Асобнай справай быў пошук і вывад беларускіх рамеснікаў. Пры захопе гарадоў іх забіралі, бадай, першымі. Ужо ў 1654 г. з першымі партыямі нявольнікаў на Валдаі апынуліся кафляры з Дуброўні, Амсціслава, Шклова, а ў Маскве - кавалі ды збройнікі з іншых гарадоў. Ад пачатку вайны ў Беларусі з'яўляліся царскія давераныя асобы, якія мусілі спецыяльна набіраць «розных дел мастеров», вабілі высокім заробкам ці проста забіралі сілай, «по государеву указу», як, прыкладам, полацкага спевака Івана Коклю, якога ў лістападзе 1656 г. цар загадаў выправіць у Маскву «с женою и с детьми» [11, с.69], ці «золотого и серебреного и бронного дела мастеров и учеников», якіх на загад Аляксея Міхайлавіча ваявода Бабарыкін вышукваў у Беларусі ды таксама высылаў у Маскву з жонкамі і дзецьмі.
Адначасова з масавым вывадам насельніцтва Беларусі на другім этапе вайны цар спрабаваў стала сяліць у беларускіх гарадах сваіх ратнікаў. Згодна з ягоным загадам, у Полацку і Віцебску для іх адводзіліся месцы пад слабоды. На будаўніцтва двароў цар абяцаў прыслаць 10 тысячаў рублёў. Калі маскоўскія ратнікі пачулі пра гэты загад, дык сталі прасіць, каб іх сялілі ў Беларусі стала, бо яны, маўляў, тут «на вечном житье быть хотят» [5, т.3, с.94].
Спусташэнні і здзек, голад і пошасці, масавы вывад нявольнікаў - усё гэта выклікала шырокі народна-вызваленчы рух у Беларусі. Даведзенае да адчаю насельніцтва ўзнялося на ўзброеную барацьбу з акупантамі*.
* Прыклады пасіўнага супраціву мясцовага насельніцтва акупантам таксама вядомыя з пачатку вайны. Так, калі вясной 1655 г. цар загадаў зганяць жыхароў на будоўлю мастоў і гацяў для пераправы войска, дык выявілася, што «мостов мостить и гатить некому». Казакі шукалі людзей на 5-6 вёрстаў ад дарогі і амаль нікога не маглі знайсці.
Актыўны ўдзел у ваенных дзеяннях супраць маскоўцаў цывільныя жыхары многіх раёнаў Беларусі бралі з першых месяцаў вайны*. Ужо летам 1654 г., адразу ж пасля акупацыі паўночна-ўсходняй Беларусі, у Віцебскім, Полацкім, Амсціслаўскім і Смаленскім ваяводствах з'явіліся аддзелы самаабароны, складзеныя ў асноўным з мясцовых сялянаў. Маскоўскія ваяводы называлі іх «шишами», «ворами», «изменниками». Такія аддзелы імкнуліся абараніць свае вёскі, перашкаджалі захопу і вываду нявольнікаў. Партызаны звычайна мелі свае сцягі і барабаны. Праўда, іхная баяздольнасць была невысокая, бо яны не мелі ні адпаведнага вайсковага досведу, ні добрага ўзбраення (ваявалі з бердышамі, косамі, віламі, зрэдку даставалі агнястрэльную зброю). Бывала, што беларускія сяляне падтрымлівалі сваімі дзеяннямі і прафесійнае войска Вялікага Княства. Так, пад час апошняй наступальнай аперацыі Януша Радзівіла за Бярэзінай разам з ягонымі харугвамі сабраліся мясцовыя «мужыкі» [6, т.14, с.441], а вясною 1655 г. полацкія сяляне дзейнічалі пад Полацкам разам з харугвамі палкоўніка Лазоўскага. Калі ж на іх рушыла маскоўская конніца і пяхота, Лазоўскі адступіў, а сяляне прынялі бой - «с шишами Полотцкого уезду с мужиками бой был» [11, с.17].
* Пра тое, што з партызанамі маскоўскія ўлады лічыліся як з сур'ёзнай сілай, сведчыць такі факт: ужо ў жніўні 1654 г. цар папярэджваў сваіх ваяводаў пра небяспеку раптоўнага нападу з боку як рэгулярнага войска Вялікага Княства, так і партызанаў («шишов»).
Паступова барацьба лясных аддзелаў скіроўвалася галоўным чынам супраць «прысяжнай» часткі насельніцтва - шляхты і сялян, якія прысягнулі на вернасць цару. На Ашмяншчыне, напрыклад, увосень 1655 г. сабралася З тысячы мужыкоў і шляхты ды напалі на воласці, якія цалавалі крыж цару, - «и те волости разоряли и крестьян мучили и жгли и многих крестьян посекли» [57а]. Пад Амсцілавам партызаны таксама, як вынікала з многіх царскіх пасланняў, білі і рабавалі тую шляхту, якая перайшла «в вечную службу» да маскоўскага манарха. Такі характар барацьбы асабліва ярка стаў выяўляцца ў гады Віленскага замірэння*.
* Варта адзначыць, што былі выпадкі ўдзелу «прысяжных» мужыкоў у ваенных дзеяннях на баку маскоўскага войска.
Найбольш актыўна на першым этапе вайны партызаны выступалі ў паўночных і ўсходніх паветах Беларусі - у Віцебскім, Полацкім, Магілеўскім, Амсціслаўскім ды Смаленскім. Іх цэнтрамі былі Калеснікаўская, Любавіцкая і Мігулінская воласці. Партызанаў тут падтрымлівалі нават мясцовыя праваслаўныя святары, за што любавіцкі пратапоп быў арыштаваны маскоўскімі ўладамі. Паказальна, што кіраўнікамі шмат якіх аддзелаў станавіліся шляхцічы, якія мелі сувязь з Янушам Радзівілам або нават былі спецыяльна засланыя ім.