыроды! Вы ідзяце за д’яблам, доктар!
Скарына. Я іду за Галенам і Авіцэнай. Храм прыроды — мой храм і мая лабараторыя.
Сенатар. Ён хоча сказаць — трупярня, дзе расчляняе нябожчыкаў.
Скарына. Перад спальваннем сваіх ахвяр вы расчляняеце іх жывымі.
Сенатар. Мы робім гэта, каб пасля смерці душа ерэтыка не ўз’ядналася з целам яго. А вось вы з якое прычыны рэжаце трупы і капаецеся ў шлунні нябожчыкаў? Цікава, што вы там шукаеце?
Скарына. Я высвятляю, ці можа тое, што знаходзіцца ў чалавечай галаве, мяняцца месцамі з тым, чым запоўнены страўнік.
Сенатар (здзекліва). Ну і як?
Скарына. Мяркуючы па вашым пытанні, можа.
Нунцый рагоча. Яго падтрымліваюць астатнія.
Нунцый. Брава, доктар.
Прычына смеху даходзіць і да Сенатара.
Сенатар (істэрычна). Я патрабую паклікаць Ката! Мае вушы змарыліся слухаць здзекі і блюзнерства гэтага мярзотніка! (Падавіўся, кашляе.)
Нунцый (да членаў судзілішча). Пакіньце мне ерэтыка, а самі падсілкуйцеся чым Бог паслаў. Сенатара я б пакінуў без абеду.