Зняверыўшыся ў дактарах, Данікава маці паслухала добрых людзей і пачала рабіць настой з розных зёлак, каб націраць імі сынаву нагу. I тут нехта падказаў ёй, што за полем, на ўзлеску, у хатцы-шпакоўні, якая адна засталася ад колішняй вёскі, жыве старая знахарка. Калі возьмецца, любую хваробу як рукой здыме. Адно што не кожнаму яна дапамагае, а іншага і за парог не пусціць, або так зіркне спадылба — у самога прападзе ахвота заходзіць.
Пачуўшы пра знахарку, Данік ні з таго ні з сяго заўпарціўся.
— Не хачу нікуды ісці! — замахаў ён рукамі.
I чым больш маці з Карынаю, сястрой Данікавай, яго ўгаворвалі, тым больш ён упарціўся.
Калі маці пайшла на працу, Карына сказала:
— I што ты ўпіраешся, як малое дзіця!
Даніку ўвесну споўнілася дзесяць гадоў — вядома, якое ж ён малое дзіця!
— Я на тваім месцы пагадзілася б да каго хочаш ісці, абы толькі нагу вылечылі.
Карыне было ўжо чатырнаццаць гадоў, і ёй здавалася, што гэта дастаткова важкая прычына, каб Данік яе ва ўсім слухаўся.
— Не пайду! — буркнуў брат.
— Ну чаму?!
I тут Данік не вытрымаў і расказаў сястры пра сустрэчу з незвычайнай бабуляй.
— Можа, гэта і была тая знахарка! — панізіўшы голас, закончыў ён.
— А ты папрасі ў яе прабачэння,— прапанавала Карына.
— Ага, зараз! — чмыхнуў Данік.— Ты б паглядзела на яе! Страшнілка на дзвюх нагах, а не знахарка! Яна мяне не толькі не вылечыць, а зробіць, што я зусім хадзіць перастану!
Карына хацела зноў запярэчыць брату, але ў ягоным голасе было столькі рашучасці, што яна змоўчала і больш ужо не чаплялася са сваімі парадамі. Аднак і думаць пра Даніка не перастала.
Назаўтра, нікому нічога не сказаўшы, дзяўчынка выйшла з дому, перабегла цераз кальцавую дарогу і па зялёным полі накіравалася да лесу. Раніца была халодная. Сонца не паспявала выбрацца з адной хмаркі, нібы шэрай гурбы снегу, як тут жа правальвалася ў іншую.
Хатка, у якой жыла знахарка, быццам дазорца, выглядала на поле з-за магутных лапаў высокіх елак маленькім вокам-акенцам. Другое вока-акенца пазірала ў глыб лесу.
Карына падышла да пакрыўленых рассохлых дзвярэй і пастукала. Не дачакаўшыся адказу, націснула на клямку, лёгка піхнула дзверы, і яны са скрыпам расчыніліся. Усярэдзіне хатка здалася яшчэ меншай, чым звонку. Справа ад дзвярэй стаяла печ, злева — доўгі стол. За сталом на лаўцы сядзела бабулька ў пацёртай камізэльцы і хустцы, завязанай на падбародку. Яна перабірала зёлкі і кідала іх у чыгунок.
— Добры дзень,— павіталася Карына.
— От і добра, што прыйшла,— не падымаючы вачэй, сказала знахарка, быццам даўно чакала дзяўчынку.— Пайдзі назбірай сухога галля, а то трэба ў печы прапаліць, а я нешта занядужала.
Карына хоць і здзівілася такому прыёму, аднак паслухмяна выйшла з хаты. Калі яна вярнулася з бярэмем галля, знахарка сказала:
— Рэдка да мяне ходзяць госці, дый тых сюды гоніць хвароба, а не ахвота. А ты, бачу, здаровая.
— У мяне брат хворы,— ціха адказала дзяўчынка.— У яго ні з таго ні з сяго пачала балець нага.
— Ні з таго ні з сяго,— насмешліва паўтарыла знахарка.— Можа, пераступіў цераз саломінкі, якія ляжалі крыжам, вось і забалела.
— Адкуль жа ў Мінску саломінкі? — здзіўлена запярэчыла Карына.
— Значыць, доўга скакаў на адной назе.
— Ды ў яго нага забалела ў аўтобусе, ён не мог там скакаць.
Знахарка пакруціла галавой і нарэшце адклала сваю працу.
— Ці ёсць у цябе якая-небудзь яго рэч?
— Яго рэч? — разгублена перапытала дзяўчынка.
— Альбо хай сабе што-небудзь, да чаго ён нядаўна датыкаўся.
Карына паціснула плячыма.
— Ёсць! — раптам усклікнула яна.— Гадзіннік! Мой гадзіннік зламаўся, і я ўзяла панасіць Данікаў — усё роўна ён не выходзіць на вуліцу.
— Пакажы,— загадала знахарка.
Карына выцягнула левую руку. Гадзіннік быў новенькі, на скураным раменьчыку — яны з маці падарылі яго Даніку некалькі месяцаў таму на дзень нараджэння.
Знахарка падпаліла ў печы некалькі сухіх галінак і загадала:
— Здымі раменьчык і кінь у агонь.
— Навошта? — спалохалася дзяўчынка.
Але знахарка нічога не адказала, адно ўздыхнула.
Карына мусіла падпарадкавацца, хоць ёй было вельмі шкада скуранога раменьчыка. Што яна цяпер скажа Даніку?
Як толькі ад раменьчыка застаўся адзін попел, знахарка зграбла яго на савок, затым перасыпала ў жалезны кубачак, спырснула вадой і, закрыўшы кубак далонню, патрэсла. Пасля яна доўга глядзела на попел, і ў яе глыбокіх вачах спачатку з'явілася недаўменне, а пасля трывога.
— А ты нічога ад мяне не ўтойвала? — павярнулася яна да Карыны.