Пасля Залатарэнкі камандаванне казацкім войскам пад Старым Быхавам пераняў палкоўнік Іван Нячай, які адразу ж заканфліктаваў з царскімі ваяводамі. Калі адзін з іх хацеў адабраць у яго Чавусы, Нячай рэзка запратэставаў ды заявіў, што будзе абараняцца з усім войскам і артылерыяй. Багдан Хмяльніцкі прыслаў Нячаю грамату з загадам паўсюль, дзе раней стаялі казакі, ізноў ставіць казацкія залогі, а маскоўскіх ратнікаў выганяць. Абаронцам Старога Быхава ён напісаў, каб не здаваліся цару, а лепей паддаліся казацкаму войску*. Іван Нячай называў сябе «палкоўнікам беларускім» і актыўна дамагаўся рэальнага кантролю над абшарамі беларускага Падняпроўя. Ён значна пашырыў тэрыторыю свайго палка, які складаўся цяпер з 19 сотняў. Сотні мелі ўжо не гарнізонны, а тэрытарыяльны характар. Увесь Крычаўскі павет таксама належаў Нежынскаму палку. У казакі набіралі ахвотнікаў, але большасць запісвалі ў сотні сілай. На Нячая паступалі скаргі, што ён гвалтам пераводзіць у казакі «пашенных крестьян», часам цэлымі вёскамі, што ягоныя казакі здзекуюцца са шляхты - каталіцкай і праваслаўнай, а таксама з сялянаў і мяшчанаў [60, с.167].
* Так яно і выйшла. Пакуль зімою пад горадам стаялі не толькі казакі, але і войска Івана Хаванскага, старабыхаўцы мужна бараніліся, адбіваючы ўсе прыступы. Ім удалося нават захапіць у палон нямала казакаў. Калі ж пад горадам застаўся адзін Нячай, увесну 1657 г. Стары Быхаў, вытрымаўшы два з паловаю гады гераічнай абароны, урэшце адчыніў свае брамы. Украінскі гетман адзначыў тады, што шляхта, мяшчане і ўсе жыхары Старога Быхава «паддаліся пад уладу і пратэкцыю нашу і прысягу выканалі нам...» Даверыўшыся казакам-хаўруснікам, фартэцыя засталася, такім чынам, непераможанай.
Царскі ўрад з вясны 1656 г. спрабаваў пазбавіцца прысутнасці Запарожскага Войска ў Беларусі, але канфрантацыя толькі ўзмацнялася. Урэшце да казацкага войска ў Беларусь была накіраваная спецыяльная інспекцыя ў складзе кіеўскага палкоўніка Антона Ждановіча і стралецкага сотніка Мікіты Сіўцова. Яна мусіла разабрацца са скаргамі ды вывесці хоць частку казакаў з Беларусі. У траўні Ждановіч з'явіўся ў стаўцы Нячая ў Чавусах. Тут былі сабраныя таксама казацкія сотнікі з Чачэрска, Крычава, Радамлі, Гораў, Горак, Расны, Новага Быхава ды іншых гарадкоў. Вось тады і выявілася жудасная гісторыя злачынстваў, якія чыніліся заваёўнікамі. Мястэчкі і вёскі Падняпроўя, тэрытарыяльна ўключаныя ў казацкія сотні і палкі, даўно цярпелі ад маскоўскіх ратнікаў. Прыкладам, у Горках, Расне, Вярбе яны ўзялі па 10-15 казакаў - «и неведомо, где их подевано». У Радамлі схапілі 16 чалавек, з якіх «иных в Смоленску перевешали, а иных потопили безо всякое причины и вины...»; 34 казакі, што паехалі да сваіх жонак у Магілеў, там і загінулі - знайшлі з іх толькі двух утопленых [6, т.3, с.533-534]. Асабліва лютавалі царскія ваякі ў безабаронных вёсках. У Сядлуках - «осмнатцать человек ножами порезали, четырех жонок жгли и замучили насмерть, дву девок в недорослых летах изнасиловали», у Бярозаўцы - «дву человек срубили, дву мучили», Алешне - «шесть человек срубили на смерть», у Палянікавічах - «четыре человека мужиков срубили, а трох замучили», у Жаралах - «тры человека мужиков до смерти сожгли», у Перагоне - «мужиков семи человек срубили и четырох жонок сожгли» і гэтак далей. У спісе стратаў адзнача што ў гэтых месцах наогул па вёсках «никакова мужеска полу не узришь для жестоты Московской» [6 т.3, с.537-538].
Спроба палкоўніка Ждановіча вывесці казацкія залогі з беларускіх паветаў не дала ніякіх істотных вынікаў. Упарты Нячай сцвярджаў, быццам ля Менска, Барысава ды ў іншых паветах казакаў ужо няма, а да бандыцкіх груповак ён дачынення не мае. Улетку 1656 г. ён ужо паведамляў цару, што дзейнічае пад Бабруйскам супраць войска палкоўніка Аскіркі і ахоўвае пераправу цераз Бярэзіну і Друць ды будзе трымацца разам з ваяводам Іванам Хаванскім.
Падпісанне Віленскага пагаднення яшчэ больш ускладніла становішча казакаў у Беларусі. Для Масквы тут яны цяпер былі непатрэбныя. Багдан Хмяльніцкі выступаў супраць любога міру з Рэччу Паспалітай і не збіраўся спыняць ваенных дзеянняў супраць яе, тады як цар цешыўся перспектывай заняць каралеўскі пасад... Вайну са Швецыяй, распачатую Маскоўшчынай, украінскі гетман не падтрымаў, а наадварот, хаўрусаваў са шведамі. Лістуючыся патаемна з Багуславам Радзівілам, Хмяльніцкі па просьбе князя ўзяў пад сваю пратэкцыю радзівілаўскі Слуцак, пра што паведаміў слуцкаму каменданту Гросу [7, т.7, с.107]. Па якім часе пад ахову магутнага казацкага гетмана (у Хмяльніцкага тады налічвалася яшчэ да 60 тысячаў казакаў) былі ўзятыя і маёнткі князя Багуслава - Сялец, Венграў, Старое Сяло. На пачатку 1657 г. дайшло да пагаднення паміж шведскім каралём Карлам Густавам, трансільванскім князем Георгам Ракочы і Багданам Хмяльніцкім, паводле якога Рэч Паспалітую чакала такая будучыня: Украіна прызнавалася вольнай*, Вялікапольшча, Памор'е і Данцыг меліся стаць шведскімі, а Вялікае Княства Літоўскае, Галіцкая Русь і Мазовія аддаваліся князю Ракочу. Тады ж на дапамогу шведам Хмяльніцкі накіраваў казацкі полк на чале са Ждановічам. Паўночная вайна атрымала новы штуршок, але ненадоўга.