Nie Igraj Ze Mną

– Jedź za mną – poinstruował go.

– Mój samochód stoi tam, na zewnątrz – wskazała Kate.

– Kevin go poprowadzi. My pojedziemy moim.

Samochód Daltona, zielone lamborghini, miał smukłą sportową sylwetkę. Kate usadowiła się na chłodnym skórzanym siedzeniu. Nie miała ochoty okazywać zachwytu z powodu wspaniałości luksusowego wozu.

Alex okazał się wybornym kierowcą. Doskonale radził sobie w nasilonym niedzielnego popołudnia ruchu ulicznym. Kate pomyślała ponuro, że wszyscy wracają do domów po weekendowym wypoczynku. Ona teoretycznie też jechała do domu. Ale ten budynek, w którym spędziła ze Scottem aż pięć lat, nigdy nie był dla niej prawdziwym domem. Nie hasały po nim dzieci, wychowane i dorastające w miłości. Postanowiła sprzedać ten dom i tym samym pozbyć się pustki, która tak długo go wypełniała.

– Nie pozwolę ci odejść, Kate.

– Co to znaczy? Na chwilę oderwał wzrok od drogi i rzucił Kate przelotne spojrzenie.

– To znaczy, że cię lubię i pragnę, a teraz, kiedy nie ma już Scotta, zamierzam cię zdobyć na własność.

Kate wstrzymała oddech. Po chwili powoli wypuściła powietrze z płuc. Nie mogła wyjść z podziwu dla samczej dominacji mężczyzn.

– Widzę, że nie mam zbyt wiele do powiedzenia w tej sprawie. Czyżbyś zamierzał mnie zgwałcić?

Alex zachichotał i spojrzał na nią zwycięsko.

– Z czasem sama tego zechcesz. Wiesz, co? Coraz bardziej mi się podobasz. Tak naprawdę, to nie uwzględniałem w swoich planach gwałtu, a co do twojej zgody, to wydaje mi się, że da się to jakoś załatwić.

Oburzona arogancją Alexa utkwiła wzrok w bocznej szybie samochodu. Władza i bogactwo, jakie posiadał Dalton, nie uprawniały go wcale do takiej poufałości. Nie miał prawa zbliżyć się do niej bez wyraźnego przyzwolenia.

Po pięciu latach niewolniczej służby dla męża, Kate wreszcie odzyskała wolność i kontrolę nad swoim życiem Postanowiła bronić tego za wszelką cenę. Teraz już żaden mężczyzna nie będzie mógł jej mówić, co ma robić, a czego nie.

Przekonanie o własnej niepodległości dodało jej sił i pozwoliło uspokoić nerwy. Odczuła wyraźną ulgę, kiedy Alex zaparkował przy wejściu do jej domu. Nie czekając, aż otworzy jej drzwi, wyskoczyła z samochodu i przebiegła przez trawnik, przy którym zatrzymał się Kevin. Kierowca bez sprzeciwu oddał jej kluczyki. Tymczasem Alex czekał już na Kate pod frontowymi drzwiami. W ręku ściskał portfel Scotta.

– Pomyślałem, że chyba nie będziesz chciała odzyskać jego odzieży.

– Nie. Dziękuję. Jestem ci wdzięczna za podwiezienie mnie do domu. A teraz żegnaj – dodała stanowczym tonem, odrzucając pełne ciepła spojrzenie Alexa.

– Nie żegnaj się ze mną, Kate. Możemy jeszcze przydać się sobie… Pomyśl o tym – rzekł, po czym odwrócił się i skierował do samochodu.

– Nie! Nie masz nic takiego, co by mnie do ciebie pchało! – krzyknęła za nim.

Alex obejrzał się. Na jego twarzy rysował się cyniczny grymas.

– Wątpię w to, co mówisz, Mary Kathleen. Kate ugryzła się w język i nie odezwała ani słowem. Podeszła do wejścia, wybrała odpowiedni klucz i przekręciła go w zamku. Zatrzasnąwszy za sobą drzwi, oddzieliła się od całego zepsutego świata, z Alexem Daltonem włącznie.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Teraz, kiedy najgorsze miała już za sobą, byłoby głupotą tak po prostu się poddać, pomyślała Kate, obejmując się ramionami i roniąc łzy. Ranek okazał się gorszy, niż można się było spodziewać. Przed domem zgromadził się tłum dziennikarzy, do tego doszło przesłuchanie policji i identyfikacja zwłok Scotta.

Kate zadrżała. Na wspomnienie okrytego białym prześcieradłem ciała i mdlącego zapachu środków antyseptycznych w kostnicy, znowu zrobiło się jej niedobrze. Nie potrafiła wymazać z pamięci tego potwornego obrazu. Lekarze zapewnili ją, że twarz Scotta pozostała nienaruszona. Niemniej była jak maska, bez śladu życia… Przetarła oczy, modląc się o łaskę zapomnienia wydarzeń tego dnia. Tłumaczyła sobie, że wszystko już minęło i nie będzie musiała po raz drugi jechać do kostnicy.

Szef dał jej dwa tygodnie urlopu. W sumie była zadowolona, że choć nadzwyczaj nieprzyjemnie, to jednak konstruktywnie rozpoczęła dzień. Pozostało jeszcze popołudniowe spotkanie z teściami i pracownikiem firmy pogrzebowej. Kate zadzwoniła do biura Scotta, w nadziei, że umówi się z Terrym na spotkanie w sprawie uregulowania interesów zmarłego męża. Wprawdzie nie zastała go w domu, ale zostawiła wiadomość sekretarce, prosząc Terry'ego o telefon. Należało też skontaktować się z Bobem Chardwayem. Już uniosła słuchawkę, kiedy niespodziewanie ktoś zadzwonił do drzwi. Po chwili namysłu, czy wpuścić gościa, westchnęła i odłożyła słuchawkę.

W drzwiach stała Jan Lister. Uśmiechnęła się miłosiernie i podniosła torbę z zakupami:

– Przyniosłam ci coś do jedzenia. Jak się dziś czujesz?

– W porządku, dziękuję.

– Zaprowadź mnie do kuchni. Napijemy się kawy – rzekła Jan i nie czekając na zaproszenie, weszła do środka. – Prawdę mówiąc, wstydzę się, że wczoraj zostawiłam cię samą. Przyszłam sprawdzić, jak się miewasz. Nie wyglądasz najlepiej.

– Miałam dosyć wyczerpujący ranek – odparła Kate i włączyła ekspres do kawy.

Jan usiadła na kuchennym stołku i wyciągnęła z torby ciasto.

– Musisz się trochę wzmocnić. Ukrój sobie sporą porcję. Wiesz? Wczoraj chętnie zostałabym dłużej, ale Dennis nalegał, żebyśmy już szli. Zresztą Alex też dość dobitnie podkreślił, że przejmie nad tobą opiekę.

– Przejmie nade mną opiekę? – Kate powtórzyła głucho i rzuciła Jan poirytowane spojrzenie. – Alex Dalton był jedynie organizatorem i gospodarzem tego nieszczęsnego przyjęcia. Nie zamierzam już mieć z nim nic wspólnego.

– Kate, wiedz, że nie podzielam zdania Fiony co do wczorajszych wydarzeń. Ale sama przyznasz, że Alex okazał ci coś więcej niż gościnność. Moim zdaniem byłabyś skończoną idiotką, gdybyś go odrzuciła.

– Co ty mi sugerujesz? Może powinnam zająć honorowe pięćdziesiąte siódme miejsce towarzyszki Daltona, czy tak? Nie sądzisz, że wystarczy mi tego dobrego, zwłaszcza że Scott leży teraz w kostnicy?

Jan westchnęła i wykrzywiła twarz w grymasie.

– Cóż, wczoraj sama przyznałaś, że wasze małżeństwo legło w gruzach. Jest mi przykro z powodu śmierci Scotta, ale spójrz prawdzie w oczy, Kate. Nie byłaś z nim szczęśliwa. Jak byś się czuła, gdybyś…? No, cóż. Na pewno wiesz przynajmniej o jego romansie z Fioną. Obydwoje nawet nie starali się tego ukryć.

Kate nalała kawy, pokroiła ciasto i zaprosiła Jan do stołu. Sama usiadła naprzeciwko, oparła głowę na dłoniach i znużonym wzrokiem spojrzała na gościa.

– Nie mam ochoty o tym myśleć. Jan wzruszyła ramionami i posłodziła kawę.

– Ale nie możesz uciekać od myślenia o przyszłości. No, właśnie. Co zamierzasz teraz robić?

– Jeszcze nie wiem. Najpierw załatwię pogrzeb, potem sprzedam ten dom. Jakoś to będzie.

– Alex Dalton mógłby cię wyręczyć w najbardziej nieprzyjemnych obowiązkach.

– O, nie. Serdeczne dzięki. Upłynie sporo wody w rzekach, zanim wpuszczę do swojego życia jakiegoś mężczyznę.

– Samotność wcale nie jest taka zabawna, Kate. Słuchaj! Interesuje się tobą jeden z najbogatszych kawalerów w Sydney! Co ci szkodzi go wypróbować? A może będzie wam dobrze razem? Zastanów się nad tym. Wiesz, co sobie pomyślałam w czasie wczorajszego lunchu? Pomyślałam, że Scott dostałby dobrą nauczkę, gdybyś od niego odeszła z powodu Alexa. Scott nie robił nic, żeby cię przy sobie zatrzymać. Efekt jest taki, że nie masz nawet dzieci, które teraz mogłyby cię wesprzeć.