Яно прыйдзе і стане із намі,
сіла духу дзе б’ецца крыламі,
дзе ў пякельных агнёх навальніцы
сінь крывёю гарачай імгліцца.
Яно прыйдзе шляхамі крутымі,
клятвы помнячы словы сьвятыя:
— Для цябе, беларускі народзе,
сіла збройная шчасьце народзіць;
ахрысьці на ахвярныя чыны
у змаганьні за славу Айчыны!
Аніякай навале ніколі
не скаваць, не змагчы нашай волі!
Сіла клятвы, о, сіла сьвятая,
дух ваяцкі, бы птах, узьлятае.
6
Грымяць і грымяць цягнікі
у бляску крывавых усхліпаў.
У спрыце вар’яцкім такім
трывога да шыбаў прыліпла.
Сьціраюць марозны узор
із вокан далонямі людзі.
Мігценьне агністае зор
цяпло выціскае і студзіць.
А шлях не кароткі яшчэ...
наперадзе шмат кілямэтраў.
Імчацца, здаецца, шпарчэй
калёсы наўсуперак ветру.
У воблік дрыготкай начы
вачыма ўпіваюцца воі.
Ў тугую ляцяць далячынь
і іхныя думы-настроі.
Грымяць і грымяць цягнікі
у бляску крывавых усхліпаў.
У спрыце вар’яцкім такім
трывога да шыбаў прыліпла.
7
Зышліся у грозным баі
вялікія, грозныя сілы.
Краіна на варце стаіць,
да сну анікога ня хіліць.
Да сьцежак прыцёртых прыляж,
да плітаў — часіну паслухай...
Дрыжыць пад нагамі зямля,
прыймаючы радасьць і скруху.
Расчулены месяц пасе
падзеі напятыя сутак.
Няпрошанай госьцяй прысеў
ля крыжа збуцьвелага смутак.
Тут кліча прачнуцца, устаць
сыноў дарагая Матуля
і вобраз вялікі Хрыста
да сэрца гарачага туліць:
— Зірнеце, сыночкі, з магілак сырых
на сьвет гэты Божы, на наскі!..
Малюся і плачу, каб нашай зары
ізноў не пасеклі на часткі...
8
Ні матулі, ні горкага плачу
і ня чуюць сыны, і ня бачаць,
ані сонца, ні зораў, блакіту,
ані медзі ня бачаць ракітнай.
І сьмяротны узьлёт навальніцы
не згадаецца ім, ня прысьніцца.
Прыняла іх зямліца ў пасьцелю,
вецер лісьцем курганы усьцеле.
Пракувае зязюля ураньні
пра ахвяры цяжкога змаганьня.
Неба хмары сівыя падоіць
і напоіць сыноў сырадоем...
9
Сьпеце, славы крывіцкай героі,
дух ваяцкі клянемся патроіць.
Пасьля гнеўных баёў і адплаты
прыйдуць любыя вашы дяўчаты.
Пакладуць яны кветкі жывыя,
плачам цьвіласьць курганную змыюць
і вяночкі із ружаў паложаць —
яны любасьць былую памножаць.
Росным раньнем улетку і ўвесну
прасьпяваюць вам сьлёзныя песьні:
Дзе ты, любы сокал,
дзе ты, чарнавокі?
Я цябе шукаю,
клікаю, гукаю...
Любы, адгукніся!
Ой, ды знаю, знаю...
Сорам, што гукаю...
Ты за цёмным борам
ды за сінім морам...
Любы, адгукніся!
Вернешся дадому
пад вясёлы гоман...
І у роднай хаце
стрэну я і маці...
Любы, адгукніся!
Ой, ды знаю, знаю...
Сорам, што гукаю...
У сырой ты сьпіш зямельцы,
кажа маё сэрца.
Любы, адгукніся!
Будуць дні і цалюткія ночы
гаварыць аб нядолі дзявочай.
Шчасьце з даляў сваё будуць клікаць
па усёй па краіне вялікай.
...Я-ж кахала цябе, мая радасьць...
Помніш росныя сьцежкі у садзе?
Помніш рэчку, крынічка дзе звоніць,
ты прыходзіў ды з кветкай півоні.
Хвалі беглі, каціліся ў далі,
квола кветкі-півоні гайдалі...
Ўспамінаюцца дні тыя, ночкі...
Дзе ты, кветка уцехі дзявочай?
Я-ж кахаю цябе, мая радасьць...
Помніш росныя сьцежкі у садзе?
Сьлед каханьня, цяпла не заліпне
і крывёю гарачых усхліпаў.
Сьпеце, славы крывіцкай героі,
дух ваяцкі клянемся патроіць.
10
А часамі гавораць гэтак:
«Нам сваё наймілей бывае...
Няхай восень сабе ці лета
узьвівае свой сьпеў над краем».