Каб займець дэмакратыю, нам нічога не застаецца, як спрабаваць розныя дзеяньні, у розныя пэрыяды і з рознымі актарамі. Спрабаваць без гарантыі раптоўнага посьпеху. Чым болей беларусаў пазбавіцца ад устаноўкі на «панацэю», «адзіны правільны шлях» або «супэргероя» і чым больш зь іх паверыць у сэнс спробаў і памылак, тым болей шанцаў на перамены.
Ганна Севярынец, пісьменьніца, пэдагог, літаратуразнаўца
«АЛЯКСАНДР ТАРАЙКОЎСКІ ЗРАБІЎ І РОБІЦЬ НАШ ШЛЯХ НЕАДМЕННЫМ»
Беларусь-2020: наш час і наш шанец
Я гляджу на падзеі 2020/2021 году як на лягічны працяг натуральных гістарычных працэсаў фармаваньня беларускай нацыі.
Калі абагульняць моцна, ажно да спрашчэньня, то мне падаецца відавочным, што беларуская нацыя ўва ўсе часы свайго разьвіцьця імкнулася сфармавацца не як «культурна-этнічная супольнасьць», што яднае людзей паводле паходжаньня і агульнай мовы і культуры, а як нацыя палітычная і мультыкультурная, што яднае людзей паводле месца нараджэньня, паводле геаграфіі і дзяржаўных межаў. І мне здаецца, што беларусы ўва ўсе часы імкнуліся ўвасобіцца менавіта ў палітычную нацыю, але рабілі гэта заўчасна.
Для ХХІ стагодзьдзя палітычная нацыя — вельмі натуральны працэс, для ХІХ — ня надта лягічны, зараньні. Менавіта таму мы так доўга да гэтага ішлі рознымі няпэўнымі сьцежкамі.
Ці вось такое яшчэ назіраньне. Мне падаецца, што калі ўгледзецца ў нашую гісторыю, асабліва ў гісторыю сямейную, не з падручнікаў, мы пабачым, што для беларуса ніколі не была прымальнай вэртыкальная сыстэма кіраваньня кшталту самаўладзьдзя альбо бальшавізму. Беларус увесь час жыў як бы па-за ўладай, паралельна ёй, унікаючы шчыльнай супрацы, фармальна скараўся, але ўвесь час трымаў дулю ў кішэні і абыходзіў уладу кантрабанднымі спосабамі.
Менавіта таму беларусы ўва ўсе часы здаваліся палітычна абыякавымі, маўляў, кіруйце хто заўгодна, абы не было вайны. Але гэта не абыякавасьць, а татальны недавер да вэртыкалі, любой, старой ці новай.
Таму і мяняць уладу звычайны беларус ня любіць, бо гэта ж наноў пракладаць сакрэтныя шляхі абыходаў. Затое на гарызантальных сувязях — сваяцтва, сяброўства, аднавяскоўства — на гэтым заўсёды трымаўся і дабрабыт беларуса, і кар’ерны рост, і вырашэньне паўсядзённых пытаньняў. Мадэрновыя працэсы перабудовы вэртыкальных сувязяў у грамадзтве на гарызантальныя для нас — гэта ўсяго толькі, нарэшце, наш натуральны стан. Проста цяпер мы ў сваіх гарызантальных прыярытэтах супалі з сусьветнай тэндэнцыяй і нават узначалілі гэты трэнд. З вэртыкалі на гарызанталь будзе перабудоўвацца хутка ўся Эўропа, хоць, вядома, іншым, небеларускім шляхам.
Да таго ж беларусы даволі спэцыфічна ставяцца да паняцьця лідэрства. Цяжка прыгадаць гістарычную асобу, якая стала б безумоўным духоўным ці палітычным лідэрам для беларускай большасьці. Разуменьне кіраўніцтва як мэнэджарства, без ідэалягічнага складніку, для нашага грамадзтва натуральнае спрадвеку. Цяпер якраз той час, калі такое ўспрыманьне ўлады робіцца агульнапрынятым для славянскага сьвету.
Я думаю, проста нарэшце настае наш час, у якім мы можам пачувацца цалкам натуральна з гледзішча сваіх унутраных спрадвечных запатрабаваньняў.
Зваротнага кірунку гэтыя працэсы ня маюць, і ў гістарычнай пэрспэктыве яны разьвяжуцца перамогай новага мысьленьня вельмі хутка. Адно што гістарычная пэрспэктыва для звычайнага чалавека выглядае надта ж даўгой. Цяжка датрываць.
Пры гэтым менавіта працэс канчатковага фармаваньня мультыкультурнай палітычнай нацыі суправаджаецца і нацыянальным адраджэньнем, што праўда, даволі спэцыфічным.
Новая супольнасьць мае выразную і заўважную прагу да супольных ведаў пра сябе, сваю гісторыю, сваю культуру, мы бачым вялікую колькасьць адукацыйных захадаў і праектаў, няхай сабе і «партызанскіх» у цяперашніх варунках, і гэты працэс закранае ня толькі ўласна «беларушчыну», але і нашу беларускую «габрэйшчыну», беларускую «пальшчызну», беларускую «Ўкраіну», часьцяком такія праекты распачынаюцца і вядуцца па-расейску, адным словам, нацыянальнае нашае адраджэньне мае на ўвазе гістарычны досьвед ня толькі этнічна беларускі.
Добра (і лягічна), што пераплаўляецца гэта ўсё ў адно цэлае пераважна беларускамоўнай інтэлігенцыяй, то бок нарэшце беларуская мова кардынальна зьмяніла свой статус і з мовы «простага люду» стала выразнай мовай эліты. Адпаведна ўсё, што створана альбо ствараецца па-беларуску, цяпер мае асаблівае значэньне, роўнае ў масавай сьвядомасьці пратэсту і перамозе. Думаю, гэта ўнікальны шанец для нашай спакутаванай мовы.