Войска выбухнула сляпым жаданнем помсты, калі 22 лістапада на вайсковай сесіі ў Волпе Катоўскі паказаў шыфраваны лічбамі ліст канцлера Паца, адрасаваны Гасеўскаму. Сумневы адразу адпалі - змова! Канфедэраты адразу ж выслалі да Вільні свой аддзел на чале з Хлявінскім і Навашынскім, якім было загадана схапіць Гасеўскага разам з ягоным хаўруснікам Жаромскім ды прывезці ў абоз для суда, а калі тыя не паддадуцца - забіць. Палявы гетман абвінавачваўся ў сама цяжкіх грахах. Жаўнеры, прыкладам, лічылі, што яшчэ пад час маскоўскага палону Гасеўскі змовіўся з царскім урадам аддаць у вечнае валоданне за добрыя грошы Смаленшчыну і Севершчыну, а Масква паабяцала за гэта паставіць яго ваяводам на тых землях. Хадзілі чуткі, што палявы гетман разам з каралём хацеў запрасіць у Беларусь шведаў, казакаў ды татараў, каб падпарадкаваць канфедэратаў сілай, а непакорных - пакараць смерцю. Быццам пацвярджалі існаванне змовы звесткі, што з пісьмовага дазволу Гасеўскага і Жаромскага па Дзвіне да Рыгі прайшлі стругі з маскоўскімі купцамі, а царскі дыпламат Нашчокін тым часам нібыта сустракаўся з каралём. Дзеля чаго? Ці не ў справе той змовы, якую пачаў плесці Вінцэнт Гасеўскі?
Раз'ятраныя жаўнеры праглі помсты. Конны аддзел паручнікаў Навашынскага і Хлявінскага - блізу 500 вершнікаў - з'явіўся ў сталіцы ўжо пад ноч на 25 лістапада. Даведаўшыся ад рэзідэнта вайсковых дэпутатаў камісіі палкоўніка панцырнай харугвы Невяроўскага, што Жаромскі ў кляштары кармелітаў, частка канфедэратаў паспяшалася туды. Воля ўсяго войска такая, запатрабавалі яны, каб маршалак прыехаў у абоз і зрабіў справаздачу. Жаромскі ўпарціўся, але мусіў ехаць. Па дарозе яго спачатку стукнулі абухам у лоб, а пасля каля Дубінак, недалёка ад Вільні, пасеклі шаблямі і кінулі, не дазваляючы хаваць, - «каб усім скарумпаваным быў страх» [76, s.178]. Уранку Хлявінскі, як добры знаёмы гетмана, без цяжкасцяў увайшоў у дом Гасеўскага і таксама давёў да ведама рашэнне войска - ехаць у абоз для адказу. Гетман спаслаўся на тое, што нядужы, і не хацеў пакідаць свайго пакою, але Хлявінскі ўльтыматыўна патрабаваў ехаць. Абараніць Гасеўскага не было каму: пяхота, правартаваўшы ўсю ноч, пайшла адпачываць. Каля 8 гадзінаў раніцы канфедэраты, пасадзіўшы гетмана ў карэту, пад канвоем ужо вывозілі яго з Вільні. 29 літапада канвой дасягнуў Волпы* і натоўп жаўнераў шчыльна абступіў карэту з асуджаным Гасеўскім. Проста ў вочы яму выгаворвалі абвінавачванні ў здрадзе Айчыне і войску, кідалі гідкія абразы, загадвалі рыхтавацца да смерці. На кучы камення Гасеўскага прымусілі спавядацца ксяндзу. Але раптам, асадзіўшы ксяндза, Навашынскі першым стрэліў у галаву гетману, калі той яшчэ маліўся. Пасля, як ён ужо зваліўся долу, пачалі страляць іншыя, ажно пакуль не знявечылі цела няшчаснага. Так загінуў герой шмат якіх бітваў, мужны і непахісны абаронца Айчыны, якому давялося перажыць больш чым трохгадовы маскоўскі палон, - загінуў як здраднік.
* Ёсць звесткі, што гэтая трагедыя адбылася каля мястэчка Астрына ў Лідскім павеце, недалёка ад ракі Котры.
Забойства палявога гетмана было здарэннем, нечуваным ва ўсёй Рэчы Паспалітай. Гэтае злачынства канфедэратаў адштурхнула ад іх сімпатыі грамадства. Ды і сярод самога Братэрскага хаўрусу адразу пачаўся разлад. Радыкальнае кола, якое несла адказнасць за забойства, засталося ў абсалютнай меншасці. Жамойцкая дывізія ўскладала ўсю віну на правае крыло, бо Катоўскі, Хлявінскі і Навашынскі былі з арміі Сапегі, аднак да інспіратараў расправы належаў і афіцэр дывізіі левага крыла Невяроўскі [23, s.65]. У такіх умовах, перажываючы маральны крызіс, войска Вялікага Княства Літоўскага зноў раздзялілася на два крылы і ў студзені 1663 г. адышло на зімовыя кватэры: жамойцкая дывізія - на Жамойць, а сапежынская - у Беларусь, на памежжа Віленскага і Наваградскага ваяводстваў. Цяпер абозны Міхал Пац, сваяк забітага гетмана, якога Катоўскі пры кожнай нагодзе называў «ворагам шляхецкай свабоды і залатой вольнасці», меў рэальную магчымасць усталяваць сваю ўладу над разгубленымі жаўнерамі жамойцкага войска. Спачатку ён схіліў на свой бок большасць афіцэраў, а пасля з невялікім аддзелам раптоўна з'явіўся ў Вільні, схапіў забойцаў, у прыватнасці Невяроўскага, Хлявінскага (Навашынскі паспеў уцячы ў Маскоўскую дзяржаву), лідэра канфедэратаў Катоўскага, а затым авалодаў артылерыяй. Наступнага дня, 24 красавіка, уся старшына мяцежнай дывізіі паддалася і прысягнула на вернасць Рэчы Паспалітай. Войска левага крыла цалкам адцуралася арыштаваных злачынцаў і 5 траўня 1663 г. падпісала пагадненне з каралеўскай камісіяй, паводле якой канфедэрацыя распускалася. Пры гэтым усім жаўнерам, якія ўваходзілі ў Братэрскі хаўрус, за выключэннем забойцаў палявога гетмана, гарантавалася амністыя. Урад паабяцаў неўзабаве выплаціць войску 5 мільёнаў злотых (увесь доўг складаў каля 13 мільёнаў). Спаліўшы акт канфедэрацыі, харугвы выказаліся за тое, каб палявым гетманам стаў абозны Міхал Пац (да зацвярджэння яго на гэтай пасадзе каралём). Новы начальнік загадаў усім харугвам левага крыла збірацца пад Чырвоным Дваром, што каля Нясвіжа, а яшчэ па якім часе жамойцкая дывізія атрымала загад ісці на Падляшша - памагаць каралю ўтаймоўваць каронных канфедэратаў Свідэрскага. Было спадзяванне, што абыдзецца без крыві: дэманстрацыя сілаў Паца і дывізіі Чарнецкага павінна была падштурхнуць тых да самароспуску. Сапраўды, нават звесткі пра сцягванне пацаўскай арміі пад Нясвіж аслаблялі рашучасць польскіх канфедэратаў. Але харугвы Вялікага Княства збіраліся да Паца вельмі марудна. Жаўнеры ня мелі аніякай ахвоты ісці на сваіх былых хаўруснікаў. Іншыя ж нават ухвалялі цвёрдасць канфедэрацыі Свідэрскага.