Калі палявы пісар Аляксандр Палубінскі стаў збіраць сваё войска пад Кляшчэлямі, недалёка ад Бельска-Падляскага, Хаванскі рушыў проста на яго. Тады Палубінскі адышоў назад за пушчы. Не даганяючы непрыяцеля, царскі ваявода павярнуў да Наваградка. На пачатку лютага наваградскі харужы Мацей Радзімінскі пакінуў горад і павёў свой почат у напрамку Слуцка. Каб унікнуць крывавых драмаў, Слонімскі і Ваўкавыскі паветы, а пасля і Наваградак накіравалі да Хаванскага сваіх паслоў з абвешчаннем прызнання царскай улады. Але тады ж да Наваградка падышла маскоўская конніца капітана Міны Шылава, высланая віленскім царскім ваяводам Данілам Мышэцкім з мэтай выхапіць лёгкую здабычу перад самым носам у Хаванскага. Капітан першы заняў пусты наваградскі замак і, арыштаваўшы баярына Чырыкава, ужо прысланага Хаванскім прыводзіць да прысягі мясцовую шляхту, хацеў зрабіць гэта сам. Толькі баярын Зеленаў, прыехаўшы ад Хаванскага, змог вызваліць Чырыкава і прывесці горад да прысягі. Ён сабраў перапалоханую шляхту да Барысаглебаўскай царквы і, чытаючы з двух спісаных аркушаў, загадаў паўтараць слова ў слова: «Я. N., присягаю Богу всемогущему в Троицы святой единому и государю царю и великому князю Алексею Михайловичу всея Великая и Малыя и Белыя Руси Самодержцу...» Далей гаварылася, што трэба адрачыся ад караля і вялікага князя, аніякім чынам з ім не зносіцца, а нават ваяваць супраць яго і ні да якога іншага манарха не прыставаць. Напрыканцы прысягі было шмат праклёнаў за адступніцтва: «И я за то свое клянство и проступление да буду одлучен и непрощен од Светыя одиносущныя Троицы единого Бога... затресуся яко Каино еще и на земли, и да одвертотся земля и пожрет мя яко Датана и Абирона... и жилище мое да будет в вечным огни з дъяволом сатаном и ангелу его» [27, s.280]. Хто прысягнуў цару - атрымліваў пасведчанне. Праўда, заплаціўшы грошы.
Сам Хаванскі прыйшоў з галоўнымі сіламі са Слоніма да Наваградка 25 лютага. Шляхце і іншым станам было загадана сустракаць яго за горадам. У вялізным абозе наваградцы бачылі статкі выдатных коняў, на вазах - марскіх свінак, паваў і галубоў, а таксама мноства палонных. Найбольш радавітых - везлі. Сярод вязняў пазналі старую ваяводзіну Палубінскую, жонку палявога пісара ды палкоўніка Міхала Абуховіча, схопленага пад Пружанаю.
Праз колькі дзён Палубінскі прыслаў Хаванскаму ліст, у якім выклікаў непрыяцеля на бітву. Ваявода сам павёў войска супраць Палубінскага, выпальваючы і спусташаючы на шляху вёскі. Але палявы пісар не прыняў бітвы і, баючыся вялікай колькаснай перавагі ворага, перайшоў за Буг. Хаванскі ж мусіў вяртацца ў Наваградак, бо рака на другі ж дзень зрабілася непераадольнай, - пачаўся вясновы крыгаход.
Перад адыходам з Наваградка Хаванскі доўга выпраўляў на Маскву нарабаваныя скарбы і палонных - бясконцы абоз, які, па сведчанні Самуля Маскевіча, налічваў ці не 15 тысячаў вазоў [27, s.285]. Туды ж было адпраўлена і 100 гарматаў. На пачатку сакавіка ўсё царскае войска стала нарэшце пакідаць Наваградак: паводле таго ж Маскевіча, маскоўская групоўка тут налічвала каля 30 тысячаў. Адыходзячы, Хаванскі пагражаў жыхарам, што, калі хоць адзін парушыць прысягу, тады ён усё ваяводства, вярнуўшыся, высеча і выпаліць.
Пачынаючы з вясны 1660 г. усё большы націск адчувала маскоўская залога ў Вільні. У красавіку пад час штурму каля тысячы ратнікаў Вялікага Княства занялі горад і спрабавалі здабыць Ніжні замак. Разам з рэгулярным войскам тут дзейнічала нямала прысяжнай шляхты і віленскіх мяшчанаў, якія, спаткаўшы жаўнераў яшчэ за 5 вёрстаў ад сталіцы, рабілі для іх масты і драбіны, паказвалі слабейшыя месцы ўмацаванняў, дапамагалі іншымі сродкамі. Віленскі камендант Мышэцкі спадзяваўся на падтрымку Хаванскага, але той ужо сам быў добра прыкаваны да непакорнай беларускай фартэцыі - Ляхавічаў.
Яшчэ 20 сакавіка ўсё войска Хаванскага зграмадзілася пад Ляхавічамі. Ваявода двойчы пасылаў да абаронцаў сваю дэлегацыю з прапановай здаць горад без крыві. Са сценаў, аднак, прагучала ў адказ, каб надалей пра гэта і размоваў не вялі, бо «здачы горада ніколі ў іх не будзе». Ляхавіцкі камендант Станіслаў Юдзіцкі дыспанаваў значнай сілай - у замку сядзела каля 4 тысячаў чалавек, якія мелі 47 гарматаў, значныя запасы пораху і хлеба. Праўда, кадравае войска складала зусім невялікую долю ад гэтай колькасці абаронцаў: дзве харугвы найманай пяхоты і тры харугвы драгунаў - разам 450 чалавек. Астатнія тры з паловай тысячы - сяляне, што збегліся з ваколіцаў, шляхта, габраі.