Адно із двух: загінеш або не...
Мо’ усплывеш на хвалях, а мо’ канеш.
І як-ніяк... успомні аба мне,
хоць я — і кропля ў акіяне...
Каракас, красавік 1948
Зрада
Сярод чужых палёў расьціў свой агародчык...
Ён рос і росамі пад зорамі іскрыўся,
ды неяк раз, пасьля дажджоў цяплюткіх ночы,
на кусьціках расьлінаў кветкі расьцьвілі ўсе.
Яны і тоны іхных колераў прыгожых
на тле дрымотных гор, як вечар цені зьвесіць,
прыгадвалі сады і шэлест траў ля Сожу
і мройны супакой далёкага Палесься.
Так, песьцячы ў душы плён першай сьціплай працы,
адчуў, здалося мне, цяпло чужога лета,
але ня мог назваць уласьніку плянтацый
нязвыклага імя адной з найлепшых кветак.
І проста адказаў, у твар зірнуўшы тлусты,
цікаўцу сьпешчанаму — зманлівай спакусе:
«Такія, мой спадар, — вам, пэўна-ж, не да густу? —
растуць і плодзяцца пад сонцам Беларусі...
І ўпяршыню яшчэ вось тут, за морам сінім,
краса паўночная палоніць гэтак вока...
Начамі цёмнымі, каб зноў не галасіла
душа мая, сьцішае боль тугі глыбокай».
Із вуснаў сьмехам скрыўленай, халоднай міны
пачуўся неўзабаве двухсэнсоўны выснаў:
«Да незнаёмае заморскае расьліны
прыгледзецца бліжэй цікава і карысна»...
Нядоўга ў снох маіх той кусьцік цьвіў і рос так,
а першай адцьвіла й завяла ў сэрцы радасьць:
згадаў ураньні ля скамечаных пялёстак
нямудрае імя вазёрнай кветкі — зрада...
Вэнэцуэля, чырвень 1948
Прыйдзі
Санэт
З блакітнай вышыні прыйдзі, малю, хутчэй
на землі нашыя, збаўленьня дух раскуты,
здымі з грудзей людскіх скрыжованыя путы,
спакой вярні душы і бляск былы вачэй.
Мы-ж толькі ў цяжкім сьне — у цішыні начэй —
п’ем сінь нябёс Тваіх — ня хмель зямной
атруты...
І разгінаецца касьцяк сьпіны прыгнуты,
і песьні сочацца выразьней і званчэй...
Ды сон — плыўкі міраж, нязьдзейсны плод
вязьніцы,
мігне, бы стрэл пругкі агністай бліскавіцы,
і ў мур глухі спадзе каля зялезных крат.
Зьнікае ўпоруч з ім спадзеў цьмяны
збаўленьня:
красу вясны жывой настойліва на спад
вядзе няўмольная, жывая сіла тленьня.
1949
Восень
Хто сказаў, што цяпер нявесела?
Эх, якая цудоўная восень!...
Расьцьвіла і пад сонцам зьвесіла
галавы залатое валосьсе.
Спавіваецца цела мораку
хмелем шоўкавых кос... Дзівіся,
пакуль роскат грымот на золаку
пярунамі тугі ня высек.
Ня прыспаны на крылах казкавых
на узьвівах дзівацкі вырай;
цяжка скутае лета ляскае
кайданамі па струнах ліры.
Пошчак льне, дзе моўчкі павесіла
галаву залатая восень...
Мо’ таму і душы нявесела,
што сівее зямлі валосьсе?
Сакавік 1950
Залатая зямлі мяцеліца
Хто сказаў, што цяпер нявесела?
Эх, якая цудоўная восень!...
Расьцьвіла і пад сонцам зьвесіла
галавы залатое валосьсе.
Спавівае танюткімі ніцямі,
хмелем шоўкавых кос імшары,
занізала у рудым прыцеме
веснавы неспакой абшару...
Пасьмялела. Пад жоўтым месяцам
патушыла агні бліскавіцаў,
каб далёка, дзе зоры месяцца,
не пасьмелі шляхі дзівіцца.
Ахмялела... І мулка сьцелецца...
На сьпічастым дарог абрусе
залатая зямлі мяцеліца
закалыхвае сны Беларусі.
Пошчак льне, дзе моўчкі павесіла
галаву залатая восень...
Мо’ таму і душы нявесела,
што сівее зямлі валосьсе?
Сакавік 1950
Найпрасьцей яно — зусім папросту:
падысьці, прыблізіцца да цела,
каб спадзея розьвітку і росту
у грудзёх жарствою не асела.
І рукамі — смугласьцю калянай,
гартаванаю у працы цяжкай —
прыкунежыць шчыра і заглянуць
у журботны твар свае манашкі...
Ціхі роздум шчырасьці няварты,
лепш імкліва пасьці і разьбіцца...
У калоду згорнутыя карты
не адкрыюць сэрца варажбітцы.
І яно — ад посьніцы і посту —
неяк глуха стукае у скроні.
Найпрасьцей яно — зусім папросту:
думкі й сэрца цела — на далоні.