Ды толькі як маглі магілеўцы скарыстаць гэты момант? Вайна застала гарадскія ўмацаванні зусім занядбанымі. Замак быў знішчаны пажарам яшчэ ў 1633 г., пасля чаго яго так і не аднавілі. У горадзе няспынна вялася агітацыя за здачу. То намеснік магілеўскага епіскапа Ерамія* з папамі «могилевцев всяких людей уговаривал, чтоб они город Могилев... сдали», то Паклонскі праз сваіх людзей ды лістамі. А галоўнае - капітуляцыі вымагала само становішча, у якім апынуўся Магілеў: адсядзецца не выпадала, а дапамогі чакаць ужо не было адкуль. На вачах у магілеўцаў адбылася трагедыя Амсціслава, які паспрабаваў адбіцца. Вядома было ўжо і пра лёс Друі. Цар жа зрабіў правілам тактыкі: калі горад не прымаў прапановы аб капітуляцыі ды бараніўся, яго бралі штурмам і ўзорна каралі.
* Праз год Ерамія скардзіўся цару: «От могилевцев я, богомолец твой, за то принял многие беды».
25 жніўня Аляксей Міхайлавіч яшчэ напісаў Паклонскаму, што выслаў на Магілеў ваяводу Шарамецева з войскам, але яно ўжо не спатрэбілася: 28 жніўня Магілеў капітуляваў.
Праз колькі дзён Паклонскі атрымаў новае царскае даручэнне: «...и мыслить бы тебе, как Кричев сговорить и под нашу царскую высокую руку привест» [6, т.14, с.242]. Пад горадам ужо даўно «промышляли» ратнікі ертавульнага палка, але авалодаць ім не маглі. Пад уплывам агітацыі «беларускага палкоўніка» (так цяпер падпісваўся шляхціч Паклонскі) крычаўцы, з якімі ён і раней патаемна падтрымліваў сувязь, у канцы верасня таксама здалі горад непрыяцелю. З царскае ласкі яго атрымаў у кіраванне Паклонскі. Яму ж цяпер падпарадкоўваўся Магілеўскі павет і сам Магілеў (да прызначэння маскоўскага ваяводы).
Цяпер апроч Старога Быхава і Дуброўні ў Падняпроўі заставаўся няскораным толькі Смаленск, даўно адрэзаны і заціснуты жалезным колам аблогі. Занядбаныя ўмацаванні там кінуліся падпраўляць літаральна за месяц да падыходу маскоўскага войска, калі прыехаў інжынер Боналіг. Працавалі ўдзень і ўначы, нават сам ваявода Абуховіч і камендант Корф браліся за ўкладванне дзірвану. Але ці можна за месяц прывесці да ладу муры, вежы, валы, калі тыя не даглядаліся 20 гадоў...
Уся смаленская сцяна ў чэрвені 1654 г. была раздзеленая на 18 частак, кожную з якіх даручалася абараняць пэўнай камандзе. Патрабавалася блізу 1500 чалавек на абарону валоў, з іншымі - узяць пад ахову ўсе 34 вежы, а ў горадзе ўсіх баяздольных - нейкія тры з паловай тысячы [42, с.28]. Да таго ж сярод іх былі такія, што й страляць не ўмелі. Бальшыня абаронцаў складала не рэгулярнае войска, а паспалітае рушанне ды мяшчане. Перабежчык (дацкі найміт) паведаміў маскоўскім ваяводам на допыце, што апроч гайдукоў і нямецкае пяхоты «в Смоленску белорусцы і мещаня, а сколько их порознь, того не ведает, потому что... пописи людем в городе не было» [54, с.139].
Чаму мела так мала абаронцаў самая важная ўсходняя фартэцыя Княства ў крытычны момант? Бальшыня шляхты папросту ўцякла. Яшчэ ў чэрвені Януш Радзівіл дзівіўся з гэтага ды абурана пісаў у лісце з-пад Воршы, што паны забыліся на свой абавязак перад Айчынай ды бягуць на захад, хоць павінны заставацца ў Смаленску...
У першыя ж дні аблогі, калі царскія ваяводы ўзяліся абстрэльваць горад з гарматаў, рыхтаваць агульны штурм, стала відаць, што фартэцыя аніяк не прыдатная для доўгае абароны. Ядрамі збівала зубцы на сценах, прабівала затворы, трушчыла брамы. Смаленцы будавалі для прыкрыцця зрубы, запаўняючы іх глінай ды каменнем, але і гэта не ратавала. Даводзілася няспынна аднаўляць умацаванні, узводзіць вал унутры замка ды ставіць на ім зрубы. Гэтым займалася ўсё насельніцтва Смаленска. На такія патрэбы разбіралі нават хаты ды іншыя пабудовы [7, т.14, с.43].
У глыбіні краіны пра становішча адрэзанага ад усяго свету Смаленска амаль нічога канкрэтнага не ведалі. Прыкладам, у Вільні нехта пісаў 8 жніўня, больш як праз месяц пасля пачатку аблогі: «Пра Смаленск таксама глуха; кажуць, яго аблажыла Масква». Цвердзя была пакінутая на ўласны лёс. Невядомы аўтар у лісце з Вільні ад 12 верасня разважаў, што Смаленск, Дуброўня і Шклоў яшчэ спадзяюцца на дапамогу, просяць «на міласць Божую пораху», але тут жа фатальна сканчаў: «Не ведаю, якім чынам можна яго ім давезці. Уявім нават, што прыйдзе да іх і 10-тысячнае войска, дык і тады нічога не зробяць з такой непрыяцельскай сілай...»