Палкоўнік Нячай ужо ўлетку 1658 г. добра ведаў пра планы гетмана Івана Выгоўскага (пра якога, дарэчы, запарожцы гаварылі, што яму нельга кіраваць Украінай ды казацкім войскам, бо ён - «ліцвін») зноў аб'яднацца з Рэччу Паспалітай, і таму стаў дзейнічаць адкрыта. Калі б тады дайшло да наступу войска Вялікага Княства, ягоныя і Мурашкавы сілы ўзяліся б абараняць пераправы праз Бярэзіну і Дняпро ды не прапускаць у Беларусь падмогі з Масквы. У верасні 1658 г., згодна з Гадзяцкай дамовай, Нячай канчаткова перайшоў на бок Рэчы Паспалітай разам са сваім палком і гарадамі Старым Быхавам, Чавусамі, Рославам*. Тады ж у Амсціславе і Крычаве мяшчане склалі паміж сабой спісы і, знішчыўшы царскія залогі, узялі ўладу ў гарадах у свае рукі**. Усё гэта спрыяла актывізацыі казацка-сялянскага руху ў беларускім Падняпроўі. Полк Нячая атрымаў падмогу - у лістападзе да яго прывёў 2 тысячы казакаў брат казацкага гетмана Самуль Выгоўскі. Але тады ж для барацьбы з казакамі ды паўсталым мясцовым насельніцтвам у Шклоў прыйшло вялікае маскоўскае войска на чале з Далгарукім.
* Варшанскі ваявода Палуехтаў напісаў цару, што казакі Нячая «в могилевском и дубровенском и оршанском уездах стрельцов и солдат... многих побили до смерти, а иных пожгли».
** Праз год цар прыгадваў, што амсціслаўскія ды крычаўскія «мещане нам изменили, воевод наших и ратных людей побили».
Віцебская, шклоўская, варшанская «и иных поветов шляхта и мещане и волосные мужики и всяких чинов люди» збіраліся для ваенных дзеянняў у Абольцах. Да ротмістра віцебскага шляхціча Юндзіла і полацкага шляхціча Храпавіцкага сыходзіліся сама розныя людзі з Віцебшчыны. Па звестках віцебскага ваяводы Мікіты Бабарыкіна, у Лукамлі стаялі 2 харугвы палкоўніка Самуля Лукамскага, 3 - Фларыяна Слонскага, 3 - Караля Лісоўскага, 2 - Міхайлы Сакалінскага і па адной - Лыкі ды Раманоўскага, а разам у іх было «конных и пеших всяких людей и с мужиками тысячи с две». Выявіўшы лагеры партызанаў блізкіх да Лукамлі вёсак (у Быкаве, Машчаным, Гарадку, Ульянавічах ды іншых паселішчах), ваяводы правялі карную аперацыю. Маскоўскія стральцы на чале з Васілём Пушачнікавым «село Биково выжгли», «Мощаное выжгли», «село Городец выжгли». Тады ж, у лістападзе 1658 г., 30 стральцоў выехалі з Віцебска да маёнтка ўдавы шляхцянкі Гаеўскай браць ейнага сына, аднаго з паўстанцаў. Спазніўшыся і не схапіўшы шляхціча, яны ўжо вярталіся назад, калі былі ўначы ў Старым Сяле заатакаваныя партызанамі (сялянамі і казакамі) і ў бальшыні перабітыя. Навялі ж на іх партызанаў вежыцкія сяляне.
З 1658 г. вызваленчы рух у Беларусі прыкметна ўзмацніўся, асабліва на Віцебшчыне*. Царскія ваяводы ў сваіх паведамленнях адзначалі, што там «изменников в собранье по местечкам во многих местах множится уездные мужики». Партызаны блакавалі Віцебск, перакрыўшы паступленне хлеба і конскага корму, адбірали ў нарыхтоўшчыкаў харчовыя запасы, перахоплівалі грашовыя зборы. Палкоўнікі Камароўскі і Мікалай Валовіч, у якога было сялянаў «тысячи з две с косами и з бердыши», тады ж вызвалілі Глыбокае. Казакі Нячая яшчэ годам раней чатыры разы прыступаліся да Магілева. Згуртаваўшыся, менская шляхта на чале з палкоўнікам Падоскім паспрабавала разбіць маскоўскую залогу ў Менску і вызваліць горад, аднак не змагла і ўжо сама мусіла ратавацца ўцёкамі. А ў Камяні-Харэцкім колькі сотняў тых жа шляхцічаў злучыліся з сялянамі і разбілі аддзел адборнай маскоўскай пяхоты (300 чалавек), які адлучыўся ад палкоў Далгарукага і займаўся рабаваннем [25, с.148]. Бешанковічы і Лукам'е былі даўно ў руках партызанаў.
* Увосень 1658 г. на дапамогу віцебскай шляхце вялікі гетман Сапега паслаў палкоўніка Самуля Кміціча з 12 харугвамі рэгулярнага войска.
Вось тады Аляксей Міхайлайлавіч распачаў сапраўдную вайну супраць вызваленчага руху. У верасні на «воров и изменников» пад Магілеў быў накіраваны моцны карны корпус пад камандай ваяводы Рыгора Казлоўскага. Інструкцыю яму складалі ў Прыказе тайных справаў пад наглядам самога цара. Патрабавалася разбіваць і разганяць казакаў і паказачаных сялянаў, калі ж у якіх мястэчках ці вёсках пачнуць не паддавацца - паліць і разбураць. Гарады, якія здрадзілі цару ці ў якіх стаялі партызаны, - «повоевать и выжечь и разорить совсем без остатку». Разам з Казлоўскім мусіў дзейнічаць магілеўскі ваявода Сямён Змееў. Неўзабаве на дапамогу ім быў накіраваны яшчэ і ваявода Іван Лабанаў-Растоўскі з войскам. Адначасова на Віцебшчыну са Смаленска рушылі салдаты Восіпа Сукіна і стральцы Васіля Пушачнікава. У мястэчку Бешанковічы з імі правялі бой аддзелы Фларыяна Слонскага, Браніслава Прасецкага, Караля Лісоўскага і Самуля Лукамскага, складзеныя са шляхты, чэлядзі і сялянаў. Пабітыя карнікі мусілі вяртацца ў Смаленск, а партызаны засталіся ў Бешанковічах [5, т.2, с.639]. З Віцебска ваявода Бабарыкін таксама ў снежні 1658 г. высылаў войска на харугву ротмістра варшанскага шляхціча Сулікоўскага і харугву сотніка Піліпа Прудніка. У мястэчку Нерашы адбыўся начны бой. Пацярпелі на гэты раз горш узброеныя і слабейшыя колькасна партызаны.