На хударлявым сябравым торсе была толькi свежая саколка з яшчэ не адрэзаным цэтлiкам.
— Колькi часу? — пацiкавiўся ён i абцягнуў саколку на сцёгны.
— Палова на адзiнаццатую. — Мужчына скiнуў лакiраваныя чаравiкi. — У цябе цёпла, я пiнжак здыму, а то пачнеш гатаваць, i выхадны пiнжак прапахне варэльняю.
— Якi далiкатны, нiбыта мы ў розных мястэчках гадавалiся.
Яны прайшлi ў варэльню, дзе панавала кавалерская неахайнасць. Нямыты посуд запаўняў чарупiну. Нiводная дзверца ў шкафчыках не была зачынена. Фiранкi зжаўцелi ад тытуню. Са смеццевага вядра вытыркалiся газеты. Толькi новая лядоўня мела чысцюткi i ўрачысты выгляд. Якраз з яе i з’явiлася высокая бутэлька чырвонага вiна.
— Расказвай, што па начах гняце?
— Пакрыўдзiлi мяне. — Мужчына ўздыхнуў цяжка, як паланёная жывёлiна.
— Няўжо праўда? Што ганарысты, ведаў, а крыўдлiвасцi не заўважаў. — Сябар расклаў на срэбным сподзе брунатныя грушы, апаласнуў рукi i выйшаў з варэльнi.
Мужчына адчынiў фортку. У пакой папаўзло сцюдзёнае паветра. Сябар неўзабаве вярнуўся. Цяпер, акрамя саколкi, на iм былi спартыўныя нагавiцы i скураныя шлэпкi.
— Зачынi фортку, халодна ў саколцы.
— Кашулю складзi, калi мерзнеш. — Мужчына закiнуў нагу на нагу i дэманстратыўна загайдаў ступаком у стракатай шкарпэтцы.
— Гэй, Красуня! Чуеш? Прынясi швэдар! — сябар пераклаў iгрушу са споду на талерку.
У варэльню зайшла Красуня, цалкам аголеная маладзёнка. Яна бессаромна стаяла пасярод пакоя, не робячы анi спробы прыкрыць белае цела. Ад зыркага святла яна па-дзiцячы прымружыла вочы i, можа, таму не выклiкала ў мужчыны эратычных памкненняў. Ён адно крышку здзiвiўся разняволенасцi сябравай Красунi i пяшчотнай ружовасцi яе каленных рэпак.
— Афiгела? — сябар выхапiў з рук у каханкi апранаху i пачаў ахiнаць ёй натапыраныя грудзi. — У мяне госць, чужы чалавек, а ты бессаромна голая. Дзе сумленне?
— Дзе-дзе... Памiж ног на барадзе! — Красунiна прамаўленне мела хмельнае адценне.
Абураны сябар выштурхаў каханку за дзверы.
— Даруй. Афiгела. Зазвычай яна прыстойна сябе паводзiць. Пакаштуй iгрушу. Цудоўная прысмака...
Сябар не паспеў скончыць сказ, як вярнулася Красуня.
— А ты мне i не казаў, што маеш у знаёмых наадэкалоненага франта ў шахматных шкарпэтках. Мне падабаецца. Можа, заможны i заплацiць, i мы пераштурхнёмся? — Красуня зрабiла спробу сесцi мужчыну на каленi.
Яе мякка, але настойлiва адхiлiлi.
— Iдзi прэч, а то зараз атрымаеш сподам па твары. Я нават iгрушы не пашкадую. — Словы гучалi досыць рашуча, але, вiдавочна, бiць жанчыну нiхто не збiраўся.
— Я — нудыстка! Хiба не ведаў? Не веру... Як толькi трапляла ў твой халасцякоўскi бярлог, адразу ж распраналася цалкам. I ты нiколi не супрацiўляўся. I ты не абурышся, калi я пайду аголеная праз вайсковы гарадок. Слова не скажаш. Дык чаму цяпер шум i пагрозы? — Красуня выцягнула з-пад стала i асядлала табурэтку.
— Сапраўды, чаму не прайсцiся голай праз ракетную вучэльню? Курсантам радасцi наробiш. Яны цябе да самай дэмабiлiзацыi снiць будуць. А колькi маладзёнаў самазадаволiцца, успамiнаючы твае клубы?
Хлеб накроiлi тонкiмi празрыстымi лустачкамi.
— А чаму мне прыбор не паставiш? Мне холадна, i келiх чырвонага не зашкодзiць. — Аголеная падсунула табурэтку да стала.
— Даруй, каханая, але ты не казала, што будзеш вячэраць. — Сябар пачаў пераводзiць размову ў рэчышча будзённасцi.
— Цяжка назваць вячэраю начныя адведкi. — Красуня зрабiла такi выраз, нiбыта яна прысутнiчае на прыёме ў каралевы.
— Можа, мне пайсцi? — мужчына сумеўся.
— Не-не, сяброўскiя варункi вышэй за ўсё. — Сябар напоўнiў тры фужэры рубiнавым вiнаградным вiном.
— Добра. Бог з вамi. Гаварыце. Частуйцеся грушамi. Весялiцеся. А я пайду. — Красуня ўстала i, вiхляючы клубамi, пакiнула варэльню.
— Дык якая бяда не дае спаць? — сябар узняў фужэр.
— Надыходзiць iмгненне, i адзiнае жаданне запаўняе свет. Хочацца ўзяць пiсталет, прыкласцi да грудзей i прастрэлiць сэрца. — Мужчына залiў у сябе рубiнавае вiно. — Разумееш, цябе прадалi, падманулi, прынiзiлi. I так абышлiся не толькi з табою, а з усiмi, хто навокал.
— Цьмяна. Давай канкрэтыку, фактуру, факты. — Сябар разрэзаў напалам сакаўную грушу.
На парцэлянавай талерцы засталася лужынка соку.
— Канкрэтыка такая: патрэбны пiсталет.
— Не праблема, дастану, толькi з адной умоваю. Ты застрэлiш крыўдзiцеля i вернеш зброю. — Сябар са смакам пракаўтнуў салодкi скрылiк.
Мужчыны чокнулiся, выпiлi, памаўчалi.
— А што за Красуня ўпрыгожвала вечар? — мужчына адшчыкнуў кавалачак хлебнай скарынкi.