Беларускім казакам новыя ўлады забаранілі жыць у Магілеве. Яны неслі варту на дарогах павета, выконвалі на загад цара тактычныя задачы. Частыя справаздачы Паклонскага свайму новаму ўладару сведчаць, што служыў ён даволі старанна. Аднойчы разам з «языкамі» выслаў Аляксею Міхайлавічу нават хлопчыка, у якога была маскоўская шабля: «Отколь взял, сам ответ даст».
Хто ведае, ці было ў планах «беларускага палкоўніка» стварэнне самастойнай вайскова-тэрытарыяльнай арганізацыі ва Ўсходняй Беларусі, незалежнай ні ад Масквы, ні ад Варшавы, але за ягонымі дзеяннямі бачна імкненне стаць сапраўдным гаспадаром Магілеўшчыны. Калі яму прапанавалі падпісвацца ў лістах да Аляксея Міхайлавіча «халопам» - як усе, Паклонскі адказаў: «Я де буду писать к его царскому величеству подданым его, а холопом де писатца не буду» [6, т.14, с.330]. Спачатку ён прасіў у цара, каб той даў яму шэраг паветаў Магілеўшчыны па-за ўладай маскоўскага ваяводы, а пасля стаў адкрыта ўжываць сілу. У снежні 1654 г. акольнічы Іван Алфер'еў паведамляў манарху, што казакі Паклонскага «твоих государевых стрельцов и солдатов в уезде и в городе на карауле по воротам бьют, и от их бою многие лежат при смерти, и твоих государевых запасов с Могилевского уезду выбрать не дадут» [6, т.14, с.439-440].
Не жадаў Паклонскі прымаць і ўкраінскага падданства, хоць казацкая старшына гэтага вельмі дамагалася. Калі нежынскі пратапоп Максім Філімонавіч даслаў яму ліст, у якім раіў, каб Паклонскі «у пана гетмана поискали жалованья, также и до войска запорожского приклонялися... как мещане, так и казаки ваши везде, чтоб, сохрани Боже, Москва не хотела по своем нраве и право поставили совершенно в вашем городе...», той абурыўся і перадаў ліст маскоўскаму думнаму дзяку. Што ж да наказнога гетмана Івана Залатарэнкі, які ўвасабляў украінскую ўладу на Беларусі, дык у Паклонскага з ім ад пачатку вайны не было згоды.
Мэты ўкраінскае казацкае старшыны наогул заслугоўваюць асобнай увагі. Тая задоўга да вайны мела планы далучыць паўднёва-ўсходнюю Беларусь да сваёй дзяржавы і ўздымала пытанне пра наступ на Беларусь пад час перамоваў з Масквой яшчэ ў 1651 г. [62, с.44]. У палітычнай праграме Хмяльніцкага было стварэнне дзяржавы ў межах Кіеўскае Русі. Інкарпарацыя беларускіх земляў умацавала б казацкую дзяржаву і эканамічна і палітычна, адкрыла б ёй выхад на Захад. Аднак магутны канкурэнт наклаў на гэты край сваю руку і прымусіў Хмяльніцкага дзейнічаць больш асцярожна. Пасланыя на дапамогу інтэрвентам Нежынскі, Чарнігаўскі і Старадубскі палкі мелі на мэце не столькі дапамагаць маскоўскім ваяводам, колькі інспіраваць паўстанні беларусаў ды гуртаваць іх вакол сваіх палкоў, пашыраючы за кошт гэтага тэрыторыю апошніх. Такой стратэгіі цвёрда трымаўся Іван Залатарэнка. Прыкладам, ён усяляк адмаўляўся ад патрабаванняў цара ісці пад Смаленск - маўляў, для карысці ж Масквы трэба перш авалодаць Гомелем, схіляў беларускія гарады (перадусім Магілеў) здавацца толькі яму, спяшаўся скрозь расставіць свае залогі, узяць пад кантроль як найбольшую тэрыторыю. Казацкая старшына прасіла ў цара падараваць ёй вёскі ў беларускім Падняпроўі, а для самога Багдана Хмяльніцкага выпрошвалі Стары Быхаў.
Калі Магілеў паддаўся Паклонскаму, а не ўкраінскім казакам, наказны гетман прыслаў яму з-пад Быхава грамату, у якой злаваў і пагражаў забіць «беларускага палкоўніка» [64, т.10, с.608]. Бязлітасныя ваяўнікі Залатарэнкі (ці чаркасы, як называлі ўкраінскіх казакаў) і без таго здзекаваліся з жыхароў паветаў, якімі кіраваў Паклонскі, асабліва з тых, хто служыў у ягоным палку. Яшчэ ў сярэдзіне жніўня яны, «идучи... под Смоленск, могилевцев, и чаусцов, и радомцов крестьян и козаков, которые поддались под твою государеву высокую руку, пограбили, лошади и коровы и всякую животину поимали» [6, т.4, с.215-217]. Пазней ваяводу Ваейкаву скардзіліся сяляне вёсак Магілеўшчыны - Сідаравічаў, Мілееўкі, Багданаўкі, Воранаўкі, Прыберажні, Дашкаўкі, Буйнічаў ды іншых, што запарожскія казакі, наехаўшы, «их де крестьян бьют и мучат, и денег... на них правят, и хлеб у них отъимают и продают... и Могилевской... уезд те казаки, приехав насилством, пустошат» [6, т.14, с.407].