— Ну ты бы змог яго намаляваць, а, Магда? — спытала Тая, запаліўшы й паклаўшы нагу на калені Стахавага суседу.
— Як нефіг нафіг, — спакойна адказаў міс Магдаліна. — Як чэляс, як грыб, шапка якога пераходзіць у твар. А на твары — ні носу, ні вачэй, ні роту. Чалавек з натоўпу.
— Чалавека з натоўпу мы не ўспрымаем як уладальніка пэўнага твару, — патлумачыў Джоні.— Згадзіся, калі мы едзем, напрыклад, у аўтобусе, іншыя часткі ягонага цела… іхных целаў, сотняў целаў, набітых у гэтую жоўтую падарачную каробку, у гэты басэйн крыві й плязмы, — іншыя часткі цела настойліва спрабуюць зьвярнуць на сябе натую ўвагу. І гэта ім удаецца. Мы адчуваем дотыкі чужых чэлясаў, сьпінаў, грудзей, адчуваем пах з роту рабацягі, пукатасьці цяжкіх валізаў хатніх гаспадыняў… На твар не застаецца ўвагі.
— Так, сярод натоўпу мы сканцэнтраваныя на целе… — сказаў Магда. Стахаў сусед сядзеў усё так жа маўкліва.
— Ты што будзеш піць, Тайка? — спытаў Джоні, кладучыся грудзьмі на дыван.
— Гарэ-э-лкі,— зь вялікай літары выдыхнула Тая. — Поўны келіх.
Джоні паціснуў плячыма й наліў. Долі легла ля Таіных ног, прысланіла галаву да яе калена, узяла з Таіных пальцаў недапалак.
— Загрузілі мы твайго чалавечка, — усьміхнуўся Джоні, вусны якога пасьля праглынутага падлеткава, рабінава расквеціліся. — Давайце я вам лепш прачытаю фернш-квам-пэрфэкт. З апошняга зэ-бэст оф джоні кулікоў.
— Не заебло? — смурна спытала Долі.— Пушкінг свой прапіхваць не бло-бло, кажу?
— Лат іт бі,— кінуў Магда, рыгнуўшы. — Калі ёсьць паэты, камусьці трэба пад іх класьціся.
— Хлопчыкі й дзяўчынкі,— нечакана ясным голасам прамовіў той, што з гітарай, і ўсе здрыгануўшыся азірнуліся. Вочы гітарыста засталіся такімі ж шклянымі, так што ясны выразны голас яму, відаць, прысніўся. — Не будзем гуляць у сарокінскія кніжкі. Давайце блюзон. І ўсе згодныя.
— Чытай, — сказала Тая, нагбом выпіла келіх гарэлкі, у якім чамусьці плавала карабельнае дрэва корку, і яе ледзь не званітавала. Страшэнным намаганнем яна ўтрымала каштоўны напой за мужна сціснутымі вуснамі, Долі засунула ёй туды кавалак бутэрброду. Пару кропель гарэлкі, зьмяшаных са сьлінай, усё ж трапіла Долі на запясьце й тут жа былі зьлізаныя.
— Мы не ў сарокінскія кніжкі гуляем, а ў першых хіпі,— лянотна сказаў Магда, паглядзеўшы безуважна на Стаха. Стаху ўсё падавалася дрэнным кіно. Ён машынальна ўзяў у Джоні танцуючы кілішак, выпіў яго, анічога не адчуўшы. — Сьвятая мудрасьць мастацтва плюс заганная наіўнасць юнацкай гіпэрсэксуальнасьці. Але мы гуляем, так, гуляем. Хто мастак без гульні?
— Давайце блюзон, — сказаў чалавек з гітарай. — І ўсе згодныя.
— Тайка, мне трэба грошыкі,— Долі дакранулася вуснамі да Таінага калена, ашуканская цеплыня якога масіравала Стахаў хрыбет нават на такой адлегласьці.— Тайка, мне трэба шмат. Пяцьсот касых. Інакш я дзяўчынка-капучынка.
Тая падміргвала Нэфэрціці ў келіху.
— Я чытаю, — урачыста папярэдзіў прысутных Джоні, узьняўся, шчыплючы зацёклую нагу, і заплюшчыўшы вочы прадэклямаваў:
— Ну і што? — млява сказала Тая й прасунула пальцы ў курчастыя валасы Долі.— І што гэта значыць? Што ты хацеў, ізьвініця за выражэнія, гэтым сказаць?
— Фігня, — сказаў Магда ды адвярнуўся. Голаспадаў гітарыст.
— А давайце лізаць, — прамармытаў ён жаласліва. — І ўсе згодныя.
— Можа, усё-ткі блюзон? — насьмешліва запытаўся Магда.
— М-можна, прамовіў гітарыст, і ніжняя струна нарэшце лопнула.
— Ты на гітары граеш? — спытаў Джоні, павярнуўшыся да Стаха. Шкада. Гэх, не разумееце вы нічога у мастацтве рэлігійных сьпеваў, херы касалапыя. Ня хочаш на кухню выйсьці?
Стах падняўся, запытальна зірнуўшы на Таю. — Колы няма, ці хаця б мінералкі якой? — казала Тая Долі, пакуль тая налівала другі келіх гарэлкі. Стах выйшаў. На кухні панавала вясёлая анархія. На лядоўні, перакуленай на бок, каб зручней было выкарыстоўваць яе як стол, спалі нямытыя талеркі, зь якіх, мяркуючы па ўсім, нядаўна вымагалі хлебам яечны жаўток. Джоні прагна абхапіў губамі кран. Стах запаліў сваю восьмую цыгарэту ў гэтым доме. «Трэба будзе набыць. Забегчы ў кругласутачную,» — падумаў ён, шукаючы нагоды, каб хутчэй пакінуць гэтае шызафрэнічнае баляваньне, дзе ён, як высветлілася, усяго толькі істота безь імені зь незапамінальнай зьнешнасьцю. Адзін Джоні — нічога сабе хлапец. Астатнія — нейкія даўны-пераросткі.