- Ды і ты захочаш, нібы звар'яцелы!
Хлопчык Джым усміхнуѓся ѓ адказ і праспяваѓ:
- Дзяѓчыны бываюць розныя,
Але цяпер піраткі цудоѓныя!
Ваяѓніцы пот чорным сцягам схапілі юнгу. І трымаючы хлопчыка за рукі і ногі сталі казытаць яму страусавымі пёрамі пяткі. Хоць скура на падэшвах хлапчукі і агрубела, стала цвёрдай, нібы ѓ алігатара. Але ѓмелая козыт і іх прабівала. І хлопчык Джым захіхікаѓ нібы буйна звар'яцелы.
А яшчэ дзяѓчынкі-піраткі сталі казытаць дзіцяці пярынкамі і пад пахамі.
Джыма аж завяло. І тут ён успомніѓ, што было да траплення на гэты карабель.
Калі былы юнга паменшыѓся, і стаѓ хлапчуком гадоѓ дванаццаці, то і яго воля адключылася. Яна нібы загіпнатызаваны, адправіѓся пад камандай жонкі Сільвера.
І ён адвяла хлапчука на спецыяльны карабель, для малалетніх катаржан. І ёй заплацілі за Джыма ѓсяго некалькі манет. І замкнулі ѓ труме разам з іншымі хлапчукамі. Па дарозе палова дзяцей памерла, хлопчыкаѓ трымалі скаванымі і амаль не кармілі. Але Джым стаѓ на рэдкасць жывучым.
І вось пасля прывозу, хлапчукоѓ адправілі працаваць на плантацыі цукровага трыснёга. Яны ѓкалывалі ад зары да зары. А калі наступалі вольныя ад палявых работ дні, то круцілі жорны, перамолваючы збожжа.
І білі хлапчукоѓ стала. Некаторыя паміралі ад непасільнай працы і збіцця.
Джым, зразумела, меѓ зараз сталёвае здароѓе, і быѓ вельмі паслухмяным. Але ѓсё роѓна яго ѓвесь час збівалі. Нават наглядчыкам падабалася біць пакорлівага хлопчыка, і ім вельмі хацелася, каб ён закрычаѓ.
Але Джым трываѓ, ён быѓ нібы самнамбула і для яго як бы не было болю.
І гады праносіліся неѓзаметку. І ѓсіх стала дзівіць, чаму ён увесь час застаецца дванаццацігадовым хлопчыкам? І хлопчыкам пры гэтым прыгожым?
Вось і нарадзілася думка прадаць Джыма Хокінса ѓ гарэм да якога-небудзь арабскага ѓладара. Прыгожы, светлавалосы, мускулісты хлопчык, ды яшчэ вечны! Вось гэта палюбоѓнік!
І яго пагрузілі на карабель і адправілі з Ямайкі на Блізкі Усход, ці хаця б у Алжыр. Але па дарозе напалі на брыганціне каманда дзяѓчат-піратаѓ. Яны відаць былі з іншага свету. Таксама не старэлі, і іх брыганціна развівала ѓ плаванне каласальную хуткасць. І ніхто не мог дагнаць іх і патапіць.
І вось дзяѓчаты ѓсіх палонных забілі. А прыгожага хлопчыка пакінулі сабе для забавы. Вось і казычуць Джыму і босыя пятачкі і пад пахамі. І ад гэтага і смешна і балюча.
Калі дзіцяці вось так казычуць у ім сумесь весялосці і пакуты. І страѓсінае пёры праходзяць, і голая падэшва Джыма адчувае сумесь асалоды і раздражнення.
Хлапчук, былы юнга ѓ роспачы заспяваѓ;
Мораѓ, акіянаѓ вялікія прасторы -
Мы іх баразнілі пад сцягам трохкаляровым!
Байцы пакаралі ѓгору дубы,
Арлы абвяшчалі грымотам пераможным!
Ваяѓнікоѓ рускіх прызнала планета,
Мячамі, штыкамі ворагаѓ уразілі!
Змаглі скінуць ярмо фашызму з паѓсвету,
Скончылі хаду з перамогай у Берліне!
Прыпёрліся нацысты на танках гарбатых,
Пагражаюць знішчыць усе рускія нівы!
Але моцна малоцяць вырадкаѓ праклятых,
Каб жыць нашым дзецям без ярма шчасліва!
Мы дзеці Айчыны, што ѓ свеце ѓсіх вышэй,
Нарадзіліся, босымі нагам кумач размінаючы!
За нас заступаѓся на лаянку пасылаючы Усявышні,
І Божа давёѓ да квітнеючага ѓ радасці Мая!
Няма долі байца, і ѓзвышэйшай сэрца,
Што дорыць мару, і нараджэнне звыш!
Адкрыйце да неѓміручасці хвалебныя дзверцы,
Але калі ѓ засадзе сядзіце, базарце цішэй!
Ёсць ваѓкі і авечкі, але вы пастухі светабудовы,