Мсціславец. А наш настаўнік з усіх бакоў…
Скарына. Не сябры, а лісліўцы… Хіба ж так можна?
Адвернік. Можна, Францыск, можна! Хто ж нас у гэтым вялікім свеце заўважыць, калі мы яшчэ самі сябе прыніжаць будзем. Дай час, на ўвесь рост станем! А пакуль, Пётра, нясі сюды першую, але вялікую справу рук яго і розуму светлага!
Мсціславец (выходзячы). Усю несці?
Адвернік. А чаго скупіцца? Свая работа, а не з чужых рук!
Мсціславец выходзіць.
Скарына. Даруй, Мікола, мы табе і рота адкрыць не даём. Дзе ты цяпер? Адкуль і куды? Як жывеш і пры кім служыш? Якімі вятрамі занесла цябе ў Нямеччыну?..
Адвернік (голасам Скарыны). Так што адказвай, Мікола, сябру свайму Францыску: чым багаты? чым слаўны? чым шчаслівы і засмучаны чым?..
Гусоўскі (праз доўгую паўзу). Хачу быць багатым, а жыву бедна. Люблю славу, а яна мяне абыходзіць. Хачу шчасця, ды не маю. Хачу быць самім сабою, а з’яўляюся сродкам для выявы іншых. Хачу чыстага неба над галавою, а дыхаць даводзіцца смуродам ад кастроў, на якіх паляць людзей. Хачу бачыць роднае жытняе поле ўстаўленым умалотнымі снапамі, а бачу яго здратаваным і заваленым мёртвымі братамі сваімі…
Адвернік. Загадкамі гаворыш, братка. Давай ясней…
Уваходзіць Мсціславец. У руках у яго стос кніг у прыгожых скураных вокладках. Знянацку ён сутыкаецца з Iахімам, і кнігі падаюць на падлогу. Адвернік ледзьве стрымлівае злосць і дапамагае Мсціслаўцу сабраць кнігі.
Мсціславец. Падняць цяжка, а несці прыемна…
Скарына (задаволена). Добра сказана!
Мсціславец. Дакраніцеся, пагартайце. (Падае кнігу.)
Гусоўскі (адкідае вокладку, у захапленні). Псалтыр?! (Чытае.) «…Там ест справедливость, там ест чистота, душевная и телесная. Там ест наука всякое правды. Там мудрость и разум совершенный. Там ест милость и друголюбство без ильсти; и вси иные добрые нравы, якобы со источника оттоле походять…»
Скарына (перахоплівае і прадаўжае па памяці). «И видечи таковые пожитки в так малой книзе, я, Францишек, Скоринин сын с Полоцька-града, в лекарских науках доктор, повелел есми Псалтырю тиснути рускими словами, а словенским языком напред ко чти и к похвале Богу во троици единому и пречистой его матери Марии, и всем небесным чином, святым и светицам Божиим, а потом к пожитку посполитого доброго, с тое причины, иже мя милостивый Бог с того языка на свет пустил…» «Без мудрости и без добрых обычаев не ест мощно почстиве жити людем посполите на земли…»
Гусоўскі (узрушана агледзеў прысутных). Кнігі на мове нашых бацькоў?! Упершыню?! Ці ведаеш сам, што зрабіў ты, Францыск Скарына?!
Скарына. Зроблена пакуль толькі палова справы… Гэта Стары Запавет. Новы толькі перакладзены з латыні, але не адціснуты яшчэ.
Мсціславец. Арыстоцель гаварыў: пачатак — ёсць больш чым палова ўсяго.
Скарына. Успамінаючы Арыстоцеля, дружа мой, не забывай Авідзія, а ён раіў аб справе меркаваць па выніку.
Адвернік. Няма чаго прыбядняцца — вернемся дамоў, загрыміць твая слава, Францыск, сын Скарынін.
Скарына. Рабі вялікае, не абяцаючы вялікага! (Абняў Мсціслаўца.) Апора ты мая і надзея ў пачынанні вялікім на святой Русі нашай. (Гусоўскаму.) I не глядзі, што юны, — у друкарскай справе вернай рукі майстар і ў навуках здольны.
Мсціславец. Кіньце вы, дзядзька Францыск…
Скарына. А самае галоўнае ў тым, што не толькі вучнем у друкарскай справе, а паслом сапраўдным паміж мною і Максімам Грэкам стаў Пётра Мсціславец… А Максім вялікую справу на Маскве распачынае і яшчэ на большую спадзяецца.
Мсціславец (заахвочаны ўвагай Скарыны). Зробім Святое Пісанне, а там іншыя кніжкі друкаваць пачнём: «Александрыю», «Трою», арыфметыку ці вершы, як у другіх краінах.
Адвернік. Дай час, і скончыцца тваё панаванне, лаціна пастылая. Завыюць служкі папскія. Сам народ, без талмача ў сутане, спасцігне праўду Боскую. А там, глядзіш, і свой голас прарэжацца ў люду простага. А будуць голас свой ды вера адзіная, перастане ваяваць брат брата. I зойме народ наш месца роўнае паміж роўных… Што маўчыш, зямляк?
Гусоўскі (пасля паўзы). Пры Божай міласцю каралю польскім Жыгімонце служу дыпламатам, браты мае…
Скарына (задуменна). Так…